Πέρασε ένας χρόνος από τη θλιβερή νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου του 2023,, που σημάδεψε τη συλλογική ψυχή σαν εθνικό τραύμα. Ενας χρόνος από μια τραγωδία με φόντο ράγες και τρένα. Με θύματα, νέα παιδιά στην πλειοψηφία τους, που ξεκίνησαν για ένα ταξίδι ρουτίνας και κόπηκε σε κάποιους το νήμα της ζωής. Είπες, μπορεί να ήμουν κι εγώ εκεί. Ασφαλώς μπορεί να ήσουν. Ακούς όλους όσους έχασαν παιδιά στα σ’ αυτό το ταξίδι και ανατριχιάζεις «Εμείς είμαστε η φωνή των νεκρών μας», λένε. Ολοι πρέπει να είμαστε η φωνή τους. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε. Ούτε τους ανθρώπους που έφυγαν, ούτε τους τραυματίες που παλεύουν ακόμη σε κέντρα αποκατάστασης, ούτε τις καθυστερημένες αντιδράσεις, τα λάθη, τις παραλείψεις, τις προχειρότητες. Οπως έλεγε και το σύνθημα στις νεανικές διαδηλώσεις εκείνων των ημερών: «δεν ήταν η κακιά η ώρα. Ηταν η κακιά η χώρα». Η επιτροπή της Βουλής, που συστάθηκε για να ερευνήσει την υπόθεση, αναλώθηκε (πάλι) σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων, προσβλητικά ρηχό για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και την κοινή γνώμη, που απαιτεί απαντήσεις. Το κράτος που εμπιστεύτηκε ζωές στα… τυφλά, δεν έχει ακόμη αλλάξει. Η αλλαγή προϋποθέτει επίγνωση. Το δυστύχημα στα Τέμπη είναι μια μεγάλη εθνική τραγωδία. Αλλά πριν απ’ αυτό ήταν, και παραμένει, έγκλημα. Είναι αναγκαίο να υπάρξει κάθαρση.
Δεν ήταν η κακιά ή ώρα…
