Αποσπερίτης και πεσκανδρίτσα

Πολλά ειπώθηκαν, για το επίσημο δείπνο ανήμερα της 25ης Μαρτίου, προς τιμή των υψηλών προσκεκλημένων. Και δεν ήταν μόνον οι αιτιάσεις, εάν εν μέσω πανδημίας και  μιας πολύ άσχημης κατάστασης που βιώνουμε. θα έπρεπε κάτι τέτοιο να συμβεί. Ηταν και όσοι δεν είχαν αντίρρηση για το δείπνο, αλλά για το… μενού. Τόσο για το περιτύλιγμα όσο και για το περιεχόμενο. Πάντως, όσο κι αν διαφωνεί κάποιος, στο συγκεκριμένο μενού ήταν ξεκάθαρη η έμφαση στα εκλεκτά ελληνικά προϊόντα. «Στόχος μου ήταν να χωρέσω την Ελλάδα στα πιάτα» όπως είπε ο γνωστός σεφ Λευτέρης Λαζάρου που επιμελήθηκε την οργάνωση. Και όπως σημειώνει η Κική Τριανταφύλλη, ειδική της γαστριμαργίας,  «επιτέλους το στερεοτυπικό ντουέτο σφυρίδα – Merlot (που έστω και αν καλλιεργείται σε ελληνικά χώματα, δεν παύει να είναι γαλλική ποικιλία) σε γεύματα της Προεδρίας, με το οποίο χρόνια τώρα γελάμε, έδωσε τη θέση του στην κακομούτσουνη πεσκανδρίτσα, ψάρι των φτωχών ψαράδων» Πολύ κουβέντα έγινε και τα… σχεδόν άγνωστα κρασιά σε πολλούς. Γιατί όχι “Μαυροδάδάφνη” είπαν κάποιοι από την πλέον παλιά κάβα της χώρας , Σαμιώτικο ή το φημισμένο Vinsanto της Σαντορίνης , αντί για τον «Αποσπερίτη», το γλυκό Φωκιανό, που όπως απεκάλυψε ο κ. Λαζάρου, ήταν προσωπική επιλογή της Προέδρου. Εχει κι αυτό τον συμβολισμό του, αφού η κυρία Σακελλαροπούλου πρότεινε ένα κρασί από ένα λιλιπούτειο οινοποιείο σε ένα λιλιπούτειο νησί, τους Λειψούς, από μια σπάνια και πανάρχαια γηγενή ποικιλία, που χρωστάει το όνομά της στην πόλη Φώκαια της Μικράς Ασίας, και όπως αναφέρει η παράδοση, το νησιώτικο κρασί ήταν ένα δώρο από το θεό Διόνυσο.