Σάββατο πρωί στο Αεροδρόμιο. Το ρολόι δείχνει 9.30. Η ουρά για τον έλεγχο χειραποσκευών και επιβατών, κάνει ένα «Γ» και βγαίνει εκτός κτιρίου. Εκεί μπερδεύεται με τις ουρές που οδηγούν στα check in, οι οποίες επίσης καταλήγουν έξω. Η πρώτη ουρά παύει να «κινείται». Η ροή έχει σταματήσει, καθώς η αίθουσα αναμονής έχει γεμίσει ασφυκτικά και είναι επικίνδυνο να μπει περισσότερος κόσμος. Οι τουρίστες που περιμένουν στην ουρά κοιτούν απορημένοι τριγύρω και αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουν βήμα.
Στην πίστα του ΚΑΚΩΙ, 7 αεροπλάνα είναι σταθμευμένα, 2 περιμένουν στην ουρά για να απογειωθούν και ένα είναι εν αναμονή για να σταθμεύσει, όταν αδειάσει θέση. Εκείνη τη στιγμή προσγειώνεται ακόμα ένα αεροσκάφος.
Οι βαλίτσες στις ταινίες μεταφοράς αποσκευών και στα καροτσάκια μεταφοράς τους στα αεροπλάνα σχηματίζουν μικρά βουνά.
Οι εργαζόμενοι εντός και εκτός κτιρίου, τρέχουν κυριολεκτικά πανικόβλητοι. Οι επιβάτες είναι χιλιάδες, τα αεροπλάνα δεκάδες και ο χρόνος εξαιρετικά πιεσμένος. Οι περισσότεροι (των ιδιωτικών εταιρειών) είναι συμβασιούχοι και δουλεύουν για πολύ λίγα χρήματα, αν λάβει κανείς υπόψη τη δουλειάς που βγάζουν και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν.
Είναι ένα κλασικό πρωινό Σαββάτου, οποιουδήποτε Σαββάτου στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, στο Αεροδρόμιο της Κω.
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ «ΠΕΤΑΝΕ»
Οι αριθμοί είναι οι μόνοι που φαίνεται να «ευημερούν» στο ΚΑΚΩΙ. Και μιλάμε πάντα για εκείνους των αφίξεων. Η φετινή αύξηση είναι πολύ μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς την κρίση που πλήττει την Ευρώπη. Η Κως έχει σχεδόν διπλασιάσει τις αφίξεις στο αεροδρόμιό της μέσα σε 10 χρόνια, κάτι που λίγοι προορισμοί μπορούν να πουν ότι το έχουν καταφέρει.
Οι εκτιμήσεις θέλουν τις φετινές αφίξεις να «κλείνουν» λίγο πάνω από το 1 εκ. επιβάτες, κατατάσσοντας το αεροδρόμιο της Κω 4ο στην Ελλάδα, μεταξύ των Περιφερειακών.
ΟΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ «ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ»
Το κτίριο, που σχεδιάστηκε δεκαετίες πριν για τις ανάγκες της εποχής, μόνο… τον χειμώνα καλύπτει τις ανάγκες – από πλευράς χώρων – των επιβατών. Με 3-4 πτήσεις την ημέρα, για Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη, οι επιβάτες δεν θα στριμωχτούν, δεν θα περιμένουν σε ουρές, δεν θα δουν την πτήση τους να έχει καθυστέρηση λόγω «κίνησης στον εναέριο χώρο».
Θα δουν όμως, κουβάδες διάσπαρτους στις αίθουσες ή και πάνω στις ταινίες παραλαβής αποσκευών, για να μαζεύουν τα νερά που στάζουν απ’ την οροφή του κτιρίου.
Λίγοι είναι οι τουρίστες που θα προλάβουν τους κουβάδες. Οι περισσότεροι δεν θα τους δουν. Όταν αρχίζει το καλοκαίρι, ευτυχώς, σταματάνε οι βροχές.
Θα δουν όμως – εάν αντέξουν και μπουν – τουαλέτες σε κάκιστη κατάσταση, με πόρτες που δεν κλείνουν, είτε γιατί δεν έχουν χερούλια, είτε γιατί δεν έχουν κλειδαριές. Βρύσες που δεν λειτουργούν, σκουπίδια που σωρεύονται και μυρωδιά που σε κάνει να σκέφτεσαι να προτιμήσεις τη – στριμωγμένη – λύση του αεροπλάνου.
Το καλοκαίρι η εικόνα του επιβάτη που μπαίνει στο κτίριο είναι διαφορετική. Τα πάντα είναι ασφυκτικά γεμάτα. Οι ουρές, η αίθουσα αναμονής, τα ελάχιστα καθίσματα, ο εξωτερικός χώρος, οι αναχωρήσεις, οι αφίξεις, οι διάδρομοι. Ο κόσμος ξεχειλίζει από παντού.
Φανταστείτε, η πρώτη και η τελευταία εικόνα που έχεις από τον τόπο των διακοπών σου, να είναι ατέλειωτες ουρές, είτε για να παραλάβεις, είτε για να παραδώσεις αποσκευές. Φανταστείτε να κατεβαίνεις απ’ το αεροπλάνο μετά από 3 – κατά μέσο όρο – ώρες πτήσης και να έχεις 3-4 τουαλέτες στη διάθεσή σου, μαζί όμως με άλλους 500 επιβάτες!
Ο ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΟΣ ΕΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ
Όταν ένας επιβάτης πλησιάσει κάποιον από τους εργαζόμενους της εταιρείας Security που δραστηριοποιείται στο αεροδρόμιο στην αίθουσα αναχωρήσεων, ο τελευταίος – πριν καν ακούσει την ερώτηση – απαντά: «You will hear the announcement» (δηλαδή, θα ακούσετε την ανακοίνωση). Όχι, δεν διαθέτουν μαντικές ικανότητες οι εργαζόμενοι. Απλά, τους έχει τεθεί τόσες χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια, που ξέρουν ότι κατά 99%, η ερώτηση θα είναι, «ποια είναι η έξοδος για τη πτήση μου;».
Στην αίθουσα αναμονής των αναχωρήσεων, οι οθόνες πάνω απ’ τις εξόδους δεν λειτουργούν, ούτε υπάρχει οθόνη που να δείχνει τις εξόδους και τις πτήσεις συνολικά, τις πιθανές καθυστερήσεις, τις αλλαγές ώρας κ.λ.π. Κι αυτό βέβαια, είναι το λιγότερο.
Στον κεντρικό χώρο του κτιρίου, λειτουργεί μόνο ο ένας από τους δύο πίνακες που δείχνει τις πτήσεις και σε ποια γκισέ τσεκάρει η κάθε πτήση. Αν είσαι στην πλευρά του πίνακα που λειτουργεί καλώς, αν όχι, πρέπει να διασχίσει όλη την αίθουσα – περνώντας με ελιγμούς ανάμεσα στους καταστριμωγμένους επιβάτες που περιμένουν σε κάποια ουρά – για να δεις που τσεκάρει η πτήση σου.
Το να βρεις καροτσάκι να μεταφέρεις τις αποσκευές σου – είτε στις αφίξεις, είτε στις αναχωρήσεις – αν έμπαινε στο «στοίχημα», θα έδινε απόδοση πάνω από 8. Στους 167.000 επιβάτες που ήρθαν π.χ. τον Σεπτέμβριο (κι άλλους τόσους, τουλάχιστον, που έφυγαν) αντιστοιχούν γύρω στα 20 καροτσάκια (μπορεί και λιγότερα), εκ των οποίων δεν λειτουργούν και όλα…
Οι ταινίες μεταφοράς των αποσκευών, ειδικά το καλοκαίρι που δουλεύουν ασταμάτητα, χαλάνε συχνά λόγω παλαιότητας, με αποτέλεσμα ο χρόνος αναμονής των επιβατών να αυξάνεται ακόμα περισσότερο.
Από τους χιλιάδες επιβάτες που διακινούνται κάθε μήνα, κάθεται το 1 χιλιοστό, αφού τα καθίσματα είναι ελάχιστα, είτε στην αίθουσα αναμονής, είτε στον εξωτερικό χώρο. Το φαινόμενο των επιβατών να κάθονται – ή και να κοιμούνται ακόμα – στο πάτωμα, το καλοκαίρι είναι σχεδόν καθημερινό.
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 50% ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Το προσωπικό του Αεροδρομίου, χωρίζεται σε 2 κατηγορίες. Αυτό της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, κι εκείνο των ιδιωτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο χώρο.
Στην ΥΠΑ αυτή τη στιγμή, εργάζονται περίπου οι μισοί απ’ ότι προβλέπεται απ’ τον οργανισμό του αερολιμένα. Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τμήματα, που οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν ρεπό και πολύ απλά δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες.
Στις ιδιωτικές εταιρείες, τα πράγματα είναι χειρότερα. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Τα ωράρια – για κάποιους – δύσκολα, αλλά ακόμα το 8ωρο για πολλούς είναι «σπαστό», που σημαίνει επιπλέον μετακινήσεις, βενζίνες κ.λ.π. Οι συνθήκες, ειδικά στην υψηλή περίοδο, είναι απερίγραπτες, αφού συνήθως το προσωπικό είναι λιγότερο απ’ όσο χρειάζεται και πρέπει ένας άνθρωπος να βγάζει δουλειά για τουλάχιστον δύο. Οι υπερωρίες είναι κάτι σαν ανέκδοτο…
Ένα απλό παράδειγμα. Στον καθαρισμό, σε κάθε βάρδια, δουλεύουν γύρω στα 5 άτομα. Σε κάποιες βάρδιες ίσως και λιγότεροι. Για όλο το κτίριο. Με 5.000 επιβάτες την ημέρα, μπορεί εύκολα κάποιος να συμπεράνει τι αναλογεί σε κάθε εργαζόμενο.
Σε άλλες εταιρείες, υπάρχουν εργαζόμενοι που δουλεύουν σε χώρους χωρίς κλιματισμό – και με αφόρητη ζέστη και χιλιάδες επιβάτες – ή άλλοι που εργάζονται επί 8 ώρες μέσα στο λιοπύρι.
ΙΑΤΡΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΓΙΑΤΡΟ
Ένας επιβάτης λιποθυμάει στην αίθουσα των αναχωρήσεων. Λίγο η ζέστη, λίγο η ασφυκτική ατμόσφαιρα από τους εκατοντάδες επιβάτες που βρίσκονται σε τόσο μικρό χώρο, τον κάνουν να χάσει τις αισθήσεις του. Αν συνέλθει και νιώθει καλά, τότε μικρό το κακό. Αν όμως εξακολουθεί να νιώθει αδιαθεσία; Τότε, θα πρέπει να κληθεί ένας από τους 2 γιατρούς που απασχολούνται στο Κέντρο Υγείας της Αντιμάχειας, κι αν τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και ο χρόνος που απαιτείται για να έρθει ο γιατρός κρίσιμος, θα πρέπει να γίνει ανακοίνωση απ’ τα μεγάφωνα, «αν υπάρχει γιατρός στο κτίριο…». Στο 4ο Περιφερειακό Αεροδρόμιο της χώρας όλα αυτά.
ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ «ΟΝΕΙΡΑ»
Οι δύο επιπλέον θέσεις στάθμευσης αεροσκαφών είναι ιστορία που μπορεί να ζωντανέψει μνήμες δεκαετιών. Ο παράλληλος τροχόδρομος στην πίστα, που θα μειώσει ουσιαστικά το χρόνο που μένει κατειλημμένος ο κυρίως τροχόδρομος, άρα θα επιτρέπει την προσγείωση και απογείωση περισσότερων αεροπλάνων, είναι πάγιο αίτημα, αλλά μάλλον έτσι θα μείνει. Το ραντάρ, όχι μόνο θα εκσυγχρονίσει τον τρόπο που γίνεται η προσέγγιση των αεροσκαφών, αλλά θα μειώσει τις καθυστερήσεις και κατά συνέπεια θα αυξήσει τη χωρητικότητα του αεροδρομίου. Όλα τα παραπάνω, θα φέρουν περισσότερα αεροπλάνα. Και άρα περισσότερους επιβάτες. Και που θα μπουν όλοι αυτοί;
Ο εκσυγχρονισμός των μηχανημάτων ή η αγορά μηχανημάτων που είναι απαραίτητα σε ένα αεροδρόμιο, απαιτεί χρήμα. Και μπορεί το αεροδρόμιο να εισπράττει πολλά, του αποδίδονται όμως ελάχιστα. Υπάρχουν τμήματα που διεκδικούν να πάρουν μηχανήματα τα τελευταία 15 χρόνια…
Το κτίριο είναι ο μεγάλος «καημός». Η επέκτασή του μεγάλης σημασίας, αφού όχι μόνο θα μπορέσει να εξυπηρετήσει καλύτερα όλον αυτόν τον κόσμο, αλλά θα μπορέσει να δώσει επιπλέον οικονομικές ανάσες στον αερολιμένα με τη δημιουργία χώρων για εμπορικές χρήσεις.
ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ: ΠΑΡΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Η ΣΕΖΟΝ ΚΥΛΗΣΕ ΟΜΑΛΑ
Ικανοποιημένος από την πορεία της σεζόν, παρά τα προβλήματα και την αύξηση, είναι ο Αερολιμενάρχης κ. Καλούδης.
«Ευτυχώς τα πράγματα κύλησαν ομαλά, με τη βοήθεια και όλου του προσωπικού και όλων των φορέων. Δεν είχαμε πολλές καθυστερήσεις. Παρ’ όλη την αύξηση που φέτος υπολογίζουμε γύρω στο 10% δεν είχαμε πολλά προβλήματα», θα πει στο «ΒτΚ».
Το ρεκόρ των… καθυστερήσεων
Όταν ανέλαβα το 2011, λέει ο κ. Καλούδης, οι καθυστερήσεις είχαν σπάσει όλα τα ρεκόρ. Είχαν φτάσει τα 119.000 λεπτά. Την επόμενη χρονιά, μετά από παρεμβάσεις που κάναμε και στις οποίες έχουμε αναφερθεί πολλάκις, κατορθώσαμε να κλείσει η χρονιά με 8.444 λεπτά καθυστερήσεων. Πέρσι έκλεισε με 6.500, κάπου εκεί θα είμαστε και φέτος παρ’ όλη την αύξηση της κίνησης.
Η φετινή κίνηση
«Η κίνηση φέτος θα κλείσει στο 1.100.000 επιβάτες περίπου. Πλησιάζουμε τα 2,5 εκ. αφιξαναχωρήσεων. Οι υποδομές, οι δυνατότητες του αεροδρομίου είναι γύρω στο 1 εκ. αφιξαναχωρήσεις. Κάνουμε ότι μπορούμε για να μην καθυστερούμε τον κόσμο και να μην τον ταλαιπωρούμε. Έγιναν πολλές προσπάθειες και αυτό κάνουμε κάθε χειμώνα πριν ξεκινήσει η κάθε σεζόν», επισημαίνει ο κ. Καλούδης και συνεχίζει:
Το προσωπικό
«Το προσωπικό μας είναι πολύ μειωμένο, μπορώ να σας πω κατά το ήμισυ, υπάρχουν τμήματα που δουλεύουν καθημερινά χωρίς ρεπό και όλα τα κενά που μπορούμε τα συμπληρώνουμε με αποσπάσεις συναδέλφων από άλλα αεροδρόμιο της χώρας, ή από την κεντρική υπηρεσία. Αυτή τη στιγμή υπηρετούν γύρω στα 53 με 55 άτομα, αλλά για να λειτουργήσει ένα αεροδρόμιο σωστά, χρειάζονται τουλάχιστον τα διπλάσια».
Η συνεργασία με τους ιδιωτικούς φορείς
Άψογη χαρακτηρίζει τη συνεργασία της ΥΠΑ με τους ιδιωτικούς φορείς του αεροδρομίου ο κ. Καλούδης τονίζοντας πως δεν έχει κανένα παράπονο. «Πάντα υπάρχουν μικροπροβλήματα», λέει, «αλλά αυτά είναι μέσα στη δουλειά μας και στο στρες της καθημερινότητας».
Τα έργα
«Για τις δύο θέσεις στάθμευσης που έχουνε παραμείνει ημιτελής από το 2005, δεν έχει γίνει τίποτα. Για το κτίριο, η μελέτη είναι από το 2005, έτοιμη προς δημοπράτηση. Επί υπουργίας Βορίδη, είχα ανέβει στην Αθήνα, με τον τότε Αντιδήμαρχο κ. Μπαλαλή, τον Υφυπουργό Τουρισμού κ. Νικητιάδη, τη Διοίκηση της ΥΠΑ και τον επισκεφθήκαμε. Είχε υποσχεθεί να γίνουν και το κτίριο και οι 2 θέσεις στάθμευσης, σε 3 φάσεις, με το «σπατόσημο». Μετά άλλαξε η Κυβέρνηση, άλλαξαν τα πράγματα και παρέμεινε η κατάσταση στις υποσχέσεις εκείνης της βραδιάς».
Ιεράρχηση προβλημάτων
«Δεν μπορεί να είναι ένα, πρέπει να είναι πολλά μαζί. Για να μπορέσουμε να αυξήσουμε την κίνηση θα πρέπει καταρχάς να αυξηθούν οι θέσεις στάθμευσης, να επεκταθούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις και να γίνει ο παράλληλος τροχόδρομος. Αυτά τα 3 πρέπει να γίνουν μαζί. Δεν μπορείς να πεις ότι κάνεις το ένα και όχι τα υπόλοιπα. Είναι και τα 3 απαραίτητα.
Χρειάζεται επίσης, εκσυγχρονισμός των μηχανημάτων, ψυκτικά μηχανήματα, ηλεκτρογεννήτριες. Τα μηχανήματα των ταινιών είναι παλιά και δημιουργούν προβλήματα.
Το ραντάρ θα μειώσει το χρόνο μεταξύ δύο αεροσκαφών, οπότε αυτόματα αυξάνει την κίνηση του αεροδρομίου. Αλλά τι να την κάνεις την αύξηση της κίνησης, όταν δεν έχεις χώρους να βάλεις και τα αεροπλάνα και τους επιβάτες. Δεν μπορούμε να δεχτούμε περισσότερα από 7 αεροπλάνα την ώρα. Δεν ξέρω αν υπάρχει προοπτική για το ραντάρ, αλλά με την κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών, ας ελπίσουμε ότι ο ιδιώτης να το δει».
Τι θα αλλάξει με τον ιδιώτη
Η αεροναυτιλία, τονίζει ο Αερολιμενάρχης, παραμένει στο κράτος. Δηλαδή, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι ηλεκτρονικοί, το κέντρο τηλεπικοινωνιών. Ο έλεγχος δηλαδή θα είναι κρατικός δηλαδή, καταλήγει.
Ασφαλέστατο
Σε ότι αφορά το θέμα της ασφάλειας, ο κ. Καλούδης επισημαίνει ότι «σε επιθεώρηση από την Ευρώπη πριν 2 χρόνια πήραμε συγχαρητήρια. Είμαστε το μοναδικό αεροδρόμιο που περάσαμε όλα τα στάδια, όλους τους ελέγχους, χωρίς καμία παρατήρηση».
Αναφερόμενος στο θέμα της αστυνόμευσης, τονίζει ότι, «όπως όλες οι υπηρεσίες πάσχουν από προσωπικό, έτσι και το Αστυνομικό Τμήμα. Προσπαθούν με ενίσχυση με δόκιμους να καλύψουν τις ανάγκες τους το καλοκαίρι. Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου, που δεν θα υπάρχουν δόκιμοι. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει προσωπικό στο Α.Τ., δεν μπορείς να κάνεις σωστή αστυνόμευση και δικαιολογημένα. Γιατί, όταν έχεις διαβατηριακό έλεγχο και ξέρετε ότι από τρίτες χώρες έχουμε πάρα πολύ κόσμο, είναι δύσκολο να αστυνομεύεις και τους υπόλοιπους χώρους».
Η πονεμένη ιστορία του γιατρού
Τον ρωτάμε για την έλλειψη γιατρού στο αεροδρόμιο. «Πονεμένη ιστορία», θα πει. «Υπάρχουν 2 γιατροί στο κέντρο υγείας και προσπαθούμε με αυτούς, όταν έχουμε περιστατικό να καλυφθούμε. Κανονικά έπρεπε να είναι στελεχωμένο το ιατρείο που υπάρχει στο αεροδρόμιο. Μετά από αγώνες και παρεμβάσεις μου, κατορθώσαμε να έρθει 2ος γιατρός στο κέντρο υγείας».
* Από τις 4 Απριλίου του 1964 (που ξεκίνησε η λειτουργία του ΚΑΚΩΙ) μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 50 χρόνια. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια και οι ανάγκες και οι απαιτήσεις άλλαξαν, μεγάλωσαν. Το Αεροδρόμιο, ασθμαίνει να ακολουθήσει τις αλλαγές, κυρίως λόγω κρατικής αδιαφορίας.
Στον «αγώνα ταχύτητας» μεταξύ των μεγάλων προορισμών της χώρας, αλλά και της Μεσογείου, η Κως παίρνει μέρος κάθε χρόνο. Και συνήθως πλασάρεται σε μια από τις πρώτες θέσεις. Μόνο που οι άλλοι τρέχουν με «κούρσες» και εμείς με… κάρο.
Πηγή: vimatisko.gr
