Πριν μέρες ήταν η Σουηδία, προχθές η Ιταλία, προηγήθηκαν Αυστρία και Ουγγαρία, ποιος ξέρει στο μέλλον ποια άλλη χώρα… Ολα έρχονται με μαθηματική λογική: η ακρίβεια, η πτώση του βιοτικού επιπέδου των μεσαίων στρωμάτων, η πτώση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς, η αυξανόμενη ανισότητα, οι ανησυχίες για τη μετανάστευση, η υποκατάσταση του εισοδήματος μιας σειράς επαγγελματιών και μισθωτών με επιδόματα, η ανασφάλεια. Αυτό είναι το σύνθετο κλειδί που άνοιξε την πόρτα στο φάντασμα του νεοφασισμού. Και τώρα, ανησυχεί λέει η κυρία φον ντερ Λάιεν, για την άνοδο της ακροδεξιάς σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Μπα, ανησυχεί; Όταν δεν έχει την ικανότητα να πάρει μια απόφαση στο σωστό χρόνο βλέποντας τα προβλήματα να έρχονται τι κάνει; Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των πολιτών της. Τι κάνει για το γεγονός ότι 2 στους 3 Ευρωπαίους με χαμηλό εισόδημα απειλούνται με ενεργειακή φτώχεια, ενώ πλησιάζουμε στον δύσκολο χειμώνα; Τι κάνει για το γεγονός ότι σύμφωνα με τη Eurostat σήμερα υπάρχουν 64,6 εκ. γυναίκες και 57,6 εκ. άνδρες που ζουν σε συνθήκες φτώχειας; Για το φλέγον ζήτημα του μεταναστευτικού ή ακόμη και το γεγονός ότι μια χώρα όπως η Τουρκία απειλεί χώρες – μέλη της ΕΕ με πόλεμο; Το πρόβλημα δεν είναι η Μελόνι αλλά η Ευρώπη που δεν βλέπει τι ακριβώς συμβαίνει στις κοινωνίες. Είναι οι άνθρωποι που την ψηφίζουν την κάθε Μελόνι, οι οποίοι στρέφονται προς την ακροδεξιά αναζητώντας λύσεις σε προβλήματα και κοινωνικά αδιέξοδα. Η Μελόνι δεν επέβαλε αυτήν την ατζέντα στην κοινωνία. Την εξέφρασε. Συζητάμε ας πούμε, για τη Μελόνι και τον Ορμπαν και βλέπουμε το δέντρο, όχι το δάσος. Εάν ο κύκλος της κρίσης στην Ευρώπη συνεχιστεί, τότε είναι εύλογο ότι σε λίγα χρόνια από τώρα θα συζητάμε την άνοδο ενός άλλου ακραίου λαϊκιστή, που εκμεταλλεύεται τους φόβους των πολιτών. Η Ευρώπη ζει πια μια περιπετειώδη φάση όπου για όλους-ες μας τίποτα δεν είναι εκ των προτέρων εγγυημένο, τίποτα διασφαλισμένο και προβλέψιμο.
Βλέπουμε το δέντρο, όχι το δάσος
