Πότε άραγε χάθηκε η δυνατότητα των μελών της κυβέρνησης και του κυβερνητικού κόμματος να δέχονται και να αντέχουν την κριτική; Οποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση βαφτίζεται εχθρός της σταθερότητας ή της προόδου. Η κυβέρνηση, κινδυνεύει, όσο πιο απαξιωτικά αντιμετωπίζει την κριτική, τόσο πιο δυναμική να τη βρει κάποια στιγμή μπροστά της. Προσπαθεί να παρουσιάσει κάθε διαμαρτυρία εναντίον της σαν κίνδυνο για «διχασμό» για προσπάθεια δημιουργίας «νέων αγανακτισμένων και μπαχαλοποίησης». Αυτό που έχουμε σήμερα είναι μια κοινωνία βαθιά δυσαρεστημένη από την κυβέρνηση για την ακρίβεια, για τη στεγαστική κρίση, για την κατάσταση με την εγκληματικότητα, για τα απογευματινά χειρουργεία με «νόμιμα φακελάκια», για τα προβλήματα με το κράτος δικαίου, για τις υποκλοπές, για τα Τέμπη, για την αλαζονεία αρκετών υπουργών. Κοινωνική δυσαρέσκεια έχουμε όχι «εμφύλιο πόλεμο». Ψυχραιμία χρειάζεται και να ξαναπιάσει τον παλμό της κοινωνίας, που μοιάζει να χάθηκε στην κοιλάδα των Τεμπών.
Ψυχραιμία
