(…) «Να σου φτιάξω μια πορτοκαλάδα; Θα πιεις ένα χυμό; Μην ξεχάσεις τις βιταμίνες σου… Πάρε κι αυτό με τα Ω τάδε λιπαρά οξέα. Θα σε κάνει πιο συγκεντρωμένο. Πάρε κι αυτό το χαπάκι… Το βρήκα από το Διαδίκτυο. Μου είπε η ανιψιά του νονού της ξαδέρφης του θείου που -που είναι και γενικός γραμματέας στο υπουργείο- ότι θα σε βοηθήσει να γράψεις καλύτερα αύριο…(;;;)..» Μέχρι και οι διαφημιστές -πανέξυπνοι άνθρωποι, τους θαυμάζω και τους φοβάμαι- βγάλανε μήνυμα προς τα παιδιά να μη θυμώνουν με τους γονείς, όταν αυτοί προσπαθούν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο τα βλαστάρια τους στην πνευματική τους προσπάθεια για τις κάθε είδους εξετάσεις…
Τελικά, ποιος δίνει εξετάσεις και ποιος χρειάζεται φροντίδα; Δυστυχώς για μένα, το βιώνω εδώ και χρόνια από δύο μετερίζια το πρόβλημα… Είμαι και γονιός και εκπαιδευτικός, -όπως και πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές- και σφίγγεται το στομάχι μου κάθε φορά στις εξετάσεις, για πολλούς λόγους. Πότε μια είδηση για κάποιο παιδί που έβλαψε τον εαυτό του από την πολύ ψυχολογική πίεση… Πότε η πληροφορία πως ο τάδε άριστος μαθητής τα παράτησε και δεν πήγε καν να εξεταστεί. Πότε κάποια ασθενοφόρα που μετέφεραν λιπόθυμα κάποια παιδιά από εξεταστικά κέντρα. Πότε κάποιο αγόρι ή κορίτσι να δακρύζει μπροστά στους εξεταστές του ή να ξεσπάει σε λυγμούς, επειδή δεν μπορεί να απαντήσει στα ζητούμενα των εξετάσεων ή από φόβο για το τι θα πει στους γονείς του που περιμένουν στο σπίτι να τον εξετάσουν για το πώς τα πήγε σήμερα… Λες και δεν του φτάνουν τα σχόλια των φίλων του, του τύπου: “καλά ρε, χαζός είσαι; αυτό δεν έλυσες;… ήταν πανεύκολο… εγώ πάω για 20 (τρομάρα του…)” ή η στεναχώρια του που δεν είχε διαβάσει όσο καλά έπρεπε και παρασύρθηκε από κάτι…
Έχω την εντύπωση πως δεν “μεταφράζουμε” καλά τα μηνύματα που παίρνουμε από τα παιδιά, ως γονείς ή ως εκπαιδευτικοί και θεωρούμε πως οι μαθητές σήμερα “παραείναι χαλαροί”, λες κι εμείς στη θέση του παντογνώστη-κριτή τα ξέρουμε όλα, και κρατάμε το μέτρο και τον ζυγό της κρίσεως. Εμείς οι αλάνθαστοι… Για να θυμηθούμε λίγο τις δικές μας εξετάσεις… Όχι αυτές που δίνουμε κάθε μέρα ως γονείς ή ως εργαζόμενοι για να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο για μας και τα παιδιά μας, αλλά ας “μικρύνουμε”, κι ας έρθουμε κι εμείς στη θέση των μικρών εξεταζόμενων… Αλήθεια, εμείς πώς νιώθαμε τότε;… Την αλήθεια, θέλω… Όχι την ωραιοποιημένη εικόνα που έχουμε κρατήσει, -ειδικά όσοι έτυχε να σπουδάσουμε κιόλας- και συνηθίζουμε να τη μεταφέρουμε και στα παιδιά, λέγοντάς τους πολλές φορές τι καλά που τα καταφέραμε και πώς πετύχαμε και γράψαμε άριστα σ’ αυτό ή σ’ εκείνο το μάθημα…
Γιατί δεν τους λέμε για τις αποτυχίες μας; Για τότε που γράψαμε κάτω από τη βάση; Για τα λάθη που κάναμε, για τις ασκήσεις που δεν μας βγήκαν; Ή για τη φορά εκείνη -θυμάστε;- που νομίζαμε ότι “σκίσαμε” και τα είχαμε κάνει…σαλάτα…Μήπως φοβόμαστε να τα παραδεχθούμε, ή πρέπει να τους δώσουμε την ατσαλάκωτη εικόνα και το πρότυπο ότι πρέπει να τα καταφέρουν πάση θυσία; Λες και από τις εξετάσεις αυτές και μόνο κρίνεται το μέλλον τους. Αυτή η τοποθέτηση είναι εγκληματική. Τελεία και παύλα! Κι επειδή τα παιδιά μας θα δώσουν πολλές-πολλές εξετάσεις, ας αφήσουμε τις (σχεδόν) υστερικές και μονόχνωτες συμπεριφορές κι ας τους πούμε πως και η αποτυχία -μικρή ή μεγάλη αυτό είναι υποκειμενικό να το κρίνει κανείς- είναι μέσα στο “παιχνίδι” των εξετάσεων. Δεν έγινε και τίποτα… Πέφτουμε και συνεχίζουμε. Κι αν είμαστε τυχεροί και δεν πέσαμε σήμερα, δεν σημαίνει ότι δεν θα πέσουμε ποτέ… Καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Κι ακόμη καλύτερα να στηρίζουμε τα παιδιά διακριτικά, αφήνοντάς τους το περιθώριο να αναπνεύσουν και να κάνουν τα λάθη τους. Και αφού …μας θυμίσω, γι ακόμη μια φορά πως αυτή την περίοδο -κυρίως- τα παιδιά δίνουν εξετάσεις, σχολικές, να ευχηθώ: Καλή επιτυχία! (σ.σ. συνάδελφος ρώταγε, πριν λίγες μέρες, αν η επιτυχία μπορεί να είναι κακή!!!). Κι αν δεν έρθει η επιτυχία σήμερα, δεν πειράζει… και η αποτυχία επιτρέπεται…Έστω, για λίγο!
(Του Ανδρέα Ανδρικόπουλου, εκπαιδευτικού.)
