Ηδη δεν πέρασε ούτε εβδομάδα και ξεχάστηκε η τραγική ιστορία, με την μάνα που πέταξε το παιδί της από το μπαλκόνι και μετά το ακολούθησε και η ίδια με μια βουτιά θανάτου. Ακούσαμε κάνα δυο ημέρες, από τις γνωστές εκπομπές και εφημερίδες πολλά για αυτήν την υπόθεση. Μάθαμε πολλά, απ’ αυτά της κλειδαρότρυπας, που συνηθίζουν να «φωτίζουν». Ποτέ όμως, δεν θα μάθουμε με τι πάλευε αυτή η γυναίκα.Γιατί πάλευε. Δεν αποφασίζεις έτσι ξαφνικά να πετάξεις το παιδί σου από τον πέμπτο όροφο. Η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Άνθρωποι αιχμάλωτοι των βασανιστικών δαιμόνων τους, που δεν έχουν που να προστρέξουν, ποιας κρατικής δομής να χτυπήσουν την πόρτα και να μιλήσουν. Που οι διαλυμένες τους ψυχές δεν μπορούν να βρουν την όποια υποστήριξη από τους εξίσου διαλυμένους δημόσιους φορείς που σε μια κανονική κοινωνία θα έπρεπε να υπάρχουν, να λειτουργούν και να βλέπουν ακόμα και πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ανθρωποι που δεν αναζητούν ψυχιατρική βοήθεια, γιατί ακόμη είναι ταμπού, η βοήθεια ειδικών. Αυτό το το συγκλονιστικό γεγονός θα ήταν χρήσιμο να αποτελέσει έναυσμα για μία μεγάλη συζήτηση σχετικά με τη ψυχική υγεία, το «στίγμα» και τις δομές πρωτοβάθμιας ψυχιατρικής φροντίδας.
Μια συζήτηση που δεν έγινε
