Ο Αγαπητός Πάχος, δεν χρειάζεται συστάσεις. Εχει γράψει τη δική του ιστορία στο καλλιτεχνικό στερέωμα της χώρας, πορευόμενος με σεμνότητα και αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι.
Ο κορυφαίος στιχουργός, ποιητής και δημοσιογράφος Λευτέρης Παπαδόπουλος, έχει πει για τον Αγαπητό Πάχο, ότι αν ζούσε στην Αθήνα, θα είχε δρέψει μεγάλες δάφνες, όμως ο ίδιος – όπως δηλώνει στη συνέντευξή του στη «δ»- προτίμησε να επιστρέψει στη Ρόδο μακριά από το star system εκείνης της εποχής.
Στην σημαντική καλλιτεχνική του διαδρομή έχει σπουδαίες συνεργασίες και ξεχωριστές συναυλίες, ενώ όπως λέει έχει ακόμα πολλά σχέδια αλλά η… αναβλητικότητά του είναι η αιτία που δεν έχουν υλοποιηθεί!
Ο Αγαπητός Πάχος, μιλά σήμερα στη «δ», για τα κέντρα διασκέδασης που άφησαν εποχή στη Ρόδο, μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις αλλά και σχέδια για το μέλλον, αναφέρεται στη συνεργασία με την κόρη του Μιρέλα έπειτα από προτροπή του επίσης Ρόδιου καλλιτέχνη Βασίλη Καζούλη και κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη συναυλία «Του εξήντα οι εκδρομείς», πριν από μερικούς μήνες στο Νεστορίδειο Μέλαθρο όπου συναντήθηκε επί σκηνής με τον Τάκη Βούη και την Μιρέλα, σε μια παράσταση που περίσσευε η συγκίνηση και το συναίσθημα!
• Κύριε Πάχο, μιας και διανύουμε την εορταστική περίοδο, θα ήθελα να ξεκινήσουμε την συνέντευξη ανατρέχοντας στις εορταστικές περιόδους της δεκαετίας του 70, του ΄80. Πώς διασκέδαζαν τότε οι Ρόδιοι;
Μάλλον θα σας απογοητεύσω γιατί δεν έχω ολοκληρωμένη εικόνα ούτε των χώρων διασκέδασης, ούτε του πώς διασκέδαζαν οι Ροδίτες στις γιορτές της δεκαετίας ’70-80. Τις περισσότερες φορές τύχαινε να λείπω το συγκεκριμένο διάστημα επειδή τραγουδούσα στο Λονδίνο ή στην Αθήνα. Τις χρονιές που ήμουν στη Ρόδο θυμάμαι τις συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων και συγγενών, τους χορούς που διοργάνωναν σύλλογοι και σωματεία και τα ρεβεγιόν (ιδίως από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και μετά) σε ξενοδοχεία και νυχτερινά κέντρα, με εορταστικό μενού και ζωντανή ορχήστρα. Νομίζω πως όλα ήταν κάπως λιγότερο “φορτωμένα” και λαμπερά σε σχέση με σήμερα, αλλά ίσως με πιο χαρούμενη και γιορτινή διάθεση. Γενικά πάντως δε θυμάμαι κάποιο σήμα κατατεθέν της διασκέδασης στη Ρόδο στη διάρκεια των γιορτών.
• Τι θυμάστε πιο έντονα από την νυχτερινή διασκέδαση της Ρόδου εκείνης της περιόδου;
Από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα στη Ρόδο, κυρίως την καλοκαιρινή, υπήρχαν πολλές επιλογές για διασκέδαση: νυχτερινά κέντρα με ζωντανή μουσική, πίστες για χορό, night clubs, μπουζούκια, ντισκοτέκ που άφησαν έντονο το στίγμα τους από τη δεκαετία του ’80 και μετά. Αργότερα πιάνο μπαρ, εστιατόρια με μουσική και στα τελευταία χρόνια, μουσικές σκηνές. Θυμάμαι έντονα τον Κήπο του «Θέρμαι» που από το πάλκο του πέρασαν σπουδαίοι εκπρόσωποι του ελληνικού και του ξένου πενταγράμμου. Μεγάλα ονόματα τραγούδησαν επίσης κατά καιρούς και στο Ροδίνι (στη γιορτή του κρασιού), το Bel Passo, το Golden Beach, το Copa Cabana κ.ά. Θα ήθελα όμως να σταθώ σε δυο χώρους με ζωντανή μουσική που κατά τη γνώμη μου έγραψαν ιστορία στη νυχτερινή ζωή, αλλά και γενικά στην πολιτιστική ζωή της Ρόδου. Είναι ο «Ζορμπάς» και η «Μέθεξη», όπου έπαιξα και τραγούδησα δεκατέσσερα και δώδεκα χρόνια αντίστοιχα, παρέα με εκλεκτούς συνεργάτες. Θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκα στις δύο αυτές σκηνές που για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της.
• Η ξακουστή νυχτερινή ζωή της Ρόδου, που ο κόσμος πραγματικά διασκέδαζε και που οι καλλιτέχνες οι οποίοι ήταν μέρος της, όπως εσείς, σήμερα τη θυμούνται με νοσταλγία, φαντάζει πάντως μια μακρινή ανάμνηση. Εσάς τι σας έχει λείψει περισσότερο;
Μου λείπει η ηλικία που είχα εκείνα τα χρόνια! (γέλια). Αυτό είναι το μόνο που νοσταλγώ. Γιατί κατά τα άλλα, ειλικρινά δεν πιστεύω στο κάθε πέρσι και καλύτερα. Μια χαρά είναι η σύγχρονη νυχτερινή ζωή και μια χαρά διασκεδάζουν οι νέοι. Υπάρχουν τόσο ωραίοι χώροι, μπαράκια, club, μουσικές σκηνές, τόσες συναυλίες και εκδηλώσεις… Όχι, δε νομίζω ότι λείπει κάτι από τη νυχτερινή ζωή της Ρόδου.
Είναι φυσικό κάποια πράγματα να αλλάζουν όσο περνούν τα χρόνια, κάθε γενιά έχει τις δικές της συνήθειες, το δικό της τρόπο να σκέφτεται και να διασκεδάζει και σίγουρα δεν είναι τα δικά μας νεανικά χρόνια το πρότυπο. Πάντως όσον αφορά στη μουσική, έχω να πω ότι, μέσα στις τόσες αλλαγές, αρκετά από τα τραγούδια που ακούγαμε τότε, ακούγονται και τώρα. Αυτό κάτι σημαίνει.
• Σε τι θα λέγατε όμως ότι διαφέρει η διασκέδαση σήμερα από τη διασκέδαση τότε;
Για να δούμε μερικές διαφορές… Στο παρελθόν η σεζόν διαρκούσε 7-8 μήνες και οι καλλιτέχνες δούλευαν επτά μέρες την εβδομάδα, σε κάποια μαγαζιά συχνά μέχρι πρωίας. Ο κόσμος ήταν κάθε βράδυ έξω. Η έξοδος για φαγητό ήταν μια πολύ συχνή επιλογή Ο ήχος ήταν συνήθως κακός. Καμία σχέση με τα σημερινά μηχανήματα! Και μια που το έφερε η κουβέντα, να μη ξεχνάμε ότι η τεχνολογία είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο και για το κοινό και για τους καλλιτέχνες. Μας κάνει ανοιχτούς σε όλα τα είδη και όλες τις εποχές της μουσικής. Γι΄αυτό νομίζω ο κόσμος σήμερα ακούει περισσότερη και καλύτερη μουσική σε σχέση με παλιά.
Τότε ψάχναμε για να βρούμε μουσικές, τώρα έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε ό,τι θέλουμε και αυτό είναι ευλογία, τουλάχιστον για τον καλλιτέχνη Το θέμα από εκεί και πέρα είναι ο καθένας τι επιλέγει και πώς το φιλτράρει, πώς το ακούει και πώς το χρησιμοποιεί.
• Πάντως είναι γεγονός, ότι αν και σπουδαίος καλλιτέχνης που διαγράψατε λαμπρή πορεία σε εποχές που ήταν πολύ δύσκολο να αναδειχθούν και να καταξιωθούν καλλιτέχνες, προτιμήσατε μια σεμνή διαδρομή παρά τις ευκαιρίες που είχατε.
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια… Είναι αλήθεια ότι είχα ευκαιρίες, αλλά μάλλον δεν μπόρεσα, ή δεν ήθελα, να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του star system εκείνης της εποχής. Εμφανιζόμουν στην Αθήνα σε πολύ καλούς -ποιοτικούς θα τους χαρακτήριζα σήμερα- χώρους, πλάι σε γνωστά ονόματα της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής.
Με άλλα λόγια, ό,τι καλύτερο για έναν νέο καλλιτέχνη. Όμως γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν ήταν αρκετό να τραγουδάς καλά και να έχεις μια σοβαρή παρουσία στο χώρο. Χρειαζόταν δισκογραφία, χρειαζόντουσαν δημόσιες σχέσεις, γνωριμίες, επαφές, διάφορες κινήσεις που εγώ δεν ήξερα ή δεν μπορούσα να κάνω.
Εγώ το μόνο που ήθελα και ήξερα να κάνω καλά, ήταν να τραγουδάω. Και αυτή ήταν η μοναδική εποχή στη ζωή μου που η μουσική και το τραγούδι δεν μου έδιναν χαρά. Έτσι αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα και συνεχίσω πιο χαλαρά, με όριο τις δικές μου ανοχές και αντοχές! Ήταν τόσο μεγάλη η πίεση που αισθανόμουν όλο εκείνο το διάστημα, που χωρίς να το συνειδητοποιώ, δεν έχω κρατήσει ούτε μια φωτογραφία από τις τότε εμφανίσεις μου, πράγμα για το οποίο βέβαια έχω μετανιώσει πολύ!
• Την πρώτη φορά που τραγουδήσατε μπροστά σε κοινό τη θυμάστε;
Τραγουδούσα από μικρός στις εκδρομές του σχολείου, σε παρέες και στις εκδηλώσεις της Εθνικής Τράπεζας όπου εργαζόμουν για κάποια χρόνια. Όμως η στιγμή που θυμάμαι έντονα ήταν σε ένα κλαμπ στο Ροδίνι, στο Τίβολι (οι συνομήλικοί μου θα το θυμούνται) όπου, ύστερα από πίεση κάποιων φίλων, βγήκα στη σκηνή και τραγούδησα Χατζή. Είχα τόσο πολύ τρακ που έλεγα πως αποκλείεται να τα καταφέρω. Σήμερα ύστερα από τόσα χρόνια, εξακολουθώ να έχω πάντα λίγο τρακ και αγωνία πριν από την κάθε εμφάνισή μου. Είναι κάτι που δεν έχει σχέση με την εμπειρία, αλλά με το σεβασμό προς το κοινό.
• Ποιες συνεργασίες σας έχετε ξεχωρίσει;
Είναι μεγάλη η λίστα για να μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες. Στο ξεκίνημα της μουσικής διαδρομής μου συνεργάστηκα με τον Γιάννη Πάριο, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Στράτο Διονυσίου, τον Φίλιππα Νικολάου, τον Τώνη Μαρούδα και το Γιάννη Καραμπεσίνη. Αργότερα στο Ζορμπά βρέθηκα στην ίδιο πάλκο με τον αξέχαστο Στέλιο Βαμβακάρη, την Ισιδώρα Σιδέρη, την Αλεξάνδρα, τη Βούλα Σαββίδη, τον Βασίλη Κουμπή, τον Γιάννη Γερογιάννη και άλλους. Συνεργάστηκα επίσης με εξαιρετικούς Δωδεκανήσιους καλλιτέχνες τον Τάκη Βούη, τον Γιάννη Κατσιμπράκη, τον Γιώργο Πούλο, την Αφροδίτη, τον Λευτέρη Στεφάνου, την Ίριδα, τον Σταύρο, τον Λάκη, τον Θόδωρο, τον Παναγιώτη, τον Παντελή, τον Νεκτάριο. Δυστυχώς ο χώρος δεν επαρκεί για να τους αναφέρω όλους…
• Και ποιες εκδηλώσεις /συναυλίες θυμάστε πιο έντονα;
Άλλος ένας μακρύς κατάλογος… Κρατώ για συναισθηματικούς λόγους συγκεκριμένες συναυλίες: Το αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο στην Τάφρο το οποίο επιμελήθηκε η αξέχαστη Λουκία Ρικάκη, τη συναυλία-αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Καρπάθου με τον Τάκη, την Ίριδα και με συμμετοχή του ίδιου του συνθέτη, τις συναυλίες με τον Λίνο Κόκοτο και τον Βασίλη Κετεντζόγλου, το «Αρχιπέλαγος ανθρώπων» του Κώστα Σκανδαλίδη στο Ρωμαϊκό Ωδείο (η πρώτη «μεγάλη» συναυλία της Μιρέλας), τις συναυλίες με τον Μίλτο Πασχαλίδη στο Ήχος και Φως και στο Καστελόριζο και δεκάδες συμμετοχές στο φεστιβάλ Σύμης, από την έναρξή του μέχρι και τον περασμένο Αύγουστο στην πλατεία Αυγερινού. Τραγούδησα επίσης μελοποιημένα ποιήματα του Λόρκα, του Νίκου Γκάτσου και του Παντελή Ευθυμίου, Επιφάνεια Αβέρωφ στο Εθνικό θέατρο και στη Λέρο όπου συμμετείχε η Αλίκη Καγιαλόγλου. Να αναφέρω επίσης τη συμμετοχή μου στην μουσική παράσταση «Για να’ρθουν της Αγάπης οι σκιές», με ποιήματα του Κων/νου Καβάφη μελοποιημένα από τον Αντώνη Κυζούλη, στο Καστέλο της Ρόδου και στην Κω, στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Ζαχαρία Αγγελάκου και μουσική του Αντώνη Κυζούλη καθώς και σε συναυλίες της Παιδικής και Πειραματικής Χορωδίας Δήμου Ρόδου υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Σακελλαρίδη και της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ρόδου υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Καλαεντζή.
• Πριν από μερικούς μήνες, σας απολαύσαμε στο Νεστορίδειο με τον κ. Τάκη Βούη αλλά και την κόρη σας Μιρέλα Πάχου, που διαγράφει τη δική της ξεχωριστή πορεία στο μουσικό στερέωμα. Οσοι παραβρέθηκαν μίλησαν για μια ξεχωριστή, συγκινητική βραδιά. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τα συναισθήματα εκείνης της βραδιάς.
Ήταν πραγματικά μια πολύ ξεχωριστή βραδιά. Ο Τάκης κι εγώ συζητούσαμε πολύ καιρό για μια κοινή εμφάνιση, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και μέναμε στα λόγια… Φέτος όμως φάνηκε ότι η απόφαση είχε ωριμάσει μέσα μας και ήταν η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιηθεί. Πρέπει να σας πω ότι με τον Τάκη ήμασταν συμμαθητές και αργότερα συνάδελφοι, πάνω απ΄όλα όμως είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Βρεθήκαμε για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή το 1963, στο ξενοδοχείο των Ρόδων και ύστερα στο Εθνικό θέατρο, σε μια συναυλία όπου συμμετείχε και ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε, Μανώλης Μητσιάς. Στο Νεστορίδειο έπαιξα με την ίδια κιθάρα που είχα σε αυτές τις συναυλίες! Στην παράσταση «Του εξήντα οι εκδρομείς» τραγουδήσαμε για όλα εκείνα που μας ενώνουν και μας χωρίζουν, βγάλαμε στην επιφάνεια μισό αιώνα αναμνήσεων και συναισθημάτων… Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση -κι ακόμα μεγαλύτερη λόγω της παρουσίας της Μιρέλας-, τόσο πολλά τα βουρκωμένα μάτια που έβλεπα γύρω μου, που κάποια στιγμή είπα μέσα μου ότι αποκλείεται να ολοκληρωθεί η συναυλία! Τελικά τα καταφέραμε και νιώσαμε τόσο όμορφα, αλλά και ακούσαμε τόσο θετικά σχόλια από τον κόσμο, που σκεφτόμαστε σύντομα να ξανακάνουμε κάτι ανάλογο.
• Με τη Μιρέλα ενώσατε καλλιτεχνικά τις φωνές σας στο τραγούδι «Γράμματα» του επίσης Ρόδιου καταξιωμένου καλλιτέχνη, Βασίλη Καζούλη. Και αναρωτιέμαι σε αυτή την συνεργασία ποιος ένιωθε άραγε μεγαλύτερη περηφάνια ο μπαμπάς ή η κόρη;
Σίγουρα εγώ είμαι αυτός που νιώθει περισσότερο περήφανος από όλους για αυτή τη συνεργασία! Πρώτον γιατί εκτιμώ απεριόριστα τον Βασίλη Καζούλη ως τραγουδοποιό, ερμηνευτή, αλλά και ως άνθρωπο. Δεύτερον γιατί πιστεύω ότι τα «Γράμματα» είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια που γράφτηκαν στα τελευταία χρόνια. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο με άγγιξε όταν το πρωτοάκουσα! Ο τρίτος και ίσως ο πιο σημαντικός λόγος είναι το γεγονός ότι τραγουδώ αυτό το υπέροχο τραγούδι με τη Μιρέλα, η οποία κατά τη γνώμη μου το απογειώνει με μια συγκλονιστική ερμηνεία. Ελπίζω να τραγουδήσουμε ξανά στο μέλλον. Αλλά και πέρα από το τραγούδι, μιας και το έφερε η κουβέντα, θέλω να πω ότι γενικά αισθάνομαι πολύ περήφανος για τα τρία παιδιά μου και θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που είμαι πατέρας τους.
• Υπάρχει κάτι στην καλλιτεχνική σας διαδρομή που δεν έχετε κάνει ακόμα, ή που σχεδιάζετε να κάνετε;
Πολλά δεν έχω κάνει ακόμα και πολλά σχεδιάζω, αλλά είμαι γενικά άτομο αναβλητικό και πρέπει κάποιος συνέχεια να με ταρακουνάει! Να, για παράδειγμα, έχω γράψει πολλά τραγούδια που θα ήθελα να ηχογραφηθούν, αλλά δεν το βάζω στο πρόγραμμα. Επίσης έχω στο μυαλό μου κάποιες ιδέες για μια πολύ ξεχωριστή συναυλία και ελπίζω σύντομα να αρχίσω να ασχολούμαι πιο συγκεκριμένα με την οργάνωσή της. Σχέδια υπάρχουν πολλά… θα δούμε! Προς το παρόν και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, νιώθω πολύ όμορφα που τραγουδάω κάθε Σάββατο στην Ωβέρνη -ένα χώρο που έχει ήδη αρχίσει να γράφει τη δική του ιστορία στη Ρόδο-, παρέα με δυο εξαιρετικούς μουσικούς, τον Αντώνη Κυζούλη και τον Βασίλη Καράμαλη.
• Κύριε Πάχο αφού σας ευχαριστήσω πολύ θα ήθελα να κλείσουμε τις ευχές σας για το νέο έτος.
Καλή χρονιά σε όλους! Υγεία, ευτυχία, επιτυχίες και ωραίες μουσικές!
