« Αουσβιτς. Έτσι το ΄λεγαν κάποτε. Κι ήταν μια φάμπρικα παραγωγής στάχτης με πρώτη ύλη τον άνθρωπο.Σήμερα είναι ένα πελώριο χωνευτήρι. Ένα δάπεδο που βούλιαξε στη γη παρασέρνοντας στον Άδη τους σταυρούς του. Τώρα εκεί λιώνει η ζωή μεταστοιχειωμένη σε χλόη! Και δεν απόμεινε απ΄ όλα τίποτα παρά μια περιπλανώμενη ανάμνηση…» ( Από το ποίημα «Άουσβιτς» του Μενέλαου Λουντέμη.
Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος προχθές. Μια ημέρα μνήμης, όπου δεν έλειψαν οι ασχήμιες, με την βεβήλωση και καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου στη Θεσσαλονίκη και που δείχνει πως ο αντισημιτισμός αντί να έχει εξαλειφθεί, βρίσκει δυστυχώς, νέους θιασώτες Μια ημέρα μνήμης, όπου και εμείς οι Έλληνες πληρώσαμε ένα βαρύ. φόρο αίματος. Ο Ναζισμός αποτέλεσε κορυφαίο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ας μην ξεχάσουμε, για να μην εμφανιστεί πότε ξανά μπροστά μας. «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του» άλλωστε, «είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» (Τζορτζ Σανταγιάνα). Ας κρατήσουμε κάτι από τον πρόλογο του βιβλίου του ιταλοεβραίου Πρίμο Λέβι που σώθηκε από το Αουσβιτς και περιγράφει την κόλαση στο «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και μαζί μία συγκλονιστική καταγραφή ενός από τα πιο εφιαλτικά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας: «Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι “κάθε ξένος είναι εχθρός” (…) Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευτεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου».
