Πέντε λεπτά. Τόσο διαρκούν οι ανακοινώσεις πολιτικών μπροστά στις κάμερες, μετά από τις κατά τόπους παρελάσεις. Πέντε λεπτά οι εκκλήσεις για νηφαλιότητα, οι όρκοι στην εθνική ενότητα, οι διαβεβαιώσεις πως όταν οι Ελληνες είναι ενωμένοι, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Την ίδια στιγμή στα κομματικά γραφεία συντάσσουν την επόμενη «επίθεση», στον αντίπαλό, με λόγο αναντίστοιχο αυτού που είδαμε στους δεκάρικους της παρέλασης. Κι έτσι κάπως ξαναμοιράζουν τον ρόλο του πατριώτη από τη μια, του ενδοτικού και προδοτικού από την άλλη. Κατά το γούστο του καθενός. Αυθαίρετα. Θαρρείς και μόνον ένας τρόπος διατίθεται για ν’ αγαπήσει κανείς τον τόπο του και να προσπαθήσει να τον υπηρετήσει. Θαρρείς και υπάρχει κάποιο μονοπώλιο πατριωτισμού, που επιτρέπει σε όσους το έχουν να κηρύσσουν ύποπτους όσους πιστεύουν για παράδειγμα ότι η πραγματική Ιστορία είναι εκείνη που δεν αναδεικνύεται ποτέ από φλύαρους και γλυκερούς πανηγυρικούς και άκεφα εθιμοτυπικά διαγγέλματα
Πέντε λεπτά εκεχειρία
