Βρέθηκε για διακοπές στην Κάλυμνο πριν από δεκαπέντε χρόνια και αφού περιηγήθηκε αρκετά στην Ελλάδα, επέστρεψε για να εγκατασταθεί μόνιμα. Στην επιλογή της, εκείνο που έπαιξε καθοριστικό παράγοντα, ήταν η απουσία από το νησί ενός φορέα που να ασχολείται με τα πάμπολλα περιστατικά παρατημένων και εξαθλιωμένων σκύλων που συνάντησε. Η 74χρονη, σήμερα, Γερμανίδα Ute Trowell το 2001 αγόρασε ένα σπίτι στο Άργος «τότε στην περιοχή υπήρχαν μόνο βοσκοί» μας λέει η ίδια.
Μόνιμοι συγκάτοικοί της όλα αυτά τα χρόνια εκατοντάδες σκύλοι και διάφορα άλλα ζώα που περισυλλέγει από τους δρόμους του νησιού και που κάτοικοι, είτε της ζητούν τη βοήθεια και συνδρομή της για την φροντίδα τους (πρόσφατα περιέθαλψε μια έγκυο σκυλίτσα που τριγυρνούσε στον εμπορικό δρόμο της Πόθιας και σήμερα φιλοξενεί την ίδια και τα οκτώ κουταβάκια της), είτε τα εγκαταλείπουν έξω από την πόρτα της.
Η Ute δεν έχει γυρίσει την πλάτη σε κανένα ζώο. Αντιθέτως πρωταρχική της μέριμνα αποτελούν τα άρρωστα, χτυπημένα και ηλικιωμένα ζώα, αυτά για τα οποία δύσκολα βρίσκεται ένα σπίτι για να φιλοξενηθούν, λόγω της ιδιαίτερης φροντίδας που χρήζουν.
Από το 2001 μέχρι σήμερα έχει σώσει συνολικά 400 ζώα στέλνοντάς τα για υιοθεσία στο εξωτερικό ακολουθώντας μια πολύ αυστηρή διαδικασία όσον αφορά στην επιλογή των ανθρώπων που εκδηλώνουν ενδιαφέρον να αποκτήσουν ένα κατοικίδιο. Η Ute τους περνά από συνέντευξη μέσω ίντερνετ, τους βάζει να υπογράψουν διάφορα έγγραφα προκειμένου να εξασφαλίσει την καλη ποιότητα ζωής του ζώου, ενώ στην Γερμανία στέλνει φίλους της να ελέγξουν προηγουμένως το περιβάλλον του ενδιαφερόμενου.
Και για να προλάβει όσους θα σπεύσουν να κάνουν λόγο για μια κερδοφόρα ενασχόληση, η ίδια υπογραμμίζει- και το βεβαιώνει και η κτηνίατρος με την οποία συνεργάζεται κ. Βάσω Λάμπα- πως όλα τα ζώα που φιλοξενεί τα στειρώνει, τα εμβολιάζει, τα τσιπάρει, τα αποπαρασιτώνει και τα ταϊζει για όσο καιρό τα παραμένουν στο χώρο της. Και έχει τύχει να φιλοξενήσει ζώο περισσότερο και από δυο χρόνια ώσπου να βρεθεί κάποιο σπίτι για να μείνουν. Όλα αυτά χρειάζονται πολλά περισσότερα χρήματα απ’ όσα καλείται να πληρώσει κάποιος που θα υιοθετήσει ένα ζώο.
Αρκεί να αναφέρουμε πως τα πρώτα έξι περίπου χρόνια που δεν υπήρχαν κτηνιατρεία στην Κάλυμνο η Ute πήγαινε όσο συχνά χρειάζονταν στην γειτονική Λέρο και στην Κω για να παράσχει στα ζώα της ιατρική φροντίδα, ενώ φίλοι της κτηνίατροι ταξίδευαν για το σκοπό αυτό από το εξωτερικό στην Κάλυμνο.
Όλα αυτά τα χρόνια η Ute προσφέρει τις εθελοντικές υπηρεσίες της στα ζώα που την έχουν ανάγκη στο νησί αθόρυβα χωρίς να ζητά τη βοήθεια ή τη συνδρομή κανενός, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της. Τελευταία όμως –όπως η ίδια μας λέει με μεγάλο παράπονο- κάποιοι κάνουν δύσκολη τη ζωή της, προκαλώντας δολιοφθορές στο σπίτι της και στον περιβάλλοντα χώρο του, αναστατώνοντας με τις ενέργειές τους τα ζώα που φιλοξενεί. Όχι επειδή ενοχλούνται από αυτα, αφού κάθε βράδυ όλα τους κοιμούνται στο εσωτερικό του σπιτιού.
Η ίδια πιστεύει ότι στόχος τους είναι να την εξαναγκάσουν να φύγει από την περιοχή, προκαλώντας σημαντικά προβλήματα στην ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητά της λόγω της πολύωρης ενασχόλησής της με τη φροντίδα των δεκάδων ζώων (μας ανάφερε πλήθος περιστατικών που συμβαίνουν καθημερινά).
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ξένης υπηκοότητας ζει στο νησί τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια και το μόνο που κάνει είναι να βοηθά ανυπεράσπιστα και εγκαταλελειμμένα ζώα. Με δυο λόγια προσφέρει στον τόπο, χωρίς να ζητά κανένα αντάλλαγμα. Και εισπράττει αυτού του είδους τις συμπεριφορές. Όταν την ίδια ώρα το μοναδικό καταφύγιο ζώων που υπήρχε στο Καντούνι έχει κλείσει μετά από ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσαν περίοικοι, ενώ ο πληθυσμός των αδέσποτων ζώων που καθημερινά κυκλοφορούν σε όλη την Κάλυμνο αυξάνεται συνεχώς.
Επιλέξαμε να αναρτήσουμε σήμερα το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, ημέρα πανελλαδικής διαμαρτυρίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από φιλοζωικούς φορείς, φωνάζοντας όλοι μαζί ένα ηχηρό «όχι» στη βαναυσότητα των ζώων. Σε μια ελληνική κοινωνία η οποία σε επίπεδο στοιχειώδους φιλοζωικής αγωγής είναι ακόμα λίγο μετά το μεσαίωνα, παρ’ όλες τις, με αυταπάρνηση, κινητοποιήσεις των απανταχού φιλόζωων. Αρνούμαστε ακόμα –όπως πολύ σωστά έχει γραφεί και επισημανθεί -να αντιμετωπίσουμε εκείνον που κακοποιεί ένα ζώο, ως ένα δυνάμει διαταραγμένο και δυνάμενο και για άλλες βαναυσότητες άτομο, που θα έχρηζε και ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Η φιλόζωη Γερμανίδα Ute ζήτησε τη βοήθειά μας κι εμείς κοινοποιούμε το θέμα της για να έχουν γνώση οι τοπικές αρχές, οι φορείς, οι κάτοικοι του νησιού γενικότερα. Για να πάψει επιτέλους η φιλοζωική συνείδηση να θεωρείται μια γραφικότητα.
Για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πως «τα ζώα έχουν δικαίωμα στη ζωή, την ευζωία και την ελευθερία. Γιατί πονάνε, αισθάνονται, σκέφτονται όπως κι εμείς. Γιατί μοιράζονται τον ίδιο πλανήτη με εμάς».
kalymnosola.wordpress.com
