Πως γίναμε έτσι;

Ο πόνος από την τραγωδία με τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού, μόλις 8 ετών, που  σφηνώθηκε στη μεταλλική πόρτα βάρους μισού τόνου σε εργοστάσιο, γίνεται σταδιακά οργή με όσα αποτυπώθηκαν από τις κάμερες ασφαλείας. Εργάτες, υπάλληλοι, οδηγοί, διάφοροι πεζοί περνούσαν δίπλα από το παιδί και έφευγαν, το ίδιο και αυτοκίνητα που σταματούσαν για δευτερόλεπτα και στη συνέχεια αποχωρούσαν, σαν να μην είδαν το παραμικρό, αφήνοντας την 8χρονη να ξεψυχήσει. Κάποιος μάλιστα έφτασε στο σημείο να κλωτσήσει το κοριτσάκι για να δει αν είναι ζωντανό! Πως γίναμε έτσι; Πότε γίναμε έτσι; Αυτό είναι κατάντια. Όχι δική τους  αλλά και δική μας, όλων μας. Δείχνει μια κοινωνία σε αποσύνθεση που δεν έχει χάσει τη λογική της μόνο έχει χάσει την ανθρωπιά της. Τι να την κάνω την θλίψη, τι να τις κάνω τις παγκόσμιες μέρες που έρχονται και περνάνε με εμάς να γράφουμε δακρύβρεχτα κείμενα και τις υπόλοιπες να προσπερνάμε τον πόνο και την δυστυχία ενός πλάσματος; Του από πάνω, του από κάτω, του διπλανού μας, του εντός του σπιτιού μας;  Τα θύματα έχουν τρόπο και φωνάζουν ακόμα και με την σιωπή τους κι εμείς κλείνουμε τα αυτιά στις αθόρυβες κραυγές τους γιατί μας χαλάνε την καθημερινότητα μας.