Με την υπ’ αρίθμ. 120/2024 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου απορρίφθηκε η αγωγή που άσκησε ο Δήμος Ρόδου, ως καθολικός διάδοχος του πρώην Δήμου Καλλιθέας, για την κυριότητα της κεντρικής πλατείας της Ψίνθου με αντίδικο τον Ιερό Ναό της Ορθόδοξης Εκκλησίας «Γέννηση της Θεοτόκου».
Ο ιερός ναός ζήτησε συγκεκριμένα την ακύρωση της υπ’ αριθμ. 145/2008 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου με την οποία αναγνωρίστηκε η κυριότητα του πρώην Δήμου Καλλιθέας στην πλατεία.
Ο πρώην Δήμος Καλλιθέας, με την αγωγή του εξέθεσε ότι η πλατεία, έκτασης 3.468 τ.μ., κείμενη στην κτηματική περιφέρεια του δ.δ. Ψίνθου, ανήκει στην κυριότητά του, ως κοινόχρηστο πράγμα με την έννοια του 967 ΑΚ σε συνδυασμό και με το Π. Δ. 1910/1978, (ΦΕΚ 594 Δ’ /1978), με το οποίο εγκρίθηκε το ρυμοτομικό σχέδιο της τότε κοινότητας Ψίνθου (ήδη ΔΔ του ενάγοντος Δήμου Καλλιθέας), που χαρακτηρίζει την οικεία μερίδα ως κοινόχρηστη πλατεία.
Υποστήριξε ακόμη ότι ο εναγόμενος Ορθόδοξος Ι.Ν. «Γέννηση της Θεοτόκου» της Ψίνθου Ρόδου, ουδέποτε εναντιώθηκε στην κοινή χρήση του επιδίκου, η οποία ανάγεται σε χρόνο πριν το έτος 1800, το δε εν λόγω ακίνητο είναι καταχωρημένο στα οικεία κτηματολογικά βιβλία στο όνομα του εναγόμενου, πλην όμως ως πλατεία.
Με βάση τα πραγματικά αυτά περιστατικά και επικαλούμενος έννομο συμφέρον, ζήτησε να αναγνωριστεί η κυριότητά του επί του επιδίκου ακινήτου.
Το πρωτόδικο δικαστήριο έκρινε ότι το επίδικο ακίνητο, βρίσκεται σε κοινή χρήση τουλάχιστον κατά τα τελευταία εκατό προ της ασκήσεως της αγωγής έτη, χωρίς ποτέ ο εναγόμενος ιερός ναός να εναντιωθεί, αποτελεί δε την κεντρική πλατεία του Δημοτικού Διαμερίσματος Ψίνθου, στην οποία απολήγουν οι κεντρικές οδοί.
Εξάλλου, με το με αριθμό 1910/13-10-1978 Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ 594Δ/1978) εγκρίθηκε το ρυμοτομικό σχέδιο της τότε κοινότητας Ψίνθου (ήδη Δ.Δ. Ψίνθου του Δήμου Καλλιθέας), με το οποίο το επίδικο ακίνητο χαρακτηρίστηκε και ρητώς ως κοινόχρηστη πλατεία της τότε κοινότητας και ήδη του ενάγοντος Δήμου Καλλιθέας.
Με βάση τα παραπάνω, η εν λόγω πλατεία είναι ακίνητο κοινόχρηστο, η δε επ’ αυτής κυριότητα έχει μετατεθεί πλέον στον οικείο Δήμο Καλλιθέας, δηλαδή στον ενάγοντα, που έχει έννομο συμφέρον ν’ αναγνωριστεί το δικαίωμά του αυτό και να καταχωρηθεί το ακίνητο, προς αποφυγή κάθε αμφισβητήσεως, στο όνομά του.
Ο Ιερός Ναός με την έφεση που άσκησε το έτος 2008 προσέβαλε την απόφαση η οποία εκδόθηκε ερήμην του κατά την τακτική διαδικασία και έκανε δεκτή την από 8-2-2005 αγωγή του Δήμου Καλλιθέας.
Υποστηρίζει ότι ύστερα από εσφαλμένη του νόμου ερμηνεία, άλλως εφαρμογή και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έκανε δεκτή την αγωγή και αναγνώρισε τον πρώην Δήμο Καλλιθέας κύριο της επίδικης πλατείας. Διατείνεται ειδικότερα ότι η επίδικη πλατεία είναι ιδιοκτησίας του, σύμφωνα με τις κτηματολογικές εγγραφές, και πράγματι η εκάστοτε εκκλησιαστική επιτροπή της Ορθόδοξης Εκκλησίας «Γεννήσεως της Θεοτόκου» ασκούσε πράξεις εκμετάλλευσης και όλοι στην μικρή κοινωνία του χωρίου την αναγνώριζαν ως κυρία της πλατείας.
Ισχυρίζεται ότι για να αποκτήσει η επίδικη πλατεία τον χαρακτήρα του «κοινοχρήστου» πράγματος και στην συνέχεια να επιτύχει ο αντίδικος Δήμος την αναγνώριση της κυριότητάς του επ’ αυτής, θα έπρεπε να επικαλεσθεί και να αποδείξει την κατά τα άνω ιδιότητά της ως κοινόχρηστης με την επίκληση και απόδειξη γεγονότων που να συγκλίνουν στην από αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα, με την οποία κυρούται ως νόμιμη η πραγματική κατάσταση, που υπάρχει πριν από τόσο χρόνο και όχι να επικαλεσθεί το ρυμοτομικό σχέδιο της πρώην κοινότητας Ψίνθου, το οποίο από μόνο του δεν είναι ικανό να προσδώσει στην επίδικη πλατεία την ιδιότητα του κοινοχρήστου.
Το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του Δήμου Ρόδου ως μη νόμιμη.
