Για εγκληματική υφαρπαγή ιδιωτικών περιουσιών από το Ελληνικό Δημόσιο έκαναν λόγο τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου, σε συνεδρίασή τους το βράδυ της Δευτέρας, αποφασίζοντας ομοφώνως να συνδράμουν την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, στον αγώνα της για την δικαστική διεκδίκηση της δημόσιας περιουσίας του δωδεκανησιακού λαού, όπως είχε προαναγγείλει η «δ».
Στη συνεδρίαση τοποθετήθηκε ο προϊστάμενος του αυτοτελούς γραφείου δημόσιας περιουσίας του δημοσίου (πρώην ΚΥΔ Δωδεκανήσου) κ. Δημήτρης Μπελντέκος, ο οποίος αναφέρθηκε στο μέγεθος της οικοπεδικής περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου στα Δωδεκάνησα αλλά και στο ιστορικό της μεταγραφής ακινήτων στην περιουσία του δημοσίου.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσίασε η τοποθέτηση του νομικού συμβούλου του Δήμου Ρόδου κ. Θ. Παπαγεωργίου, ο οποίος εισηγήθηκε την επανασύσταση Οργανισμού Διαχείρισης Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου Δωδεκανήσου αλλά και την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για την διεκδίκηση της περιουσίας των Δωδεκανησίων μέσω της δικαστικής οδού.
Όπως έγραψε και χθες η «δημοκρατική» το ΕΒΕΔ αποφάσισε να συνδράμει τον αγώνα του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γ. Χατζημάρκου, για να διεκδικήσει την απόδοση του 75% από την εκποίηση ακινήτων, που διαχειρίζεται ο Ελληνικό Δημόσιο, μέσω οργανισμών και εταιρειών του, στην αυτοδιοίκηση.
Όπως τονίστηκε στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του Επιμελητηρίου, με την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στον εθνικό κορμό, αρχικά η κτηθείσα ακίνητη περιουσία από το Ελληνικό Δημόσιο, δυνάμει της Συνθήκης Ειρήνης του 1947 κατά «διαδοχή» των Ιταλών κατακτητών (απογραμμένη επ’ ονόματί τους στο Κτηματολόγιο εν πολλοίς αυθαιρέτως και βιαίως) δεν περιήλθε στην ενιαία διοίκηση και διαχείριση με τη λοιπή ακίνητη περιουσία του Δημοσίου υπό το Υπουργείο Οικονομικών.
Αντίθετα αρχικά παρέμεινε στην εξουσία του Γενικού Διοικητή Δωδεκανήσου (άρθρο 2 Ν.Δ. 218/1947) και στη συνέχεια περιήλθε στη διοίκηση και διαχείριση του εδρεύοντας στη Ρόδο φορέα (Ν.Π.Δ.Δ.) με την επωνυμία «Οργανισμός Ακινήτου Περιουσίας του Δημοσίου εν Δωδεκανήσω», ο ιδρυτικός νόμος του οποίου προέβλεπε επίσης τα έσοδα από τη διαχείριση της περιουσίας να διατίθενται αποκλειστικά στη Δωδεκάνησο προς εκτέλεση έργων κοινής ωφέλειας και τουριστικής χρησιμότητας και για την ανέγερση λαϊκών κατοικιών (άρθρα 1 – 5 Ν. 2100/1952).
Στη συνέχεια όμως με το Ν.Δ. 195/1973 (επί δικτατορίας) καταργήθηκε ο Ο.Α.Π.Δ.Δ και η διοίκησή του περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή αρχικά στο Υπουργείο Οικονομικών και στη συνέχεια στη «Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου Α.Ε.» (Ν. 973/1979) και πλέον στην «Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε.» (ΚΥΑ ΔΕΑ/1162069/28-11-2011).
Ο κ. Παπαγεωργίου τόνισε ότι η επανασύσταση του Ο.Α.Π.Δ.Δ είναι μείζον ζήτημα και από νομική άποψη (ακόμη και διεθνούς και συνταγματικού δικαίου) και βέβαια και από πολιτική και απαιτεί διεκδίκηση με συντονισμένες δράσεις όλων των φορέων της αυτοδιοίκησης, επιμελητηρίων, κομμάτων, επιστημονικών οργανώσεων κ.λ.π. υπό την ενιαία επίσης υποστήριξη όλων των βουλευτών της Δωδεκανήσου.
Έχει δε ως θέμα απασχολήσει και στο παρελθόν τις δημοτικές αρχές και το δημοτικό συμβούλιο, χωρίς όμως συνέχεια δράσεων, αφού, απαιτείται η παραπάνω συντονισμένη δράση για νομοθετική επίλυση του ζητήματος.
Η πολιτική της εκποίησης ακινήτων του δημοσίου, όπως τόνισε ο κ. Παπαγεωργίου, συναντά έντονες αντιδράσεις, διότι έρχεται σε κατάφωρη σύγκρουση με τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της επικουρικότητας που διέπουν τις καταστατικές αρχές της Ελληνικής Πολιτείας (Σύνταγμα) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Συνθήκες).
Τις αρχές δηλαδή που προβάλλουν την αναγκαιότητα αφενός μεν της άσκησης εκείνων μόνο των επιτρεπομένων πολιτικών και πράξεων ανάπτυξης που δεν βλάπτουν το περιβάλλον , αφετέρου δε την αναγκαιότητα επιδίωξης λήψης των διοικητικών αποφάσεων, από εκείνα τα θεσμικά όργανα που βρίσκονται πιο κοντά στους πολίτες, δηλαδή την Αυτοδιοίκηση.
Ο κ. Παπαγεωργίου έκανε ειδική μνεία στους προβληματισμούς για την παραβίαση των παραπάνω αρχών και την έλλειψη κάθε ουσιαστικής ανταπόκρισης της κεντρικής διοίκησης στη γενικευμένη αντίδραση των τοπικών αρχών και φορέων αλλά και στο ιδιόμορφο καθεστώς των ακινήτων που φέρονται ως ιδιοκτησία του Δημοσίου στη Ρόδο, των ακινήτων δηλαδή που είναι καταγεγραμμένα στο Κτηματολόγιο Ρόδου ως ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, προσεγγίζοντας το ζήτημα στην ιστορική-νομική διάσταση του.
Ο κ. Παπαγεωργίου κατέληξε στην τοποθέτηση του συμπερασματικά στα εξής:
«Εχουμε την άποψη ότι με ένδικα μέσα κατά των πράξεων εκποίησης, τόσο ενώπιον των Ελληνικών όσο και των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, (ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), όχι απλώς συντρέχουν πολλές πιθανότητες για ν’ ανασταλούν και ν’ ακυρωθούν οι διαδικασίες εκποίησης για τις οποίες στην αρχή αναφερθήκαμε, αλλά με βάση το ιστορικό του ζητήματος και τις νομικές πτυχές του, όλη πλέον η κάθε είδους (αστική – μη αστική), δημόσια και ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου στη Ρόδο, με το σημερινό καθεστώς διοίκησης και διαχείρισης αυτής θα βρεθεί σε τουλάχιστον δύσκολους, αν όχι αξεπέραστους νομικούς και δικαστικούς ατραπούς, με όλες τις κάθε είδους συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, συνέπειες, που ο καθένας μπορεί να φαντασθεί και να υποθέσει.
Πιστεύουμε ωστόσο ότι προηγουμένως με διαβήματα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής, τους Αρχηγούς των Κομμάτων, τους αρμόδιους Υπουργούς και τους Δωδεκανήσιους Βουλευτές, πρέπει να καταδειχθεί το ζήτημα στις παραπάνω διαστάσεις του, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του, ν’ ανασταλούν άμεσα οι κάθε είδους εκποιήσεις δημοσίων ακινήτων στη Δωδεκάνησο και στη Ρόδο ειδικότερα, τελικά δε να ληφθούν οι κατάλληλες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την επανασύσταση του Οργανισμού Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο, του δωδεκανησιακού δηλαδή φορέα διοίκησης και διαχείρισης των δημόσιων ακινήτων στα νησιά μας, που είχε συσταθεί με τον Ν.2100/1952 και καταργήθηκε με το Ν.Δ. 195/1973».
ΕΒΕΔ: «Εγκληματική υφαρπαγή ιδιωτικών περιουσιών από το Ελληνικό Δημόσιο»
