Κλείνοντας τις πόρτες

Η είδηση της υπερψήφισης του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια στο ελληνικό κοινοβούλιο έκανε τον γύρο του κόσμου, με πολλά διεθνή ΜΜΕ να κάνουν λόγο για «ιστορική στιγμή». Στο εσωτερικό η επόμενη ημέρα μας βρήκε με βουλευτές να δέχονται αλλεπάλληλους αφορισμούς, από Μητροπολίτες  οι οποίοι με πύρινες ανακοινώσεις  αποφάσισαν τους «αποβάλλουν» από την εκκλησία. Ακούσαμε ακόμη και το «χριστιανικό»: «καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί…». Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής»  εξετάζεται να μην υπάρχουν θέσεις επισήμων στη δοξολογία για την Κυριακή της Ορθοδοξίας, όπως και να παρθεί απόφαση να μην παραστούν ιεράρχες στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου! Κάπου έχει χαθεί το μέτρο και εάν έχει μείνει ίχνος ανθρωπιάς στην ιεραρχία  να ζητήσει συγχώρεση από τον Θεό της αγάπης στον οποίο ομνύει, τις διδαχές του οποίου κάποια από τα μέλη της προσέβαλλαν με τις δηλητηριώδεις, κακοποιητικές δηλώσεις τους το προηγούμενο διάστημα Η Εκκλησία της Ελλάδας αρνούμενη δογματικά κάθε προσπάθεια να κατανοήσει τον άνθρωπο και τη σύγχρονη κοινωνία του (σε αντιδιαστολή με άλλες εκκλησίες στον κόσμο μας), μάχεται τη γνώση και παραιτείται ολοένα και περισσότερο από το ρόλο πνευματικής οργάνωσης που της αναλογεί. Απευθυνόμενη σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο ακροατήριο, δεν συνειδητοποιεί ότι κλείνοντας τις πόρτες της και επιστρατεύοντας το φόβο και τις απειλές, απομακρύνεται και απομακρύνει. Αποτυγχάνει λοιπόν στην αποστολή της: να είναι ο φάρος που εμπνέει στους Έλληνες αγάπη για τον συνάνθρωπο, ειρηνική συνύπαρξη και αισιοδοξία.