Προς συμπάσχοντες

Επειδή άρχισαν να ακούγονται από υποψηφίους, πολύ συχνότερα απ’ ότι συνηθίζεται αυτά τα χρόνια του χαμού, πως συμπάσχουν και κατανοούν τα δράματά μας, τις θυσίες μας, αλλά  ήρθε ο καιρός πάνω στου κόσμου την πληγή να ξαναχτίσουμε τη γη, να θυμίσουμε πως  το συμπάσχειν είναι πράξη, είναι μόχθος και προσπάθεια, καθημερινή, όχι ο αυτοματισμός των δακρυϊκών αδένων, ούτε το στήσιμο της θλίψης στις επίσημες φωτογραφήσεις, όποτε βολεύει. Ο πολιτικός, ο δημοκράτης πολιτικός δεν είναι αυτός που υπόσχεται φοβερό κοινωνικό κράτος και απάλειψη των δυσκολιών της καθημερινότητάς μας πάλι όποτε βολεύει. Είναι εκείνος που προσπαθούσε όλα τα χρόνια της καταστροφής ,έκανε ότι περνούσε από το χέρι του γι’ αυτά και για τα άλλα σημαντικά αγαθά, νιώθοντας τι σημαίνει μεγάλη καταστροφή και σπαραχτική οδύνη. Νιώθοντας εν τέλει, το βάρος που έχει κάθε τραγική στιγμή, κάθε μαζική θυσία και εθνικό δεινό.