«Κάθε φορά που ένας λαός καλείται να δώσει το όλον της ψυχής του, για να πετύχει έναν στόχο, τότε φαίνεται ο πολιτισμός του, οι αξίες που τον χαρακτηρίζουν» λέει ο Παύλος Γερουλάνος σε μια διαφορετική συνέντευξη στο Reader.gr, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Ο Βουλευτής και υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, αποκαλύπτει πως είναι μανιώδης συλλέκτης ενθυμίων από Ολυμπιάδες και αναπολεί τις ημέρες εθνικής ευφορίας του 2004: «Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα άνοιξε μια αυλαία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και έδειξε ό,τι καλύτερο διαθέτει».
Ερωτηθείς αν υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στον αγώνα του αθλητή και του πολιτικού, ο κ. Γερουλάνος αναφέρεται σε έναν στόχο που διέπει όλη την κοινωνία: «Να γίνεσαι καλύτερος από αυτό που ήσουν χθες» και προσθέτει: «Κάθε εμπειρία που βιώνεις, κάθε νίκη, ή και κάθε απογοήτευση, ακόμα και η κούραση της προσπάθειας, σε ανταμείβει, όταν βλέπεις ότι αυτό που άφησες πίσω σου έχει κάποια αξία».
Στο ερώτημα σε ποια νίκη μπορεί να αποσκοπεί η ελληνική κοινωνία, ο υποψήφιος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, απαντά: «Στην αναγνώριση. Για μένα δεν νοείται για κανέναν άνθρωπο, καμία κοινωνία, το να δίνει διαρκώς, να κοπιάζει και να κάνει θυσίες, χωρίς να παίρνει κάτι πίσω, χωρίς να αναγνωρίζεται ο αγώνας της».
To κείμενο στο Reader,gr
«Κάθε φορά που ένας λαός καλείται να δώσει το όλον της ψυχής του για να πετύχει ένα στόχο, τότε φαίνεται ο πολιτισμός του, οι αξίες που τον χαρακτηρίζουν», μια παραδοχή που ξεπερνά τον αθλητισμό και διέπει όλη την κοινωνία. Μια συζήτηση με τον Παύλο Γερουλάνο.
Το καλοκαίρι του 2024 έχει τις δικές του ιδιομορφίες. Λέξεις και αυτοσχέδιοι ορισμοί όπως «υπερτουρισμός» και «Staycation» μπαίνουν στο λεξιλόγιο μας, ενώ οι μέρες και οι νύχτες γίνονται ολοένα και πιο ζεστές.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δέχεται πυροβολισμούς από ψυχικά ασταθές άτομο και επιβιώνει, δίνοντας στον εαυτό του τον τίτλο του «μάρτυρα», ενώ στη Γαλλία, οι προοδευτικές δυνάμεις σχηματίζουν ένα δικό τους «μπλοκ» με απώτερο στόχο να αποτρέψουν την «απαγωγή» της κυβερνητικής εξουσίας από το ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν.
Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει κάτι, κάποια αφορμή που να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές, καταβολές, μια Ιδέα που ξεπερνά όλες τις ιδέες. Εκείνη τη στιγμή, το Παρίσι μας δίνει το παρασύνθημα, οι 33οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν.
Από τις 26 Ιουλίου ως τις 11 Αυγούστου, στο Παρίσι, σε 16 πόλεις της μητροπολιτικής Γαλλίας, και στην αποικία της Αϊτής, θα απολαύσουμε 329 αγωνίσματα (32 αθλήματα) και συνολικά 10.672 αθλητές από όλο τον πλανήτη, θα παρακολουθήσουμε αθλητές να ξεπερνούν τους εαυτούς τους, να σημειώνουν μικρές και μεγάλες υπερβάσεις στο δρόμο για την εκπλήρωση ενός ονείρου μαγικού, στο δρόμο για την κατάκτηση του μεταλλίου.
Τελικά ακόμα και σε ένα καλοκαίρι με «σκοτεινές» γωνιές, οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπορούν να δώσουν μια πινελιά ελπίδας, να δείξουν ότι ένας λαός όταν θέλει να εκπληρώσει συλλογικά ένα στόχο, μπορεί, όπως η Αθήνα του 2004.
Η Αθήνα αλλά και κάθε χώρα που έσμιξε τη νεότερη ιστορία της με αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων, ζωντανεύει εντυπωσιακά στο Ολυμπιακό Μουσείο Αθηνών.
Σε μια αναζήτηση του ιστορικού παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος των Αγώνων, βρέθηκε στο μουσείο, και συνάντησα τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Παύλο Γερουλάνο, ένθερμο υποστηρικτή των Αγώνων, συλλέκτη ενθυμίων μέσα από την Ολυμπιακή Ιστορία, και όχι μόνο. Η συζήτηση μας είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
«Το 2004 ήταν μια μαγική χρονιά για τη χώρα. Οι εικόνες των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου, από την προετοιμασίας τους κιόλας, ως την τελετή έναρξης, και φυσικά ως τη λήξη τους. Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα άνοιξε μια αυλαία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και έδειξε ό,τι καλύτερο διαθέτει. Ήταν μια εποχή, της οποίας οι μνήμες έχουν μείνει μέσα μου, σαν ολοζώντανές εικόνες».
«Έχω στη μνήμη μου όσα έγιναν το 1972»
– Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες της ζωής σας; Πόσο διαφορετικές ήταν εκείνες οι εικόνες;
«Ήταν το 1972, στο Μόναχο και τους έχω συνδέσει στη μνήμη μου με το περιστατικό εκείνης της τρομοκρατικής ενέργειας κατά της ισραηλινής ομάδας. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου εξηγεί τι είχε συμβεί, και την τηλεόραση να μεταδίδει πρωτόγνωρες εικόνες για την ιστορία των Αγώνων. Με τους Αγώνες ως συλλέκτης όμως, ξεκίνησα να ασχολούμαι από το 2004, την εποχή που η κόρη μου ήταν δύο ετών. Τότε, μου γεννήθηκε η επιθυμία να της χαρίσω κάτι από την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, κάτι που να έχει μια αξία. Δεν ασχολήθηκα τόσο με τα καπελάκια, τις μπλούζες, και άλλα προϊόντα. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερή αίσθηση ήταν οι καρφίτσες πέτου».
«Ναι όντως, κάποιες είναι δυσεύρετες, κάποιες είναι αρκετά κοινές, υπάρχει μια τεράστια συλλογή από καρφίτσες όλων των Ολυμπιακών Αγώνων, από το 1896 μέχρι και σήμερα, από καρφίτσες που παρήχθησαν στο εμπόριο μέχρι πρότυπα που σχεδιάστηκαν, αλλά δεν βγήκαν ποτέ στην παραγωγή, και με το πέρασμα των ετών και με αρκετή έρευνα, κατάφερα να την αποκτήσω. Αυτή η συλλογή μέσω του Μουσείου Μπενάκη θα δοθεί στο Ολυμπιακό Μουσείο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό».
– Πώς συνδέεται η οικογένεια σας με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896;
«Δεν ήξερα ότι η οικογένεια μου έχει εμπλακεί με τους πρώτους Αγώνες της Αθήνας. Το έμαθα πολύ αργότερα, σε μια έκθεση του μουσείου Μπενάκη με φωτογραφίες των Αγώνων του 1896. Τότε διαπίστωσα ότι είχε φτάσει το άλμπουμ στο μουσείο Μπενάκη μέσω του Γεωργίου Στρέιτ (πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, υπουργός Εξωτερικών τη διετία 1913-14), ο οποίος ήταν προπάππους μου, και είχε συμμετάσχει στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων».
– Τι σας συναρπάζει στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Η προσπάθεια, σε συνδυασμό με την άμιλλα. Βλέπουμε αθλητές που είναι οι καλύτεροι παγκοσμίως στο άθλημα τους, οι οποίοι στηρίζουν άλλους αθλητές που είτε είναι κι εκείνοι κορυφαίοι και με εντυπωσιακές διακρίσεις, είτε διεκδικούν τις πρώτες τους διακρίσεις. Όλο αυτό μου δείχνει ευγένεια και πολιτισμό, στο υψηλότερο επίπεδο. Μακάρι αυτό να το είχαμε και στην πολιτική, να επιδιώκαμε όχι μόνο για να γίνουμε καλύτεροι εμείς οι ίδιοι αλλά και ο διπλανός μας. Είναι εντυπωσιακός αυτός ο συνδυασμός, το να παλεύει κανείς όλη του τη ζωή για να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο, να αγωνίζεται και να στερείται πράγματα, και να αποδέχεται ότι ο συναθλητής του μπορεί να είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αυτό με συνεπαίρνει. Αν δεν υπήρχε αυτό ως αρχαιοελληνική αξία, πιστεύω δεν θα το είχαμε καθόλου στους νεότερους Αγώνες.
– Πιστεύετε στο Ολυμπιακό Ιδεώδες;
«Υπάρχει και σήμερα Ολυμπιακό Ιδεώδες, το πιστεύω. Και πιστεύω πως υπάρχει και εκτός των Ολυμπιακών Αγώνων, σε τομείς της ζωής που η ανιδιοτελής προσφορά υπερβαίνει τη φιλοδοξία. Κάθε φορά που ένας λαός καλείται να δώσει τον όλον της ψυχής του για να πετύχει ένα στόχο, τότε φαίνεται ο πολιτισμός του, οι αξίες που τον χαρακτηρίζουν».
– Ο χώρος που βρισκόμαστε σήμερα σας θυμίζει κάτι από τους Αγώνες του 2004;
«Ο συγκεκριμένος όχι, γιατί παραπέμπει στο 1896! (γελάει), αλλά το μουσείο των Αγώνων είναι ένας θαυμάσιος χώρος, που συγκεντρώνει ένα σωρό αντικείμενα, κειμήλια, εντυπωσιακά σημεία αναφοράς από την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ναι μεν οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν εμπορευματοποιηθεί, κι αυτό κάνει ό,τι παράγουν σήμερα οι Αγώνες πιο “κοινό” σε σχέση με όσα βλέπαμε το 1896, το 1904 και αργότερα, αλλά η αισθητική τους παραμένει, η ομορφιά και η μοναδικότητα τους είναι εδώ. Ακόμα και οι καρφίτσες πέτου μας θυμίζουν τι μπορούμε να κάνουμε σαν Έλληνες αν συσπειρωθούμε μπροστά σε ένα κοινό στόχο»
Γερουλάνος: «Δεν μπορείς να σταματήσεις να γίνεσαι καλύτερος»
– Πόσο διαφορετικός ή πόσο όμοιος είναι ο αγώνας ενός πολιτικού κι ενός αθλητή;
«Δεν έχω υπάρξει μεγάλος αθλητής οπότε δεν μου είναι εύκολο να κάνω τη σύγκριση! (γελάει). Αυτό που πιστεύω πως είναι κοινό σημείο αναφοράς, είναι ότι δεν μπορείς να σταματήσεις να γίνεσαι καλύτερος απ’ αυτό που ήσουν χθες. Και κάθε εμπειρία που βιώνεις, κάθε νίκη, ή και κάθε απογοήτευση, ακόμα και η κούραση της προσπάθειας σε ανταμείβει, όταν βλέπεις ότι αυτό που άφησες πίσω σου έχει κάποια αξία. Στο υπουργείου που θήτευσα πχ, ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες λόγων των μνημονίων, αλλά και η ομάδα μου κι εγώ, πετύχαμε κάποιους σημαντικούς στόχους. Όλα τα δεινά του κόσμου δεν συγκρίνονται με εκείνη τη στιγμή που αισθάνεσαι ότι κάτι έχεις προσφέρει στον τόπο σου».
– Θα ακούμε διαρκώς για νίκες και ήττες στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε ποια νίκη μπορεί να αποσκοπεί η ελληνική κοινωνία;
«Στην αναγνώριση. Για μένα δεν νοείται για κανένα άνθρωπο, καμία κοινωνία, το να δίνει διαρκώς, να κοπιάζει και να κάνει θυσίες, χωρίς να παίρνει κάτι πίσω, χωρίς να αναγνωρίζεται ο αγώνας της».
Πηγή: reader.gr
