Ο «μικρός Ανδρέας»

Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός

«Αυτό που γνωρίζαμε ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νικητής των εκλογών στην Ελλάδα, είχε σαν κυρίαρχο σύνθημα ένα μεγάλο ΟΧΙ στη λιτότητα, ότι θα αρνούνταν κατηγορηματικά όλα τα αντικοινωνικά και υφεσιακά μέτρα, που είναι επιζήμια στις πιο βασικές αρχές της ισότητας και της αξιοπρεπούς διαβίωσης» γράφει σε άρθρο του στη “Liberation” ο Γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος Alain Badiou εκφράζοντας τη λύπη του, γιατί αυτή η μοναδική πολιτική ευκαιρία χάθηκε από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τους συμβούλους του.
«Αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να δυναμώσει το Μνημονιακό Μέτωπο: Να γίνει, δηλαδή, ο ίδιος μνημονιακή δύναμη μετά την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το νεοσύστατο ΠΟΤΑΜΙ» γράφει σε επιστολή του στον Παναγιώτη Λαφαζάνη ο 90χρονος αγωνιστής της Αριστεράς Μίκης Θεοδωράκης, υποστηρίζοντας την ανάγκη δημιουργίας ενός Παλλαϊκού Μετώπου που θα κρατήσει ψηλά την αξιοπρέπεια του Λαού μας.
Αυτά σαν απάντηση στον φίλο Συριζαίο που με ψέγει γιατί – λέει- με το άρθρο μου της περασμένης Κυριακής με τίτλο «Περνώντας τον Ρουβίκωνα…» αδίκησα κατάφωρα τον Αλέξη Τσίπρα και την πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας.
Είναι κρίμα που ο καλός φίλος συμβιβάστηκε με την θλιβερή πραγματικότητα της υποταγής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους δυνάστες – δανειστές διαψεύδοντας τις ελπίδες και προσδοκίες του πολύπαθου λαού μας, για μιαν πολιτική και κοινωνική Άνοιξη στη δόλια Πατρίδα, μιαν Άνοιξη που δεν πρόλαβε να δείξει ένα, έστω, μπουμπούκι.
Έτσι, καλέ μου φίλε, το καταχείμωνο των μνημονίων, της φτώχειας και της αναξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί πιο βαρύ, πιο εξαθλιωτικό, πιο επώδυνο και ντροπιαστικό για το 63% του ελληνικού λαού που εμπιστεύτηκε το «νέο» τής, κατευφημισμόν πλέον, αριστερής κυβέρνησης και την «αποφασιστικότητα» του νεότερου πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Κιότεψε στην πιο κρίσιμη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας, υποτάχθηκε άνευ όρων, πέταξε στα βρόμικα λασπόνερα των Βρυξελλών τις αποσκευές με τις αρχές, τις αξίες, τους αγώνες της Αριστεράς, κηλιδώνοντας την ανεξίτηλα, αλλά έτσι γράφεται πάντα η Ιστορία: Με κιοτήδες, Εφιάλτες και ήρωες.
Δυστυχώς, από Προμηθέας Δεσμώτης, όπως εμφανίστηκε, μεταλλάχθηκε – εν μια νυκτί – σε δεσμοφύλακα του ελληνικού λαού, περνώντας του, με το ειδεχθές μνημόνιο που υπέγραψε, τις πιο βαριές αλυσίδες που γνώρισε ποτέ.
Και τώρα μέμφεται, λοιδορεί, καθυβρίζει τους συντρόφους του και τους καταγγέλλει ως αποστάτες, ενώ είναι αυτός που αποστάτησε από την ηθική, τις αξίες, τη συνέπεια της Αριστεράς, και, φυσικά, από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αναρωτιέμαι, καλέ μου φίλε, τι λες τώρα στα παιδιά σου, μετά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του κ. Τσίπρα;
Ότι ήταν ένας έντιμος αγωνιστής, ονειροπόλος, αφελής, ίσως, ρομαντικός επαναστάτης;
Πού πήγε, αλήθεια, η φλόγα των πρώτων ημερών της πρώτης αριστερής κυβέρνησης;
Σβήστηκε στην νυχτιάτικη υγρασία του Βερολίνου… Και ’κείνες οι μεγαλοστομίες για εθνική αξιοπρέπεια, για μιαν καλύτερη ζωή, που πήγαν;
Λόγια ήταν μόνο, που χάθηκαν στη μουντή ατμόσφαιρα των Βρυξελλών.
Ξέρω, θα λες τώρα πως «δεν γινόταν αλλιώς, δεν υπήρχε εναλλακτική λύση».
Αυτά, δηλαδή, που λένε τα ανδρείκελα της αυλής του Μαξίμου, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, για να παραπλανήσει και πάλιν τον λαό.
Αυτός που μετέτρεψε το περήφανο ΟΧΙ σε ιταμό ΝΑΙ, χωρίς αιδώ, χωρίς ενοχές.
Αυτός που εγγυάται τώρα τη «σταθερότητα» που επιβάλλουν οι πλέον αντιδραστικές δυνάμεις της γηραιάς Ηπείρου και η διεθνής των τοκογλύφων.
Οι ίδιοι κύκλοι που τώρα επαινούν τον κ. Τσίπρα και με ωμές παρεμβάσεις τους υποδεικνύουν στον ελληνικό λαό να τον ψηφίσει ξανά, γιατί – τώρα που έγινε πειθήνιο όργανό τους – τον εμπιστεύονται περισσότερο από τους Σαμαροβενιζέλους, τον Μεϊμαράκη και τον Θεοδωράκη του θολού Ποταμιού.
Τι είναι το χειρότερο για τον άνθρωπο, καλέ μου φίλε; Να σου πώ: Η αυτοαναίρεση, η αυτοακύρωση έργων και λόγων, του πρότερου βίου, λέξεις ταυτόσημες του αυτοεξευτελισμού.
Αυτό έπραξε ο κ. Τσίπρας: Ακύρωσε τον εαυτό του, ακύρωσε την εντολή που είχε λάβει από τον λαό, ακύρωσε το κοινωνικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωσε με ανήθικο τρόπο συντρόφους και αγωνιστές, δίχασε το κόμμα του, πρόδωσε τον δύστηνο λαό, τα κανε «πλακάκια» με τους δυνάστες – δανειστές και την εγχώρια ολιγαρχία, και με κουτοπονηριά παραιτήθηκε και προκήρυξε νέες εκλογές για να πάρει ξανά «καθαρή εντολή» – λες και η εντολή του περασμένου Γενάρη ήταν κάλπικη – για να εφαρμόσει, προφανώς, πιστά το εγκληματικό μνημόνιο που υπέγραψε, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγησή του με τα γεράκια του νεοχιτλερικού Δ΄ Ράιχ.
«Εδώ και τώρα» εκλογές, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροήσει εντελώς, από τις μαζικές αποχωρήσεις των στελεχών του, πριν φτάσουν σε συνταξιούχους, ανέργους οι πρώτες λυπητερές του δικού του μνημονίου.
Και πριν η δημοφιλία του, η οποία πήρε κατρακύλα, σβήσει όπως σβήνει το πρωινό κακό όνειρο.
Δεν ξέρω, καλέ μου φίλε, τι θα λες τώρα για τον ΕΝΦΙΑ που παραμένει, για τον κατώτατο μισθό που θα κατρακυλήσει κι αυτός στα 400 ευρώ, για τις συντάξεις της ντροπής των 290 ευρώ, για τις ομαδικές απολύσεις, για το νέο σκλαβοπάζαρο που φέρει την υπογραφή του «αριστερού» ηγέτη σου, για τους άνεργους που αυξάνονται και πληθύνονται, για τη φτώχεια και την πείνα των κολασμένων αυτής της χώρας.
Ίσως επιμείνεις στο «δεν γινόταν αλλιώς» και να έχεις ήσυχη συνείδηση.
Ίσως και να σου είναι αδιάφορο πια, αν τα παιδιά του λαουτζίκου παίρνουν των ομματιών τους για τα ξένα, γιατί έχεις τον τρόπο για τα δικά σου παιδιά, αν η δόλια Πατρίδα ξεπουλιέται, με υπογραφή Τσίπρα, κομμάτι κομμάτι, αρχής γενομένης από τ’ αεροδρόμια μας, έναντι πινακίου φακής.
Ξέρω, όμως, ότι ο κ. Τσίπρας μεταλλαγμένος από τον πολιτικό ναρκισσισμό του και δημαγωγός καθώς είναι, βαδίζει στα χνάρια του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μόνο που είναι πολύ «μικρός Ανδρέας».