Όλοι βρισκόμαστε να κάνουμε τα παραδοσιακά περιμένοντας τη Λαμπρή, με ένα ερώτημα να μας βασανίζει : Πού πάμε; Μια μουντζούρα οι κόκκινες γραμμές, σαν από φτηνή βαφή αυγών, στενεύουν όλο και περισσότερο γύρω μας. Αυτή η Λαμπρή, είναι μία σκέτη απορία. Σμπαραλιάζει την ψυχολογία αυτή η αέναη αβεβαιότητα. Ακόμα και τις ευχές μας, μέρες που είναι σαν να τις τις μοιραζόμαστε από συνήθεια. Με τα αισθήματα λειψά, ν’ αφήνουν και το νόημα της γιορτής λειψό. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να γιορτάσουμε αυτή τη Λαμπρή, έστω και χωρίς σιγουριές. Τουλάχιστον ο καιρός έφτιαξε, κι όσο λάμπει ο ήλιος υπάρχει ακόμα ελπίδα… Χαρείτε τις μέρες αυτές, όπως κι αν τις εννοεί ο καθένας. Είτε σαν θρησκευτική κορύφωσή, είτε σαν μια ευκαιρία συνάντησης μ’ αγαπημένους γύρω από ένα τραπέζι. Εστω και χωρίς σιγουριές…
(Φωτ.: Στρατής Τσουλέλλης, Ολυμπος Καρπάθου)
