Όμηροι της διαχείρισης παρέμειναν τα τελευταία χρόνια οι δημοτικές αρχές. Από τους ικανούς και οραματικούς ανθρώπους, περάσαμε στην εποχή των αιρετών διαχειριστών και των λογιστικών εξισώσεων. Ο Δήμος «βούλιαξε» στην καθημερινότητα, αποτυγχάνοντας ακόμα και σε ζητήματα ήπιων πολιτικών, ενώ εξήντλησε την αυστηρότητα του, σε ήσσονα θέματα.
«Ματιασμένοι», αδυνατούσαν να σηκώσουν κεφάλι και να αντιληφθούν, ότι η Ρόδος δεν αντέχει παθητικής στάσης και μίζερης πρακτικής. Αναζητούσαν μονίμως αποδιοπομπαίους τράγους και συνομωσίες για να επιρρίψουν τις δικές τους ευθύνες και ελλείμματα.
Δεν μπορώ να ακούω απ’ αυτούς που τα έκαναν μούσκεμα χθες, να εμφανίζονται ως εγγυητές του αύριο. Ο τόπος έχει ανάγκη μιας ηγεσίας, που μπορεί να «ανοίξει φτερά» και με υπόβαθρο τις σύγχρονες απαιτήσεις να αντιμετωπίσει προβλήματα και να κινηθεί επιθετικά στο μέλλον.
Από τα «αγκάθια» της εποχής, η γιγάντωση του «all inclusive». Η εξάπλωση του έχει άμεσα αποτελέσματα στη αναδιανομή του Ροδιακού πλούτου και κατ’ επέκταση στην αναδιάρθρωση της τοπικής οικονομίας.
Το φαινόμενο φούντωσε, η αγορά ξεράθηκε- και ο δήμος-κυβερνείο παρέμεινε απαθής. Μοναδική δράση, αέναες διαπιστώσεις. Όμως το ζήτημα, δεν είναι ο μονόδρομος που επιβλήθηκε από τους τουρς οπερεϊτορς (και εκβιαστικώς αποδέχτηκαν οι ξενοδόχοι)αλλά η λύση. Και η λύση, δεν θα προκύψει με αποτρεπτικές προτάσεις μέσα σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς. Δηλαδή πολύ απλά, η λύση δεν είναι η απαγόρευση του συστήματος. Η απάντηση είναι η δυναμική της πόλης.
Ο επισκέπτης θέλει κίνητρα, θέλει δράσεις, μια πόλη που να τον κεντρίζει. Μια πόλη ζωντανή, που τον προκαλεί, να τη γυρίσει, να την ζήσει. Η Ρόδος δυστυχώς έχασε το συναίσθημα της, έχασε την φινέτσα της. Η «Αρχόντισσα», έγινε «γερόντισσα». Η λαμπερή Ρόδος, κατάντησε επαίτης. Η πρωτοπόρα πόλη της Ρόδου, έγινε ουραγός. Ευτυχώς, την όποια λάμψη «συντηρούν» ακόμη οι κατασκευές των κατακτητών, όπου δεν τις έχουμε εγκαταλείψει στον χρόνο και στην λησμονιά και οι φιλότιμες προσπάθειες του ιδιωτικού τομέα.
Γιατί παρακαλώ να βγει ο τουρίστας από τις ανέσεις και το σέρβις που του παρέχεται στα ξενοδοχεία; Γιατί να επισκεφτεί την πόλη με μοναδική εξαίρεση τη Μεσαιωνική Πόλη (που αν δεν την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, σύντομα θα της βγάλουμε τα …μάτια). Αλήθεια, τι να δει;
Τους κατεστραμμένους διαδρόμους και ντους στις κεντρικές παραλίες. Τα χορταριασμένα πάρκα… Τα επικίνδυνα πεζοδρόμια, (όπου υπάρχουν) την μαρίνα Μανδρακίου με τα παροπλισμένα σαπιοκάραβα, τα …ατελείωτα έργα (Καρνάγιο, Περιμετρική κλπ) το απέραντο σκουπιδαριό, τα καραβάνια των επαιτών που έχουν πιάσει κάθε γωνιά της πόλης, το απαράδεκτο κυκλοφοριακό, τους πεζόδρομους που μετετράπησαν σε απέραντο -παρκινγκ; (Και αυτό δεν έγινε, μόνο τα τελευταία χρόνια…)
Τι απαντάμε στους χιλιάδες repeters (επαναλαμβανόμενους επισκέπτες) που αντί να βλέπουν τη Ρόδο που αγάπησαν, να καλλωπίζεται, να εκσυγχρονίζεται, διαπιστώνουν ότι χρόνο με το χρόνο, φθίνει, μαραζώνει. Ότι η περιήγηση στη Ρόδο, φαντάζει πλέον ως μια οδύσσεια ακαλαισθησίας, πλαστικούρας, τσαπατσουλιάς, αναρχίας.
Δυστυχώς, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος (προσπάθειες έγιναν, δεν θέλω να είμαι ισοπεδωτικός) όμως το αποτέλεσμα, είναι αρνητικό.
Δεν μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να κάνει θαύματα και ο δημόσιος τομέας ράθυμα και νωχελικά (άσε που σε πλείστες των περιπτώσεων, στέκεται και εμπόδιο) να …παρακολουθεί. Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο -και η νέα δημοτική αρχή που θα προκύψει από τις κάλπες της 18ης Μαΐου, οφείλει να ανασκουμπωθεί, να κινηθεί ταχύτατα. Μέσα στις πρώτες 90 μέρες να φέρει αποτελέσματα. Χρόνος δεν υπάρχει.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους ικανούς, όχι αρεστούς στο χτύπημα της πλάτης του εκάστοτε δημάρχου. Θέλουμε δουλευταράδες που να εμπνέουν, όχι τύπους που επιδιώκουν μέσα στη «θολούρα» της εποχής, να βολέψουν συγγενείς και ημέτερους. Θέλουμε αιρετούς του «εμείς» και όχι του «εγώ». Θέλουμε δήμαρχο που να φορά παντελόνια και να αντιδρά πάραυτα σε κάθε «εκβιαστικό δίλλημα» του ….«οποιουδήποτε Χατζηϊωάννου». Θέλουμε οι συσκέψεις να καταλήγουν σε αποτέλεσμα, όχι σε συγχώρεση λαθών και αμαρτιών.
Θέλουμε δήμαρχο και δημοτική αρχή για την κοσμοπολίτικη Ρόδο. Δήμαρχο που πιστεύει στον ενιαίο δήμο και όχι δήμαρχο που υπόσχεται τη διάσπαση του, στα εξ ων συνετέθη!
Οξυγόνο δίνει η πόλη, ψυχή δίνουν τα χωριά. Εδώ χτυπά η «καρδιά» του τουρισμού και στην ύπαιθρο οι αρτηρίες. Η πόλη πρέπει να’ ναι ο «κράχτης» -και όχι οι τιμές και προσφορές των κάθε επαγγελματιών. Το «…Που θα πάει, θάρτουσει….» που λέμε εδώ και χρόνια είναι κατάλοιπο παλιάς εποχής. Της ευδαιμονίας. Αυτό δεν μπορεί να είναι το όραμα της νέας δημοτικής αρχής.
Τεκμηριωμένες προτάσεις, έχει ανάγκη ο ευλογημένος αυτός τόπος. «Μαγιά» για το αύριο. Αλλιώς, παραφράζοντας ένα αγαπημένο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη, θα λένε, οι επόμενες γενιές: «Δεν έφταιγαν οι ίδιοι, τόσοι ήτανε»…
ΥΓ) Μεταξύ μας έχει φοβερή πλάκα αυτό που συμβαίνει τώρα. Ότι δεν έκαναν (όταν διοίκησαν το τόπο)… υπόσχονται ότι θα το πράξουν ως η επόμενη δημοτική αρχή…
Χατζηϊωάννου Ελευθέριος (Τέρης)
Δημοσιογράφος
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τη δημοτική παράταξη «ΡΟΔΟΣ Δύναμη Πολιτών»
