Ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας θα κριθεί μετά την απόφαση του Δήμου Ρόδου να ασκήσει αναιρέσεις κατά αποφάσεων του Μονομελούς Εφετείου Πειραιώς που δικαίωσαν την Καζίνο Ρόδου ΑΕ το μείζον θέμα της αναδρομικής διεκδίκησης ΔΗΦΟΔΩ.
Η ιδιαιτερότητα των υποθέσεων αυτών, έγκειται στο ό,τι δηλαδή πριν ακόμη την κατάργηση του φόρου ως αντισυνταγματικού με τις υπ. αρ. 4504-05/2014 αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ και πριν επίσης ακόμη στη συνέχεια των ως άνω αποφάσεων, θεσπισθεί η διάταξη της παρ. 9 υποπ. Δ12 άρθρου 2 Ν. 4336/2015 με την οποία καταργήθηκε και δια νόμου ο ΔΗΦΟΔΩ και επιπλέον ορίσθηκε ότι καταβληθέντα ποσά δεν αναζητούνται, η εταιρεία ΚΑΖΙΝΟ Α.Ε είχε ζητήσει την επιστροφή καταβληθέντων ποσών δια της υποβολής αντίστοιχων ανακλητικών δηλώσεων ΔΗΦΟΔΩ, οι οποίες σιωπηρώς απορρίφθηκαν και στη συνέχεια, ασκήθηκαν οι παραπάνω δικαστικές προσφυγές ενώπιον του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου για τις επιστροφές καταβληθέντων ποσών.
Εκδόθηκαν 8 αποφάσεις του Γ’ Τμήματος του Μονομελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, οι οποίες είναι όλες απορριπτικές των εφέσεων του Δήμου Ρόδου και ο Δήμος Ρόδου έχει πλέον δρομολογήσει την άσκηση αναιρέσεων.
Πιο συγκεκριμένα, ο Δήμος Ρόδου είχε ασκήσει ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς 8 όμοιες εφέσεις κατά αντίστοιχων αποφάσεων του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, με τις οποίες είχαν γίνει δεκτές προσφυγές της εταιρείας «ΚΑΖΙΝΟ ΡΟΔΟΥ Α.Ε.» αποδόσεως – επιστροφής καταβληθέντων ποσών ΔΗΦΟΔΩ, συνολικού ποσού κεφαλαίου 1.581.826,90 ευρώ, δεχόμενο το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ότι δεν έχει παραγραφεί η αξίωση της εταιρείας ΚΑΖΙΝΟ Α.Ε. και ότι σύμφωνα με την υπ. αρ. 4504/2014 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας, ο ΔΗΦΟΔΩ αντίκειται στο Σύνταγμα.
Οι 8 Εφέσεις του Δήμου Ρόδου εκδικάσθηκαν στην έδρα του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς στις 07-10-2021 ερήμην της εφεσίβλητης εταιρείας, μη δεχθέν το Δικαστήριο αίτημα αναβολής λόγω εκκρεμοδικίας παρόμοιου ζητήματος προς εκδίκαση στο ΣτΕ, παρασταθέντος δηλαδή στις επί των εφέσεων δίκες μόνο του Δήμου Ρόδου.
Μετά τις ως ανωτέρω εκδικάσεις των Εφέσεων, εκδόθηκαν οι υπ. αρ. Α122/2022, Α123/2022, Α267/2022, Α268/2021, Α445/2022, Α446/2022, Α127/2022, Α126/2022, Α267/2022, Α268/2022 αντίστοιχες αποφάσεις του Γ’ Τμήματος του Μονομελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, οι οποίες είναι απορριπτικές των Εφέσεων του Δήμου Ρόδου.
Χθες μάλιστα αποφασίστηκε η ανάθεση του όλου θέματος στο γραφείο της Δικηγορικής Εταιρείας των καθηγητών Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης κ.κ. Κωνσταντίνου Ρέμελη και Αθανάσιου Τσιρωνά, με την επωνυμία «Ρέμελης-Τσιρωνάς και Συνεργάτες Δικηγορική Εταιρεία».
Σημειώνεται ότι στο ΣτΕ εκκρεμεί και η αναίρεση γνωστής ξενοδοχειακής εταιρείας της Ρόδου κατά αποφάσεως του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς με αντικείμενο ακύρωση και επιστροφή καταβληθέντος ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.
Πιο συγκεκριμένα, εκκρεμεί ενώπιον του Β’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας η από 02-06-2019 αίτηση αναιρέσεως της ανώνυμης εταιρείας «ΕΣΠΕΡΙΑ Α.Ε. ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ» για απόδοση ως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ από το 1994 μέχρι το 2014, ύστερα από την απόρριψη προσφυγής που άσκησε με την υπ’αρ. 2229/2018 απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς.
Σύμφωνα με την τελευταία απόφαση του Η’ Τμήματος του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς απορρίφθηκε η προσφυγή της ξενοδοχειακής εταιρείας για την επιστροφή καταβληθέντος ΔΗΦΟΔΩ ύψους 3.127.000 ευρώ, δεχθέν το Δικαστήριο ότι υπάρχει ταύτιση με το δημόσιο συμφέρον των δημοσιονομικών συνεπειών για τις οποίες θεσπίσθηκε η αναδρομική μη αναζήτηση καταβληθέντων ποσών ΔΗΦΟΔΩ σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 9 υποπ. Δ12 άρθρου 2 Ν. 4336/2015.
Το νομικό πεδίο δηλαδή στο θέμα της αναδρομικής διεκδίκησης του ΔΗΦΟΔΩ είναι ακόμη ρευστό καθώς δεν υφίσταται απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού που για πρώτη φορά θα κρίνει με την αίτηση αναίρεσης της ξενοδοχειακής εταιρείας.
Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το αντίθετο σκεπτικό των απορριπτικών αποφάσεων του Μονομελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, αφενός μεν η διάταξη της παρ. 9 υποπ. Δ12 άρθρου 2 Ν. 4336/2015, κατά την οποία καταβληθέντα ποσά δεν αναζητούνται, θεσπίσθηκε μετά τη δημοσίευση της πρωτόδικης – εκκαλουμένης απόφασης και αφετέρου ελλείπει το δημόσιο συμφέρον μη ταυτιζόμενο κατά την κρίση του με το ταμειακό συμφέρον, επικαλούμενο ως νομολογία τις ΟλΣτΕ 542/1999, ΣτΕ 1818/2018 και ΣτΕ 1438/2020.
Επίσης, δεν δέχθηκε την παραγραφή που προβλήθηκε με το υπόμνημα, απορρίπτοντας σιωπηρά και άλλα ζητήματα που τέθηκαν και επί του παραδεκτού των προσφυγών αυτεπαγγέλτως εξεταζόμενα.
Για τον Δήμο Ρόδου αφενός μεν προκύπτει σύγκρουση με τα ως άνω αντίθετα που δέχθηκε το ίδιο Δικαστήριο σε αυξημένη από αυτό τριμελή σύνθεση, αφετέρου δε σύγκρουση και με το ΣτΕ καθόσον κατά την παγιωμένη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, υπάρχει πλήρης ταύτιση των δημοσιονομικών συνεπειών με το δημόσιο συμφέρον.
Επί πλέον και ως προς την αναδρομικότητα της διάταξης μη αναζήτησης καταβληθέντων, οι απορριπτικές παραπάνω κοινοποιηθείσες τέσσερις αποφάσεις, συγκρούονται επίσης και με τη νομολογία του ΣτΕ που αναφέρεται μεν σε αδυναμία ορισμένων εκκρεμουσών στα Δικαστήρια αναδρομικών ουσιαστικών ρυθμίσεων, όχι όμως επί «υποθέσεων που εκδικάζονται ήδη σε δεύτερο βαθμό», όπως διελήφθη στις παραπάνω αποφάσεις, αλλά μόνον εφόσον ήδη έχουν εκδοθεί τελεσίδικες αποφάσεις δικαστηρίου ή υπάρχουν εκκρεμείς δίκες ενώπιον του αναιρετικού δικαστηρίου.
