Αυτά τα δέντρα στη βροχή,
ήταν ανθρώποι μοναχοί,
ήταν άνθρωποι δικοί μας ,
που αγαπήσανε μαζί μας,
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
και ορφανέψαν τόσα σπίτια …
Συνειρμικά , εδώ και τόσες μέρες, μου έρχονται στο νου, οι παραπάνω στίχοι, του Μάνου Ελευθερίου, από το άλμπουμ <Γράμματα στο Μακρυγιάννη> του Ηλία Ανδριόπουλου, από το προφητικό (;) τραγούδι τους <αυτές οι ξένες αγκαλιές>….
Βέβαια, – κατά τη δική μου ερμηνεία- αυτές οι ξένες αγκαλιές, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά οι πύρινες φλόγες, που αγκάλιασαν , κατάκαψαν παρθένα δάση, δασικές εκτάσεις, χωράφια και ελαιώνες , έκαψαν σπίτια και κοντολογίς κατάκαψαν ολόκληρο το νησί……
Τώρα που θα κατακάτσει, ο κουρνιαχτός ( η στάχτη και η μπούλμπερη) διαπιστώνω, από τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πως έντεχνα καλλιεργείται η θεωρία πως όλοι κάναμε (αρχές και λαϊκοί), στο μέτρο του δυνατού και των αρμοδιοτήτων μας , το καθήκον μας, παρά ταύτα όμως <το κακό έγινε> και οφείλεται σε πολλές μαζεμένες συγκυρίες, που δημιούργησαν ένα εκρηκτικό – καταστροφικό κοκτέιλ, (καύσωνας, έρπουσες πευκοβελόνες και καίγονται οι ρημαδιασμένες και μεταφέρουν
εν ριπή οφθαλμού, τη φωτιά, ιδιαίτερα μεταβλητοί άνεμοι , που φυσούσαν οι ευλογημένοι όπως ήθελαν αυτοί και όχι όπως επιθυμούσαμε εμείς – εμπλουτίσαμε το λεξιλόγιό μας και με νέες λέξεις *πυροστρόβιλος*) και γενικά κάναμε με αυτοθυσία, ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, φθάνοντας (πυροσβέστες και εθελοντές) στα όριά τους.
Τώρα λοιπόν (και όχι αύριο) ας καθίσουμε και ας αναλογιστούμε ο καθένας μας, τι θα μπορούσε επί πλέον να είχαμε κάνει, ώστε να μην είχε συμβεί το μοιραίο, άλλως να είχε περιοριστεί το μέγεθος της καταστροφής . …..
Ι. Οι απλοί πολίτες ότι είχαν να προσφέρουν το πρόσφεραν και με το παραπάνω σε εξαντλητικό βαθμό….
Βέβαια εδώ υπάρχει , μια ελαφριά <πταισματική> ενοχή που μας βαρύνει λίγο πολύ όλους, συνιστάμενη στην κρυφή εναπόθεση πλυντηρίων, ψυγείων , στρωμάτων και κάθε είδους οικοδομικού υλικού που μπορείς να φανταστείς μέσα στο δάσος.. Εξ άλλου μέσα στο δάσος δε φαίνονται και δεν προσβάλλουν την αισθητική μας, σε αντίθεση με κάτι άλλους, που τα πετάνε με το αγροτικό στα πρώτα πενήντα μέτρα στο πρώτο χωματόδρομο , δίπλα στη κεντρική οδό ….
Επίσης αυτός που πήγε νύχτα και έκοψε το πεύκο, που είχε την ατυχία να φυτρώσει δίπλα στον αγροτικό δρόμο, (για να μπορεί να ξυλευτεί κα να φορτωθεί εύκολα) , αισθάνεται σήμερα δικαιωμένος, γιατί σου λέει αν δεν το είχα κόψει για να βγάλω το 150άρι ή για να ζεσταθεί η οικογένειά μου -μιας και το
ρεύμα, αλλά και το πετρέλαιο είναι απαγορευτικά – σήμερα θα ήταν και αυτό καμένο…….
Αλλά και αυτός που <λάθρα> εγκατέστησε ( σε κοντινή απόσταση από το χωριό), μέσα στο δάσος την παραδοσιακή κτηνοτροφική του μονάδα, χωρίς τη τήρηση στοιχειωδών κανόνων υγιεινής, αισθάνεται ανακουφισμένος μιας και με τη βρύση που φρόντισε για τη σύνδεση με τη ΔΕΥΑΡ ο <καποδιστριακός> ξάδελφος (καλή του ώρα) , κατάφερε να αποτρέψει το μοιραίο ….
Να προσθέσουμε εδώ και καμία παράνομη εκχέρσωση δασικής έκτασης, για να φυτέψει κανένα ελαιόδεντρο… και αυτές είναι λίγο πολύ οι επεμβάσεις του απλού πολίτη στο δάσος, στις οποίες ας συνυπολογίσουμε και την <περιστασιακή> χρήση του από τον γράφοντα και τη παρέα του κάθε Χριστούγεννα στο κυνήγι της «μανίτας», που μπορεί να συνοδευόταν από κανένα κλαδί ανθισμένης έρικας….
Όμως όλα αυτά τα παραπάνω πταίσματα συμψηφίστηκαν και συγχωρούνται, αφού με κίνδυνο ζωής και με αυταπάρνηση, πέσανε μέσα στη φωτιά, με τις μάνικες, τα τρακτέρ, τα φορτηγά, τους φορτωτές, αλλά και με τη φροντίδα της διοικητικής μέριμνας για νερό και πρόχειρο φαγητό στους μαχητές, που παίρνοντας μικρές ανάσες συνέχιζαν με αυτοθυσία επί 10ήμερο να προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα δάση μας , από τη σφιχτή αγκαλιά της φωτιάς….
ΙΙ. Σε κεντρικό επίπεδο:
Τώρα, που θα φύγει η καπνίλα, θα βγουν ευκρινείς φωτογραφίες, ώστε να υπολογιστεί επακριβώς η καμένη γη και στη συνέχεια, σύμφωνα με τη Συνταγματική επιταγή, θα δημοσιευθεί τάχιστα στο ΦΕΚ η κήρυξη της περιοχής ως αναδασωτέα και ουσιαστικά εδώ τελειώνει η υποχρέωση του Κράτους, αφού κατά τις θεωρίες των ειδικών, θα πρέπει να αφήσουμε το δάσος , να ξαναγεννηθεί από μόνο του…
Η θεωρία αυτή, μπορεί να είναι σωστή, πλην όμως δεν υπάρχει χρόνος για να περιμένουμε. Άλλωστε η θεωρία αυτή δεν αναφέρεται και στα διπλοκαμένα, αμφιβάλλω δε ως μη ειδικός, ότι και εδώ θα επέλθει η φυσική αποκατάσταση..
Η άποψη που διαχρονικά επικρατεί αναντίρρητα, είναι η αδιανόητη εμμονή του φορέα διαχείρισης δασών του αξιώματος πως είναι προτιμότερο να σώσουμε το δέντρο και όχι το δάσος, είχε δε λεχθεί κάποτε από πολιτικό η ρήση πως < τα όμορφα δάση, όμορφα καίγονται> , όπως όμορφα κάηκε και το δικό μας….
Είμαστε σαν έθνος θιασώτες της καταστολής και όχι της πρόληψης:
Ας σημειωθεί εδώ ότι η νεολαία κάποιου χωριού – επειδή η φωτιά έζωνε το χωριό της- και παρά τις εκκλήσεις για βοήθεια, δεν εισακούστηκε, ζητούσε επίμονα από τον πρόεδρο της τοπικής Κοινότητας να κάνει με τα μηχανήματα που ήσαν εκεί αντιπυρική ζώνη, πλην όμως ο Πρόεδρος αντιδρούσε σθεναρά , γιατί θα είχε προβλήματα με το Δασαρχείο, που απειλούσε με κατάσχεση μηχανημάτων…
Στα πρώτα μαθήματα του ποινικού δικαίου, ο φοιτητής της νομικής διδάσκεται ( αλλά και ο κοινός νους αποδέχεται) τη λεγόμενη κατάσταση ανάγκης, σύμφωνα με την οποία θυσιάζω εν γνώσει μου ένα αγαθό, για να προστατεύσω ένα άλλο μεγαλύτερο (άρθρο 25 Π.Κ.) και στη περίπτωσή μας θα θυσιάσω μερικά πεύκα νεαρής ηλικίας, για να προστατέψω τη ζωή και τη περιουσία των κατοίκων του χωριού. Το ίδιο περίπου συνέβη και στην Αρχίπολη, κατά δήλωση του δημάρχου μας , κ. Καμπουράκη.
Τούτ’ αυτό συνέβη και αλλού, δηλαδή και πάλι βρέθηκε το δασαρχείο εμπόδιο στην κατασκευή αντιπυρικής ζώνης, πλην όμως προ της αποφασιστικότητας της νεολαίας που εθελοντικά επιχειρούσε (Αρχαγγελίτες), αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη παράνομη πράξη της διάνοιξης αντιπυρικής ζώνης, που τελικά απέβη σωτήρια ..….
Επίσης στο μέγεθος της καταστροφής, συνετέλεσε σε σημαντικό βαθμό και το ίδιο το δάσος, γιατί πήγε και φύτρωσε σε ανάγλυφα- ανώμαλα εδάφη και δεν μπορούσαν να επιχειρήσουν επίγειες δυνάμεις…
Ευθύνες αυτοδιοίκησης:
Κύριε Δήμαρχε,
Διαφαίνεται μία τάση αποποίησης ευθυνών, με τον ισχυρισμό ότι εμείς σαν δήμος κάναμε τα προβλεπόμενα στο νομικό πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μας, διαθέσαμε δε σημαντικά ποσά για καθαρισμό δρόμων ( π.χ. Κολύμπια -Αρχίπολης κ.λ.π.), είμαστε δε παρόντες από πλευράς Διοικητικής
μέριμνας ( απομάκρυνση τουριστών με ασφάλεια, τροφοδοσία , φιλοξενία κ.λ.π.), μάλιστα δε διάβασα κάπου ότι κάποιος συμπολίτης μας (συγνώμη που δεν συγκράτησα το όνομά του), με φαρμακερή επιστολή του, οιονεί βιογράφος σας- ανάφερε λεπτομερώς τις πράξεις που προσωπικά κάνατε και μάλιστα διαθέσατε και το ξενοδοχείο σας, φιλοξενώντας 2.000 και κατ’ άλλους 2.800 τουρίστες. Αυτό από μόνο του δεν είναι ικανό να άρει την οποιαδήποτε γνώμη έχει ο καθένας για το πρόσωπό σας, γιατί άλλο είναι το θέμα της κριτικής που θα δεχτείτε ως δήμαρχος και άλλο το θέμα της ως ατόμου προσωπικότητάς Σας. Δεν μπορώ παρά μόνο να σας συγχαρώ, γι’ αυτή σας τη πρωτοβουλία (φιλοξενίας), αλλά με αυτή μπορώ να πω ότι ο δήμαρχος διέθεσε εξ ιδίων, είναι αλτρουιστής και είναι φιλεύσπλαχνος και δεν μπορεί να συμψηφίσει ή να αναιρέσει τη γνώμη κάθε πολίτη, για την ως δημάρχου θητεία σας …
Αφού λοιπόν βρισκόμαστε στο κομμάτι των αποκλειστικά δικών σας αρμοδιοτήτων, ρωτώ αν έτυχε να περάσει κανένας σύμβουλος από το παλιό Νοσοκομείο να δει την πλούσια βλάστηση των αγριόχορτων και είναι ευχής έργο -λόγω των εκεί ειδικών συνθηκών- που δεν έπιασε φωτιά μέχρι σήμερα. Κάτω από το Κατάστημα της πρώην Συνεταιριστικής (!) Τράπεζας Δωδεκανήσου , επί της Άννης-Μαρίας, υπάρχει ένα μεγάλο οικόπεδο γεμάτο φίδια, βάτους, σκουπίδια , εγκαταλελειμμένα μηχανάκια που, αν ό μη γένοιτο, πάρει φωτιά, ποιος θα αποζημιώσει το γείτονα αν επεκταθεί η φωτιά; Σαν νομικός γνωρίζετε ότι τη νύφη θα την πληρώσει ο Δήμος
. Με αυτά θέλω να πω πως από αυτά που είναι αποκλειστική αρμοδιότητά σας, έχω κάθε δικαίωμα να κρίνω.
Τώρα ( αν και είναι θέμα χαρακτήρα και τσαγανού) για να πω την εξομολογημένη αμαρτία μου, θα προτιμούσα και είμαι σίγουρος ότι θα έβλεπα π.χ. τον Φώτη το Χατζηδιάκο με τη μάνικα ή με το τρακτέρ στο μέτωπο της φωτιάς ή ένα δήμαρχο σε στυλ Μπέου να είναι μπροστά και να κατευθύνει το λαό του ….
Κύριε Δήμαρχε,
Πληροφορήθηκα (αν αληθεύει) ότι αναθέσατε σε μεγάλο Δικηγορικό Γραφείο των Αθηνών, να καταθέσει προσωπικά για εσάς μήνυση, την οποία μάλιστα θα εμπλουτίσει με το μισό Ποινικό Κώδικα και θα την καταθέσετε … ενώπιον του Αρείου Πάγου (!)
Αυτό είναι μία κίνηση εντυπωσιασμού και μόνο, ή να το πω διαφορετικά ….. κάτι τρέχει στα γύφτικα γιατί: ήδη έχει παραγγελθεί προκαταρτική εξέταση από την κ. Εισαγγελέα Πλημ/κών Ρόδου, με κατευθυντήριες και αιτιολογημένες υποδείξεις προς την κ. Πταισματοδίκη Ρόδου, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι … ακυρώσατε και προσβάλατε ευθέως με την πράξη σας αυτή, όλο το ικανό νομικό επιτελείο του δήμου και σε κάθε περίπτωση των εξακοσίων περίπου δικηγόρων του Δ.Σ. Ρόδου…..
Κύριε Περιφερειάρχη, Κύριε Δήμαρχε,
Ένα είναι σίγουρο:
Δεν θα παραδώσουμε, στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, ό, τι παραλάβαμε και πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε το συντομότερο δυνατόν να γίνουν επεμβάσεις, για να επανέλθουν τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση.
Θα πρέπει λοιπόν να αφιερώνετε πέντε [5] λεπτά κάθε μέρα, ώστε να δίνετε τις απαιτούμενες κατευθυντήριες γραμμές. Για μένα η μαγική λέξη είναι η εθελοντική αναδάσωση και τυχόν εργολάβος να μπει στα δύσβατα σημεία. Θα πρέπει αφού γίνουν οι απαραίτητες μελέτες, να υιοθετεί ένα μοντέλο καθολικού εθελοντισμού, ώστε όλοι μαζί με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να προβούμε σε δενδροφύτευση. Προηγουμένως όμως εσείς θα πρέπει με τις παρεμβάσεις-εισηγήσεις σας και με τη βοήθεια των βουλευτών του Νομού, να άρετε τις οποιεσδήποτε αντιρρήσεις του κράτους των Αθηνών, ώστε να γίνουν πρώτα οι αντιπυρικές ζώνες, ώστε να υπάρχει η μέγιστη προσβασιμότητα, να παραγγελθούν εγκαίρως τα δέντρα που θα πρέπει να φυτευτούν, ει δυνατόν να τοποθετηθούν δεξαμενές για νερό από το φράγμα του Γαδουρά, να δηλώσουν συμμετοχή επιστημονικοί φορείς (π.χ. Δικηγορικός Σύλλογος) ή στην ανάγκη να μοιράσετε τους λόφους στα χωριά, ώστε κάθε ένα να αναλάβει-υιοθετήσει από ένα , δηλαδή να γίνει με εθελοντισμό η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν αναδάσωση, ενώ ο δήμος από τη πλευρά του – που έχει ακόμα και το δικαίωμα επιβολής προσωπικής
εργασίας- αναγνωρίζοντας τη συμμετοχή, να παραιτηθεί από το δικαίωμα επιβολής ΤΑΠ στους συμμετέχοντες κ.λ.π.
Είδα τις προάλλες ότι ο πρώην Διευθυντής δασών κ. Θεοδωρίδης δήλωσε πως το Δασαρχείο ποτέ δεν αρνήθηκε τη διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών και ελπίζω τούτο να αποδειχθεί βάσιμο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται συστράτευση όλων , οι δε ξενοδόχοι μας, δεν θα πρέπει να επαναπαύονται στις εγκεκριμένες μελέτες του μηχανολόγου τους, αλλά ακόμα παραπέρα έχοντας το ένστικτο της αυτοπροστασίας να στηρίζονται και σε ίδιες δυνάμεις, εν όψει των ακραίων φαινομένων που έρχονται.
Μπορεί να σας κούρασα. Δηλώνω όμως ότι η παρούσα επιστολή μου, ουδεμία σχέση έχει με τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, ούτε συμμετέχω σε κάποιο σχήμα…..
Απλώς μέχρι τις εκλογές ο χρόνος είναι αρκετός για να σταθμίσει και να ψηφίσει ο καθένας τον εκλεκτό του….
Εγώ το μόνο που ζητάω από τώρα, είναι να μου διατεθούν διακόσια (200 ) δέντρα, να τα φυτέψω < ιδίαις χερσί> και αν με ακολουθήσουν φίλοι έχει καλώς , γιατί < αυτά τα δέντρα στη βροχή, ήταν ανθρώποι μοναχοί>….
Ρόδος, 2023 Ιουλίου 28
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΟΥΒΗΣ
(Συνταξιούχος Δικηγόρος)
