Έφυγε από κοντά μας ο Στέφανος Ντάλιας, δεν έφυγε όμως από την καρδιά μας και την μνήμη μας. Ένας βιοπαλαιστής και αγωνιστής που σιγά σιγά και αθόρυβα καταξιώθηκε στην ζωή του για την όλη διαδρομή και την εν γένει πολιτεία του.Υπήρξε υπόδειγμα σεμνότητας και σοβαρότητας με λόγο λιτό αλλά μεστό, πάντοτε με το χαμόγελο και με άκρως φιλική συμπεριφορά στους πάντες , ακόμα και αν ήσαν αντίδικοί του.
Μέσα από την βιοπάλη κατόρθωσε αφού τελείωσε το Βενετόκλειο Γυμνάσιο, να τελειώσει την Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και στην συνέχεια την Νομική Θεσσ/νικης εργαζόμενος παράλληλα στο υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας στην Παλιά Πόλη της Ρόδου. Έχοντας εν τω μεταξύ παντρευτεί με την Μοσχούλα Παπαγεωργίου, κόρη του αειμνήστου Σάββα Παπαγεωργίου, από τον οποίο γάμο και απέκτησε τρία παιδιά, τον Αναστάση, την Χάρις και τον Σάββα.
Μετά από μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στην Εμπορική Τράπεζα και έχοντας την κοινωνική αναγνώριση της προσφοράς του, ως τραπεζικός υπάλληλος, το 1973, εγγράφεται πλέον ως δικηγόρος στον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδου.
Είναι δε αναντίρρητο ότι ο Στέφανος καθόλην την δικηγορική διαδρομή του ετίμησε την ιδιότητα του δικηγόρου για την νομική του κατάρτιση, η οποία διαφαινόταν μέσα από τα δικόγραφά του, το ήθος , την σεμνότητα και την σοβαρότητα του , φιλικός πάντοτε με τους συναδέλφους του, διαλλακτικός στις υποθέσεις του , προσπαθούσε πάντοτε να συμβιβάσει τις υποθέσεις του πιστεύοντας ότι δεν υπήρχε ούτε απόλυτο άδικο, ούτε απόλυτο δίκαιο.
Το 2011 απεχώρησε από την δικηγορία και ο Σύλλογος έγινε πραγματικά φτωχότερος , στερούμενος των νομικών του υπηρεσιών. Πιστεύω ότι το σύνολο των συναδέλφων του διέκειτο πάντοτε απέναντί του με φιλικά αισθήματα , αλλά και με βαθύτατη εκτίμηση και αγάπη.
Πέραν της νομικής του δραστηριότητας είχε αναπτύξει και πλούσια κοινωνική δράση , ασχολήθηκε με τα κοινά του τότε δήμου Ροδίων και με διάφορους πολιτιστικούς συλλόγους .Οραματιζόταν έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο και άνηκε στην λεγόμενη αριστερή ιδεολογία, χωρίς όμως να κρύβει την απογοήτευσή του για την τεράστια διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Παρά ταύτα όμως έμενε αταλάντευτος στην ιδεολογία του, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο της κοινωνίας. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ , πλην τελευταία όταν μου τηλεφώνησε ότι πάσχει από την ανίατη ασθένεια από την οποία και τελικά έφυγε.
Όμως εμείς που τον γνωρίσαμε, τον αγαπήσαμε, τον είχαμε στην καρδιά μας και θα εξακολουθούμε να τον έχουμε μέχρι να υπάρχουμε.
Μπορεί να έφυγε από τον φθαρτό κόσμο, δεν έφυγε όμως από την καρδιά μας.
Με τον βίο και την πολιτεία του, ετίμησε την καταγωγή του, την οικογένειά του, την ιδιότητα του ως Δικηγόρου και τον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδου, τιμή η οποία του ανταποδόθηκε.
Ο συνάδελφος
Κώστας Σαρρής
Δικηγόρος
Το αντίο του προέδρου του ΔΣΡ Κώστα Σαρρή στον Στέφανο Ντάλια
