Εβλεπα τις φωτογραφίες που δημοσίευσε η κυρία Ευαγγελία Παναή , βλέπω κάθε ημέρα φωτογραφίες από συμπολίτες μας, με όλα αυτά που πληγώνουν την πόλη και τι παράξενο, έρχονταιι στο νου μου οι στίχοι του Αναγνωστάκη: «Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα, κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ, νύχτες των γυρισμών, αναπότρεπτες, κι η πόλη νεκρή». Ισως, βέβαια, να μην είναι τόσο παράξενο, αφού οι δρόμοι της πόλης αγαπήθηκαν και μισήθηκαν, αγαπιούνται και μισιούνται ακόμη. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μάθεις την πόλη, αφού στις όχθες τους κουβαλούν κτίρια και πάρκα, δημόσιο και ιδιωτικό χώρο, πασπαλισμένα με την αρχιτεκτονική κληρονομιά, την ιστορία. Είναι, όμως, και ένας τρόπος να βλέπεις μια παραίτηση. Απ’ όλους μας. Ένας τρόπος να βλέπεις το εργολαβικό και το αυτοδιοικητικό «δεν βαριέσαι», τα μπαλώματα και τις τρύπες, τα σπασμένα πεζοδρόμια και το ασυντήρητο οδόστρωμα. Να δεις τελικά, μια συμπυκνωμένη περίληψη της χώρας, τη μοιραία, λανθασμένη άποψη της δημοκρατίας με το «κάνω ό,τι μου καπνίσει» και το κάνω «όπως όπως». Δεν υπάρχει πια, ούτε σαν δείγμα ο πολιτισμός. Γεγονός που σημαίνει ότι σταδιακά εξαφανίζεται μέσα μας και ως ανάμνηση. Βαδίζουμε στο κενό, χωρίς σημάδια που να περιγράφουν και να εξηγούν την πορεία μας και το μόνο που μας απομένει για να αισθανθούμε ότι από κάπου ερχόμαστε είνα να ψάχνουμε αόριστες δόξες, χαμένες στα βάθη της Ασίας, που λέει και ο ποιητής.
