Ο Παναγιώτης πηγαίνει φέτος στην Πέμπτη δημοτικού. Η τάξη του όμως δεν θυμίζει καθόλου αυτές που ξέρουμε. Δεν ακούγονται παιδικές φωνές, ούτε φασαρίες. Στο διάλειμμα επικρατεί απόλυτη ησυχία και σε αντίθεση με τα άλλα σχολεία, το κουδούνι δεν χτυπάει ποτέ. Κι όλα αυτά επειδή ο Παναγιώτης είναι ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο του. Όχι στην τάξη του. Σε ολόκληρο το σχολείο του!
Ο μικρός Παναγιώτης ζει στους ΑρκΙούς. Το μεγαλύτερο νησί από μια συστάδα μικρών νησιών και βραχονησίδων στη βόρεια πλευρά των Δωδεκανήσων. Μένει εκεί με τους γονείς του και τα τέσσερα αδέλφια του. Τα τρία μεγαλύτερα έχουν τελειώσει το δημοτικό και ο τέταρτος αδελφός του δεν πηγαίνει ακόμα σχολείο.
Στο νησί του, που λατρεύει, ζουν συνολικά 25 κάτοικοι. Ο Παναγιώτης και τα αδέλφια του είναι τα μοναδικά παιδιά του νησιού και, όπως μας είπε ο ίδιος, θα ήθελε να έχει κι άλλα παιδιά στην ηλικία του για να παίζει.
Ο δάσκαλός του, ο Αντώνης Πατενιώτης, δεν βρέθηκε τυχαία στο νησί. Ο ίδιος γεννήθηκε στον Πειραιά και αφού δίδαξε τα προηγούμενα χρόνια στη Λέρο, αποφάσισε ότι αξίζει τον κόπο να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων. «Υπήρχαν δύο λόγοι που το αποφάσισα» είπε στο Infokids. «Πιστεύω ότι θα είναι πραγματική εμπειρία τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Δεν έχω τάσεις φυγής» είπε προλαβαίνοντας την ερώτησή μου, «αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να αποκτούμε εμπειρίες και να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας. Άλλωστε κάποιος θα έπρεπε να διδάξει τον Παναγιώτη».
Προς το παρόν όλα του φαίνονται «μια χαρά. Οι κάτοικοι είναι τόσο φιλόξενοι και πραγματικά με έχουν αγκαλιάσει. Οι γονείς του Παναγιώτη με έχουν κυριολεκτικά βάλει στο σπίτι τους και νιώθω πολύ όμορφα».
Η σχέση μαθητή-δασκάλου σε ένα νησί όπως οι Αρκιοί είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων. Το σχολείο για ένα μαθητή της Αθήνας είναι «καταναγκαστικά έργα» καθώς είναι υποχρεωμένος να περνάει έξι ώρες καθημερινά κλεισμένος σε ένα κτίριο. Για τον Παναγιώτη το σχολείο είναι η έξοδος στον κόσμο.
«Πριν λίγες ημέρες είδα ότι ο Παναγιώτης βαριόταν μέσα στην τάξη» λέει ο δάσκαλός του, «δεν το σκέφτηκα πολύ, τον πήρα και κάναμε το μάθημα στην αγαπημένη του παραλία, τα Τηγανάκια. Αμέσως έφτιαξε το κέφι του, άλλαξε η διάθεσή του».
Το μάθημα με ένα παιδί για μία ολόκληρη σεζόν είναι πραγματική πρόκληση, την πρόκληση που αναζητούσε ο νεαρός δάσκαλος των Αρκιών.
Τι δημιουργικό θα σκεφτεί κάθε μέρα; Πώς θα διατηρήσει το ενδιαφέρον του ενός και μοναδικού του μαθητή; Πώς θα γεμίσει ο χρόνος;
«Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα. Είναι μόνο ένα παιδί. Πόση ώρα να παραδίδεις μάθημα; Πόσες ερωτήσεις, πόσες αναλύσεις να κάνεις; Πρέπει να βρεις τρόπο να γεμίσεις τον χρόνο» λέει ο κ.Πετανιώτης.
«Βαριέμαι μόνος μου» ομολογεί με αθωότητα και ο Παναγιώτης που χωρίς δισταγμό λέει πόσο θα ήθελε να υπάρχουν κι άλλα παιδιά στο νησί. Ουσιαστικά παίζει μόνο με δύο παιδιά. Τον μεγαλύτερο αδελφό του που θα έπρεπε να πηγαίνει στο Γυμνάσιο και τον μικρότερο που θα πάει του χρόνου στο σχολείο.
Αν και μοιάζει αδιανόητο για τους περισσότερους, τα παιδιά της οικογένειας δεν είναι εφικτό να παρακολουθήσουν το Γυμνάσιο. Πώς είναι δυνατόν το 2014 ένα παιδί στην Ελλάδα να μην μπορεί να πάει στο Γυμνάσιο; Κι όμως. Το Γυμνάσιο είναι στην Πάτμο και το καράβι, αν έχει καλό καιρό, φεύγει σε ώρες που δεν είναι οι κατάλληλες για να προλάβει ο μαθητής την έναρξη του μαθήματος. Αλλά ακόμα κι έτσι πώς θα γυρνούσε στο σπίτι του και τι ώρα;
Ούτε είναι εφικτό για μια οικογένεια κτηνοτρόφων να μετακομίσουν στην Πάτμο. Θα χάσουν το μοναδικό τους εισόδημα όταν μάλιστα όλα τα «χέρια» είναι απαραίτητα τις μέρες της οικονομικής κρίσης.
Ο μικρός Παναγιώτης, που δείχνει ξαφνιασμένος από το Skype, μέσω του οποίου γίνεται η συνέντευξη αλλά και αμήχανος, μια και είναι η πρώτη του συνέντευξη, παραδέχεται –αν και αρχικά είχε πει ότι δεν ξέρει ακόμα- ότι θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του και να γίνει κι εκείνος κτηνοτρόφος. Έχουν κατσίκια, χοίρους, κουνέλια και φυσικά κότες.
Ζωηρός αλλά και ντροπαλός, ο Παναγιώτης αγαπάει πολύ τα ζώα. Έχει μεγαλώσει μαζί τους. Κι έχει αδυναμία στη σκυλίτσα του τη Λίζα με την οποία παίζει ατέλειωτες ώρες.
«Κάνω ποδήλατο με τα αδέλφια μου, παίζουμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο και βλέπω τηλεόραση» απαντάει όταν τον ρωτάω πως περνάει τον ελεύθερο χρόνο του. Όμως βοηθάει και τους γονείς τους στις δουλειές: «Ταΐζω τις κότες και μαζεύω τα αβγά» λέει με παιδική αθωότητα.
Η ζωή του, πιο απλή από τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, δεν περιλαμβάνει videogames και playstation. Η ημέρα του Παναγιώτη δεν έχει εκπλήξεις. Αφού πιει το γάλα του, πηγαίνει στο σχολείο και αφού διαβάσει τα μαθήματά του παίζει. Τα αδέλφια του είναι 5, 12,16 και 19 ετών.
Παρότι ο κόσμος του περιορίζεται στο μικρό του νησί, ο Παναγιώτης δεν ονειρεύεται ταξίδια μακρινά. «Θα ήθελα να πάω ξανά στη Λέρο» μου λέει. «Είχα πάει μια φορά με τους γονείς μου και μου άρεσε πολύ. Έχω πάει και στην Πάτμο αλλά η Λέρος μου άρεσε περισσότερο».
«Μου αρέσει το διάβασμα» λέει ο Παναγιώτης που όπως υποστηρίζει το σχολείο την προηγούμενη χρονιά που υπήρχε κι άλλος μαθητής ήταν πιο εύκολο. Του αρέσει η Γλώσσα και τα Μαθηματικά αλλά πάνω από όλα του αρέσει να διαβάζει «Λούκι Λουκ».
Παρότι τα παιδιά των ακριτικών νησιών έχουν το προνόμιο να κάνουν «ιδιαίτερο» μάθημα, οι δυνατότητες τους είναι περιορισμένες καθώς το οικογενειακό τους περιβάλλον αποτελείται από απλούς ανθρώπους, χωρικούς που και οι ίδιοι δεν τελείωσαν το σχολείο. Εκτός από αυτό όμως, δεν υπάρχουν στο νησί ούτε τα ερεθίσματα, ούτε οι πηγές γνώσεις που συναντά κάποιος σε μια πόλη ή σε ένα μεγάλο νησί.
«Στο τέλος της χρονιάς θα πάμε με τον κ. Αντώνη μια εκδρομή στη Λέρο και θα δούμε το πολεμικό μουσείο» λέει ο Παναγιώτης για μελλοντικά σχέδια δασκάλου και μαθητή.
Πηγή: Infokids.gr
Στους Αρκιούς ο εορτασμός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου και η παρέλαση γίνεται κανονικά.
Οι 45 μόνιμοι κάτοικοι του νησιού συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού, χειροκροτούν τον μοναδικό μαθητή που λέει ποιήματα για τον εορτασμό του ΟΧΙ και παρελαύνει.
