Είναι θλιβερό, δήθεν προοδευτικοί, ειδικά από αριστερούς χώρους, σχεδόν να επιχαίρουν γιατί νίκησε η Μελόνι και έπεσε το «καθεστώς» του… δοτού, μη εκλεγμένου τραπεζίτη Ντράγκι, όπως λένε. Προφανώς, γι’ αυτούς, ο λαός έχει πάντα δίκιο, ακόμη κι αν ψηφίζει οπαδούς του φασισμού. Στην πολιτική κάθε επιτυχία ενός πολιτικού σχηματισμού είναι ταυτόχρονα μια αποτυχία των αντιπάλων του. Καλό είναι αυτή η βασική αρχή να λαμβάνεται υπόψη από όλους τους σχολιαστές των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών. Ίσως μάλιστα να μην αποτελεί το αποτέλεσμα θρίαμβο της άκρας δεξιάς, όσο αποτυχία της (κεντρο) αριστεράς…Και το ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί-προβληματίσει όσους… επιχαίρουν ανοήτως, είναι, γιατί σε πανευρωπαϊκή κλίμακα η (κεντρο)αριστερά παραμένει αμήχανη; Γιατί αδυνατεί να καρπωθεί την διογκούμενη δυσαρέσκεια και να πείσει;
Το ερώτημα
