Για τους πολιτικούς είναι ρόλος. Μια μέρα σε βάθρο, όρθιοι, αγέρωχοι, δηλώσεις με ποιητικές πινελιές. Για τους μαθητές περισσότερες ώρες πρόβες, παρά διδασκαλία για τα ιστορικά γεγονότα. Παρελάσεις επεισοδιακές. Πότε «αγανακτισμένες» πότε «σιδερόφραχτες» πότε «προβληματισμένες» εάν θα στηθούν ή όχι εξέδρες. Ενδεικτικό μιας πολιτικής επικοινωνιακών επιλογών που εφαρμόζονται ακόμη και για θέματα αναγόμενα στην ιστορική μας μνήμη. Εμένα πάλι με προβληματίζει, το ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να τιμήσουμε την επέτειο και ότι αυτή και οι άλλες που γιορτάζουμε, στερείται παντελώς διδακτικού περιεχομένου. Υπάρχουν χιλιάδες καλύτεροι τρόποι να οργανώσουμε εκδηλώσεις μνήμης και να περάσουμε μηνύματα σε νέους ανθρώπους, να βρεθούν άλλοι δίοδοι επαφής με την εθνική μας Ιστορία. Η παρέλαση εξάλλου για το έθνος έχει συμβολισμό. Ενιαίο κράτος, ισχυρό, ομόνοια, αγώνες. Κι η χώρα μοιάζει, όλο και περισσότερο, με αποτυχημένη παρέλαση. Η κοινωνία μοιρασμένη σε σιδερόφραχτα πεζοδρόμια και ο πολιτικός κόσμος, σκαρφαλωμένος στην εξέδρα, παρακολουθεί. Αναρωτιέμαι, ποια είναι η ουσία. Αναρωτιέμαι, ποια μπορεί να είναι άραγε η επετειακή σημασία για κάποιους επιζώντες που έδωσαν μάχες για την εθνική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία και των οποίων οι συντάξεις δεν επαρκούν σήμερα ούτε για τη στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Παρελάσεις πάλι λοιπόν
