Αιολίας Λόγος
Αρθρο στο emprosnet.gr | Τάκης Χαρ. Ιορδάνης (Ph.D.)
Στα εγχειρίδια «Αρχές του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» αναφέρεται πως η Δημοκρατία έχει τρία βάθρα. Κοινοβούλιο – Κυβέρνηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.), Συνδικαλισμός. Λέγεται ακόμη ότι τούτα είναι ισοδύναμα.
Στην πράξη δεν είναι. Γιατί, ενώ για το Κοινοβούλιο και τα αφορόντα αυτό (αριθμός βουλευτών, τρόπος εκλογής κ.ά.) ρυθμίζονται μόνο από αναθεωρητική Βουλή, για τα άλλα δύο φτάνουν απλοί νόμοι που ψηφίζονται από όποια Βουλή.
Σε εποχές «παχέων αγελάδων», το καθένα τους έχει βαθμούς ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Τώρα που φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα, το πρώτο ποδηγετεί και υποτάσσει τα άλλα δύο, κατά πώς η Κυβέρνηση επιτάσσει. Τάχα για το «νοικοκύρεμα» των πάντων, κατά τα Μνημονιακά κελεύσματα.
Ο τραγικός θίασος-Κυβέρνηση του μοιραίου Γ.Α. Παπανδρέου (αυτού που μας αλυσόδεσε στα δεσμά τού Δ.Ν.Τ. και των άλλων «ευγενών σωτήρων»), εν ονόματι τάχα αυτού του νοικοκυρέματος, έκανε τη «μεταρρύθμιση» στο δεύτερο βάθρο, την Τ.Α.. Όμως, χωρίς σοβαρή μελέτη όπως δείχνει το αποτέλεσμα.
Η συρρίκνωση του αριθμού των δήμων και η στην πράξη εξαφάνιση κάθε ενεργού κυττάρου σε τοπικό επίπεδο (οικισμό, κοινότητα, μικρό δήμο), εξαφάνισε ακόμη και τη δυνατότητα τα εκεί προβλήματά να λύνονται επί τόπου.
Ο δήμαρχος πρέπει να εγκρίνει ακόμη και την αλλαγή λαμπών φωτισμού, έστω κι αν αυτό αφορά σε περιοχή 50 χιλιόμετρα μακριά ή και περισσότερο από την έδρα του δήμου. Άκρατος συγκεντρωτισμός. Για την καθαριότητα ακόμη και στο Σίγρι (όπως έλεγε ο δήμαρχος στην κοπή της πίτας στην Άντισσα), οι εργάτες μεταφέρονται απ’ τη Μυτιλήνη (με πούλμαν)! Έτσι καταδεικνύεται παραστατικότατα ο «επιτευχθείς» συγκεντρωτισμός.
Κι ας διδάσκει η Ιστορία το άκρως αντίθετο. Φωτεινά επί Τουρκοκρατίας παραδείγματα, Αμπελάκια, Σιάτιστα, Δημητσάνα κ.ά., που με αυτοοργάνωση και αυτοδιοίκηση έδωσαν τη δυνατότητα στο γένος να επιβιώσει. Το ίδιο συνέβη και επί Γερμανοκατοχής, που το ΕΑΜ και άλλα πατριωτικά κινήματα κατάφεραν ομοίως να ελαχιστοποιήσουν τα θύματα αποτρέποντας τον αφανισμό της ράτσας
Έτσι οι «κηπουροί» τού ΓΑΠ, Γ. Ραγκούσης και Γ. Ντόλιος, «μεταρρύθμισαν» την Τ.Α. το 2010, κωδικοποιώντας το έργο (!) τους με το όνομα «Καλλικράτης». Του μεγάλου αρχιτέκτονα του Παρθενώνα. Συμβολισμός άκρως ελπιδοφόρος. Στην πράξη όμως, το «αρχιτεκτόνημά» τους υπήρξε ολέθριο. Τουλάχιστο για τη Λέσβο.
Το συμβατικά επιβληθέν «Ένας δήμος, κάθε νησί» δημιούργησε το Δήμο-Τέρας Λέσβου. Ένα μόρφωμα, όχι απλά κακοδιοίκητο, αλλά αδιοίκητο, όπως με την ανάληψη των καθηκόντων του δήλωσε ο δήμαρχος Δ. Βουνάτσος. «Κακοκράτη» δε όπως το «βάφτισε», απέδωσε την τραγικότητα της καταστάσεως στο νησί μας.
Περί του απερίγραπτου αδιεξόδου της υποθέσεώς μας, επείσθη τώρα ακόμη και ο υπέρμαχος του ανοσιουργήματος αυτού (όταν δημιουργούνταν) Ν. Σηφουνάκης (βέβαια, τότε η προτεραιότητά αυτού ήταν ο Υπουργικός θώκος και το «ναι σε όλα» ήταν η μόνιμη επωδός του).
Η αξιωματική αντιπολίτευση (Ν.Δ.) τότε αντέδρασε, δηλώνοντας ότι θα αλλάξει το νόμο όταν θα έρθει στην εξουσία. Οι σχετικές υποσχέσεις, δηλώσεις κ.λπ. του τοπάρχη της, Υπουργού Χ. Αθανασίου (νυν Δικαιοσύνης) για χρόνια, αμέτρητες.
Φαίνεται ατυχώς ότι όλα αυτά καταδεικνύονται, πια, μεθοδεύσεις «Καλοχαιρέτιου» παλαιοκομματισμού.
Λιγότερο των τεσσάρων μηνών από τις εκλογές, και το πολιτικό παιχνίδι σε βάρος του Λεσβιακού Λαού συνεχίζεται χωρίς καμμία αισχύνη. Θα σπάσει ο Δήμος-Τέρας ή όχι;
Πάντως, ακόμη και τώρα, κάποιοι «πωλούν» το σπάσιμό του. Για εμάς τους Λέσβιους, αυτό υπήρξε σκέτο μαρτύριο Ταντάλου, αφού προσδοκούσαμε να το δούμε πραγματοποιούμενο, αλλά δυστυχώς τούτο πάντα απομακρυνόταν/εξαφαναζόταν.
Ομολογώ πως αν ήμουν ένας εκ των κατά καιρούς «ταζόντων», θα αισθανόμουν γραφικός «Μαυρογιαλούρος» τώρα που τελικά το θέμα φαίνεται να έχει ατυχώς κριθεί.
Η τελευταία σκηνή του δράματος, παίχθηκε προ 20ημέρου όταν ο συμπατριώτης μας Υπουργός, κ. Χ. Αθανασίου, απαντώντας, σε εκδήλωση, σχετικό ερώτημα του δημάρχου κ. Βουνάτσου, ανέφερε πως με τη διαδικασία του επείγοντος έχει επεξεργαστεί και θα θέσει η κυβέρνηση προς ψήφιση στη Βουλή βελτιώσεις του «Καλλικράτη». Μεταξύ αυτών, και το σπάσιμο του Δήμου Λέσβου. Και συμπλήρωσε:
«Η κυβέρνηση προτίθεται να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα προκειμένου να υλοποιήσει τη δέσμευσή της. Κι όποιος την ψηφίσει…»
Αυτό το «όποιος την ψηφίσει», μάλλον αποτελεί τον πυρήνα πάνω στον οποίο θα κρυσταλλωθεί ένα ατράνταχτο τάχα άλλοθι: «Εμείς το φέραμε στη Βουλή, αλλά οι βουλευτές το καταψήφισαν».
Αν όλα αυτά αποσκοπούν στο να «κλείσουν μάτια», απορώ γιατί δε βλέπουμε την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα αντίστοιχη προς αυτή της στρουθοκαμήλου, που χώνει το κεφάλι της στην άμμο, όταν θεριό επιτίθεται να την κατασπαράξει, εμάς. Το θεριό λέγεται υπανάπτυξη, υπογεννητικότητα, ερήμωση του νησιού μας.
Όταν στον ένα αιώνα ελεύθερου βίου, χάθηκε το ~50% του πληθυσμού του και τα χωριά μας είχαν απώλειες αντίστοιχες (μεταξύ 1961 – 2001, ενδεικτικά, Άντισσα 51%, Σκαλοχώρι 53,6%, Πολιχνίτος 40,3%, Πτερούντα 60,7%, Βρίσα 42,3%, Βατούσα 54,3 κ.λπ.), τι μπορούμε να περιμένουμε;
Ας μη μας διαφεύγει ότι την τελευταία 40ετή περίοδο βιώσαμε ως χώρα υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ανάπτυξη που στη Λέσβο δεν την είδαμε, δεν την απαντήσαμε.
Πέρασε από κοντά μας και δε μας άγγιξε. Έτσι ο τόπος μας υπήρξε χώρος μιζέριας, υπανάπτυξης και ερημοποίησης. Υπανάπτυξης, με χαρακτήρα, ατυχώς, μόνιμα δομικό. Βέβαια, επειδή εύκολα κάποιοι αφορίζουν λέγοντας πως το ίδιο έγινε σ’ όλη την Ελλάδα, απαντώ: Όχι σ’ όλη.
Αναφέρομαι δε σε νησιωτικές περιοχές. Κρήτη και Δωδεκάνησο. Ευτυχώς γι’ αυτές, δεν έπαθαν τούτο. Αποτέλεσμα; Αυξήθηκε ο πληθυσμός τους. Και επειδή η Δωδεκάνησος είναι γειτονική μας, με νησιωτικότητα παρόμοια αν όχι την ίδια με τη δική μας, θα γράψω και πάλι πως τα τελευταία 40 χρόνια ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά 55,3%.
Όταν λοιπόν οι αρμόδιοι στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων στο κλεινό άστυ ξέρουν τα πιο πάνω τραγικά για τη Λέσβο και ακόμη διαπιστώνουν την καταστροφή που έχει δημιουργήσει στο νησί μας ο «Καλλικράτης», που ως τελικό αποτέλεσμα θα έχει την ολοκληρωτική ερήμωση των χωριών μας και κατ’ επέκταση όλου του νησιού, η ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί, είναι: «Αποτελεί αυτό στόχο κάποιων; Αν ναι, σε τι αποσκοπούν;».
Θεωρώ ότι ο Λεσβιακός Λαός έχει το δικαίωμα να γνωρίζει τι του απεργάζονται οι του αθηνοκεντρικού βιλαετιού αφέντες.
