Μια σχολική χρονιά έκλεισε με τα αποτελέσματα των Πανελληνίων, μια καινούργια αρχίζει σε λίγες ημέρες, με τα κρίσιμα και διαχρονικά ερωτήματα για την ποιότητα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και για τα όνειρα των παιδιών που δεν πρέπει να ψαλιδίζονται να παραμένουν. Τι θέλουμε για τα παιδιά μας; Κι εμείς ως γονείς και η Πολιτεία. Θέλουμε απλά παιδιά που θα μορφώνονται αλλά δεν θα… εκπαιδεύονται; Θέλουμε παιδιά που θα «πνίγονται» στα φροντιστήρια, στην παπαγαλία;. Εχει ειπωθεί από πολλούς, ειδικότερους από εμάς, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας πάσχει και χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση. Όχι μια… έκθεση ιδεών με το όραμα του εκάστοτε υπουργού. Χρειάζεται ανατροπές από την πρώτη δημοτικού. Με κανονικά μαθήματα που θα συνδέονται με την σύγχρονη εποχή. Το ελληνικό σχολείο αδιαφορεί για τον πολιτισμό της κοινωνίας που μεγαλώνει ο μαθητής. Αδιαφορεί για την ηλεκτρονική και ψηφιακή αγωγή του. Την σεξουαλική του διαπαιδαγώγηση, την πολιτική του παιδεία, την μιντιακή αγωγή, την διατροφή, την άσκηση, την ψυχική του υγεία και πολλά άλλα που αποτελούν τη ζωή του νέου ανθρώπου. Επιμένει ανεπιτυχώς, στην παράδοση και στις «ρίζες». Ο σύγχρονος μαθητής έχει ανάγκη από τον δάσκαλο που θα του μάθει να διαχειρίζεται τις γνώσεις, τις ιδέες και τις πληροφορίες. Δασκάλους εμπνευσμένους που θα χαίρονται τη δουλειά τους και θα είναι καλά αμειβόμενοι γι’ αυτό που κάνουν. Με καλά σχολεία κι όχι ερείπια, με βιβλία χωρίς ιδεοληψίες και χωρίς άχρηστες γνώσεις.Που θα εμπνέουν γενναιότητα, φαντασία, όρεξη για δουλειά, δημιουργικότητα, θάρρος, αξιοπρέπεια, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση.
Κι όλα τα ίδια μένουν
