Βλέποντας τις παρελάσεις, και τις σημαίες που περήφανα κρατούν οι άριστοι μαθητές, σύμφωνα με την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, το βλέμμα μου θα χαθεί στις πίσω σειρές, σε όλα τα άλλα παιδιά, αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ σημαιοφόροι. Αυτά που είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Ισως ανάμεσά τους είναι παιδιά δυσλεκτικά, που καταβάλουν πολλή προσπάθεια, παιδιά που δεν έχουν καμιά βοήθεια στο σπίτι, ή σε φροντιστήριο.Τα παιδιά αυτά ούτε άχρηστα ούτε ανίκανα είναι, επειδή δεν πετυχαίνουν υψηλές βαθμολογίες και «πρωτιές». Κι αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν, ψάχνονται, εργάζονται, δημιουργούν, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να φορτώνουμε τα παιδιά που «δεν θα πάρουν τη σημαία» ούτε με το αίσθημα της αποτυχίας, ούτε με ενοχή. Ας φτιάξουν πρώτα ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα «εξάγει» μαθητές παπαγαλίας, ημιμάθειας και μηχανικής αποστήθισης. Ένα σύστημα που θα έχει στόχο την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, τη συμπόρευση με την εποχή μας, τη στήριξη των ατομικών δεξιοτήτων. Ενα σύστημα που θα μάθει στα παιδιά να αγωνίζονται και όχι να εξετάζονται. Τόσα χρόνια, με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αυτό που καταφέραμε είναι η βαθμοθηρία και η στείρα απόκτηση της γνώσης. Και επιστρέψτε μου να πιστεύω, πως σε συνθήκες ειρήνης, η σημαία δεν είναι ούτε βραβείο, ούτε διάκριση, αλλά σύμβολο κοινότητας και ενότητας. Η αριστεία είναι απαραίτητη και σίγουρα δεν αποτελεί «ρετσινιά». Ωστόσο η άριστη επίδοση δεν συμβαδίζει με οποιοδήποτε εθνικό σύμβολο το οποίο είναι ισάξιο για όλους. Η σχολική κοινότητα έχει πολλούς τρόπους και σίγουρα είναι ικανή να θεσπίσει ακόμα περισσότερους ώστε να επιβραβεύσει και τους αρίστους αλλά και την προσπάθεια πολλών να γίνουν άριστοι.
Με το βλέμμα στις πίσω σειρές
