Η μεγάλη διαφορά

Πέφτουμε από τα σύννεφα με όσα έγιναν σε μουσικά βραβεία; Οχι βέβαια. Εδώ μιλάμε για μια κουλτούρα  κάποιων που μοστράρουν, μέσω των στίχων τους, τα όπλα, τα ναρκωτικά, τον πλουτισμό, τον σεξισμό και τη γυναίκα ως αντικείμενο και λάφυρο που κερδίζει ο πιο «μάγκας». Εκείνο που προβληματίζει είναι η μεγάλη αποδοχή στα νέα παιδιά. Τέτοια που οι στίχοι τους παίζουν σε παιδικά πάρτι και σε γιορτές…νηπιαγωγείων. Υπήρξαμε όλοι 14-15 ετών. Όταν μας έλεγαν τι να μην κάνουμε, αυτό θέλαμε να κάνουμε. Και διαμορφώναμε άποψη όχι με βάση τις νουθεσίες και την ακατάσχετη ηθικολογία, αλλά με βάση το πόσο ελκυστικό ήταν κάτι. Η μητέρα μου, όταν άκουγε το…ουρλιαχτό του Μόρισον στο the End, δεν σχολίαζε ούτε το λογοτεχνικό ύφος, ούτε τις φωνητικές δυνατότητες ούτε την αρμονία των ήχων. Έλεγε απλά «τι ακούς εκεί παιδί μου»; Σε παλιότερες γενιές, ανάλογες υποκουλτούρες ήταν κατά κανόνα προσβάσιμες από μια ηλικία και πάνω, όταν διέθετες ήδη μια στοιχειώδη κριτική ικανότητα. Internet, PC, τάμπλετ, smartphones, YouTube, σόσιαλ μίντια εν γένει δεν υπήρχαν, ούτε παίζανε Sex Pistols π.χ. μέχρι σε παιδικά πάρτι. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα, ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης στο ερώτημα: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ, να μιλάς/-τε για το τραπ και τους τράπερς όταν έχεις αγκαλιάσει στη ζωή σου οχληρούς ήχους και κάμποσο θόρυβο από τα ροκ ημερολόγια;» Σημειώνει μεταξύ άλλων: « Δεν ήταν πρότυπα ηθικής, ούτε πάντα στιχουργικά και μουσικά άξια λόγου τα σχήματα. Και φυσικά δεν άρεσαν στους παλαιότερους, στους δικούς μας «γέρους» που αφόριζαν τη βαβούρα και όλα όσα ήρθαν μαζί της, σε εκείνες τις δεκαετίες που το ροκ γνώρισε τη μεγάλη του άνθιση και μέχρι τις πρώτες γενιές των ηλεκτρονικών και χιπ-χοπ μουσικών. Φυσικά υπήρξαν και υπάρχουν πάντα οι «σατανιστές» σε κάτι περιοχές του μέταλ, οι υπερμεταδότες της κουλτούρας των ναρκωτικών στην ψυχεδέλεια, κάμποσοι φουσκωμένοι αλαζόνες των ροκ μεγαθηρίων. Όμως η μεγάλη διαφορά παίζεται στα ίχνη, στα τραγούδια. Είδαν το φως μορφές συγκίνησης που, όπως φαίνεται, άντεξαν στον χρόνο, χτίζοντας μια πολύ πιο πλούσια αισθητική από τα μέλη των γκρουπ, τους οπαδούς, τα εξωτερικά σήματα της νεανικής κουλτούρας. Και προφανώς οι ροκ κουλτούρες αποτέλεσαν μέρος επίσημων πολιτισμικών μηχανισμών (παρά τους στίχους που ενίοτε σάρκαζαν τα «συστήματα»), ύφαναν όμως ευαισθησίες που γρήγορα φάνηκε ότι ξεπερνούν τις πρωτόλειες, εφηβικές ρίζες τους…»