«Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στο χείλος του γκρεμού δε βγάνει η ράχη του φτερούγες να πετάξει…» είπε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης οριοθετώντας την λεπτή γραμμή μεταξύ απελπισίας κι ελπίδας ή άλλως πως, τη στιγμή που μπροστά στον κίνδυνο του τέλους γεννάται η ελπίδα και η προοπτική της λύτρωσης.
Σε κάποιον βαθμό, μικρό ή μεγάλο, όλοι φτάσαμε στο σημείο μηδέν που έπρεπε να πάρουμε μία απόφαση γρήγορα και αποφασιστικά για να μην γίνει το τέλος τέλμα, αλλά μία νέα αρχή. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, το ένστικτο είναι εκείνο που σε οδηγεί. Η λογική ή το συναίσθημα μπαίνουν στην άκρη. Και τις περισσότερες φορές, ορθώς συμβαίνει αυτό. Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, τότε ξεγυμνώνεται η αλήθεια και βλέπεις τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, μακριά από τη διαστρέβλωση που επιφέρουν εξωγενείς παράγοντες.
Σημείο μηδέν.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε ως χώρα, ως κοινωνία, σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε εμείς.
Είναι το σημείο μηδέν, μία ανάσα πριν το τέλος και μία ανάσα πριν το νέο ξεκίνημα. Για να γίνει όμως η αρχή του νέου ξεκινήματος θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι αυτό είναι το τέλος, να το οριοθετήσουμε και να το αποδεχθούμε. Να τραβήξουμε μία κόκκινη γραμμή να ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια μας και να βγάλουμε τις παρωπίδες που μόνοι μας φορέσαμε.
Αυτό είναι το σημείο μηδέν. Σε μία χώρα που οι άνθρωποί της στενάζουν, που τους έχουν στερήσει από καιρό την αξιοπρέπεια, που δεν έχουν την δυνατότητα να ορίζουν τη ζωή τους, σε μια χώρα που τα παιδιά δεν έχουν μέλλον, οι νέοι δεν ονειρεύονται, οι ηλικιωμένοι δεν έχουν παρόν, οι γονείς ζουν με το φόβο, οι μεσήλικες αγωνιούν, σε μία χώρα που καταδικάζει ακόμα και την παραμικρή προοπτική για καλύτερη ζωή, κανείς δε μπορεί να περιμένει καλύτερες ημέρες.
Αυτός είναι ο γκρεμός, εδώ είναι το τέλος και αυτό είναι το σημείο που πρέπει να γίνει και η καινούρια αρχή. Το πώς θα γίνει η νέα αρχή, θα μας το δείξει σύντομα η ίδια η ζωή αρκεί να μην δώσουμε περιθώρια για πισωγυρίσματα, να μην επαναπαυτούμε ακούγοντας πάλι ψεύτικες υποσχέσεις και να μην πιστέψουμε ξανά σε μαθητευόμενους μάγους.
Είναι το σημείο που θα πρέπει τα παθήματα να γίνουν μαθήματα, να ωριμάσουμε ως άνθρωποι, ως υπεύθυνοι του παρόντος, που σήμερα μας τρομάζει, αλλά συντελέσαμε στην διαμόρφωσή του.
Οι εποχές, δεν αφήνουν άλλα περιθώρια για ωχαδελφισμό, αδιαφορία, πισωγυρίσματα και επιπολαιότητες.
Αυτό είναι το σημείο μηδέν και είναι ώρα να παλέψουμε για μια καινούρια αρχή, ξεκινώντας από όσα μπορούμε εμείς να ορίσουμε, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ορίσουμε σοφότερα εκείνους που ορίζουν για εμάς χωρίς εμάς, με την δική μας συναίνεση.
Α-τυπος και υπογραμμός: Σημείο μηδέν
