Το γεγονός της εβδομάδας είναι βέβαια το πρώτο μέρος της ταινίας «Nymphomaniac» (Δανία / Γερμανία / Γαλλία / Βέλγιο / Αγγλία, 2014) του Λαρς φον Τρίερ. Γεγονός όχι για τίποτε άλλο μα επειδή περίπου δυόμισι χρόνια τώρα ασχολούμαστε με αυτή την ταινία, της οποίας τη δημιουργία ο παμπόνηρος δανός δημιουργός ανακοίνωσε στις Κάννες μιλώντας για ένα «θρησκευτικό πορνό» (του αξίζει Οσκαρ καλύτερου μάρκετινγκ!).
Από τότε έχουν γραφεί εκατομμύρια λέξεις για το «Nymphomaniac» που επιτέλους προβάλλεται στις αίθουσες. Προσέξτε όμως. Μόνο το μισό! Δηλαδή, το πρώτο μέρος μιας ταινίας στην οποία τελικά δεν χωρά ουσιαστική κριτική ακριβώς επειδή είναι επιτηδευμένα κομμένη στη μέση.
Τι να κρίνω; Μισή ταινία; Από αυτά που είδα στο πρώτο μέρος πάντως οφείλω να προειδοποιήσω: Μην περιμένετε και πολλά, πόσω μάλλον σε γυμνό. Δεν είναι κάτι παραπάνω από μια καταγραφή επεισοδίων της σεξουαλικής ζωής μιας κοπέλας (Σαρλότ Γκενσμπούρ μεγάλη, Στέισι Μάρτιν νέα) έτσι όπως τα αφηγείται σε έναν σοφό (Στέλαν Σκάσγκαρντ) που την περιμάζεψε από τον δρόμο. Ναι, υπάρχει μπόλικο κακοφωτισμένο και άσχημο σεξ – ακόμη και μια σκηνή κανονικής πεολειξίας (με τη Μάρτιν) έτσι ώστε να γίνει πιο πικάντικη η κατάσταση. Σιγά τα ωά, δηλαδή.Ο Πατρίς Σερό έδειξε την ίδια σκηνή πολύ πιο αισθαντικά στη «Σαρκική εξάρτηση».
«Η λιμουζίνα» (Ελλάδα, 2013) του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι ένα μυστηριώδες και όχι πάντα κατανοητό «παιχνίδι» λέξεων, εννοιών και προσώπων που ταξιδεύει ανεξέλεγκτα στον χρόνο και υποκλίνεται σεμνά στη γαλλική νουβέλ βαγκ, στον Σάμιουελ Μπέκετ αλλά και στην «καπατσοσύνη» του Ελληνα. Το ιδιότυπο, ευφυές χιούμορ του Παναγιωτόπουλου είναι λιγότερο εξυπνακίστικο σε σχέση με άλλες του ταινίες, ενώ παράλληλα η «Λιμουζίνα» κουβαλά μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας προκαλώντας συγκίνηση. Η ταινία είναι αφιερωμένη στους ηθοποιούς της, ανάμεσα στους οποίους ο Νίκος Κουρής, ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Τάκης Σπυριδάκης και ο πολύ καλός Παύλος Χαϊκάλης στον ρόλο του πρίγκιπα των ζητιάνων της Αθήνας.
Ο «Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου» (ΗΠΑ, 2014) του Ρένι Χάρλιν είναι η μία από τις δύο εφετινές ταινίες για τον μυθικό ήρωα (η άλλη είναι ο «Ηρακλης: Οι Θρακικοί Πόλεμοι» του Μπρετ Ράτνερ). Είναι ένα ρεσιτάλ καλής τεχνικής 3D, κιτς ατμόσφαιρας και κάκιστης ηθοποιίας, μπροστά στο οποίο ο «Μονομάχος» του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι τρεις φορές αριστούργημα. Απευθύνεται σε θεατές κάτω των 10 ετών και στη μισή του διάρκεια θυμίζει κυρίως τη «Γαλάζια λίμνη», αφού το ερωτικό σκέλος ανάμεσα στον Ηρακλή (Κέλαν Λουτζ) και στην Ηβη (Γκάια Βάις) πυροδοτεί το όλο εγχείρημα.
Το «Στη χώρα των άλλων» (Νότια Κορέα, 2013) του Κορεάτη Σανγκ Σουνγκ Σον παρακολουθούμε στιγμές από τη ζωή τριών ευρωπαίων γυναικών ενώ κάνουν διακοπές στη Νότια Κορέα. Μόνο που θα χρειαστεί να περάσει κάποια ώρα για να αντιληφθούμε ότι οι τρεις αυτές γυναίκες έχουν το ίδιο πρόσωπο, της Ιζαμπέλ Ιπέρ, αλλά και τα πρόσωπα του σεναρίου που γράφει μια νεαρή Κορεάτισσα. Αν κάτι αξίζει στην ταινία είναι ο νατουραλισμός στο παίξιμο των ηθοποιών που συχνά δείχνουν να μην μπορούν στ’ αλήθεια να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Σε γενικές γραμμές, μια σινεφίλ σπαζοκεφαλιά που παρακολουθείται μεν αλλά δεν χάνεις και τίποτε αν δεν τη δεις.
Τέλος, το «Εγώ, ο εαυτός μου και η μαμά» (Γαλλία, 2013) είναι η ταινία ενός σκηνοθέτη που πολύ θα ήθελε να είναι Πέδρο Αλμοδόβαρ αλλά δεν μπορεί. Μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το δικό του θεατρικό έργο που τον έκανε διάσημο στη Γαλλία, ο Γκιγιόμ Γκαγέν κρατά τον διπλό ρόλο του εαυτού του και της μητέρας του την εποχή που προσπαθούσε να καταλάβει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του και δεν μπορούσε. Το αν είναι τελικά γκέι ή όχι είναι μια απορία της οποίας η απάντηση με άφησε παγερά αδιάφορο. Και ποιος νοιάζεται, δηλαδή…
Δημοσιεύτηκε στο HELIOS PLUS στις 29 Ιανουαρίου 2014
