Αρθρο του Γ, Νικητιάδη στον ιστότοπο Huffington Post
“Οι φιλότιμες προσπάθειες της Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κας Γεννηματά να ενοποιηθεί ο ταλαιπωρημένος και διασπασμένος τα τελευταία χρόνια χώρος της Δημοκρατικού Σοσιαλισμού , φαίνεται να βρίσκουν επιτέλους αντίκρισμα μετά την πρόσφατη συνάντηση της με τον Πρόεδρο του ΚΙΔΗΣΟ και π. Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Ο τελευταίος δείχνει διατεθειμένος πλέον «να βάλει νερό στο κρασί του» προκειμένου να αποκτήσει η χώρα ένα πολιτικό φορέα του Δημοκρατικού Κέντρου που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Η ανάγκη της παρουσίας και δράσης ενός τέτοιου ισχυρού φορέα είναι απολύτως αναγκαία σήμερα, όχι μόνον εξαιτίας του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η πολιτική ζωή με εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους ν ’αναζητούν μια τύχη εκτός Ελλάδας και με εκατομμύρια άλλους να ζουν στα όρια της επιβίωσης, αλλά και εξαιτίας των νέων δεδομένων που φέρνει η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο κατακερματισμός των δυνάμεων του κεντρώου πολιτικού χώρου στην πατρίδα μας, ευνοεί δυστυχώς την ενίσχυση των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα καθότι επιτρέπει ευκολότερα, τόσο στο κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην αξιωματική αντιπολίτευση να χαράζουν την στρατηγική τους και να εφαρμόζουν πρακτικές με κύριο στόχο την φθορά του ενός προς το άλλο και όχι με προτάσεις που θα βοηθήσουν τον τόπο να επανέλθει σε κανονική πορεία ανόρθωσης και εξέλιξης.
Ένας ισχυρός κεντρώος πόλος, με καθαρό ιδεολογικό στίγμα το δημοκρατικό σοσιαλισμό , θα μπορούσε με τις θέσεις του και με το στελεχειακό δυναμικό που διαθέτει, να επανακαθορίσει το πολιτικό σκηνικό της χώρας και τις συμμαχίες που θα διαμορφώνονται μέσα σε αυτόν. Θα κατάφερνε ας πούμε να οδηγήσει, το συντηρητικό κόμμα των ΑΝΕΛ σε συμμαχία με την δεξιά Ν.Δ στον ευρύτερο χώρο της οποίας ανήκει, και δυνάμεις όπως το ΠΟΤΑΜΙ και η Ένωση Κεντρώων από το κοινοβούλιο και το ΚΙΔΗΣΟ και οι άλλες διάσπαρτες δυνάμεις της κεντροαριστεράς, να ενοποιηθούν μέσα στο ευρύτερο πολιτικό φάσμα που καλύπτει σήμερα η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αυτό βεβαίως είναι μόνο η αρχή δεδομένου ότι ένας νέος χώρος οφείλει διαμορφούμενος να συναντηθεί με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των καιρών και όχι να αναπαλαιώσει τις κομματικές νοοτροπίες του παρελθόντος. Οφείλει να ανανεώσει σε μεγάλο βαθμό το στελεχειακό δυναμικό του και να αναφερθεί σε αλήθειες που ακόμη και σήμερα, οι ηγεσίες των πολυδιασπασμένων χώρων δεν τολμούν. Ένας νέος φορέας για παράδειγμα πρέπει να έχει ξεκάθαρη άποψη στο θέμα των μνημονίων και να μην κινείται τη μία υπέρ και την άλλη κατά των μνημονίων που υπογράψαμε και που και τα ίδια τα κόμματα του χώρου ψήφισαν πανηγυρικώς στη Βουλή. Ένας νέος φορέας , οφείλει να έχει καθαρή στρατηγική για το που θέλει να οδηγήσει τη χώρα και με ποιες συμμαχίες θα το επιδιώξει. Με ποια κοινωνικά στρώματα και με ποια κόμματα θα συμμαχήσει ; Είναι έτοιμοι οι προεξάρχοντες του χώρου να δηλώσουν αν τελικώς θα ήθελαν να συγκυβερνήσουν με την Ν.Δ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ; Αν δεν απαντηθούν τα παραπάνω, ο νέος φορέας θα γεννηθεί τραυματισμένος και καταδικασμένος να πεθάνει γρήγορα. Και αυτό δεν αποτελεί ανάγκη των καιρών. Τουναντίον.
Εφόσον, όμως ξεπεραστούν οι δυσκολίες και συγκροτηθεί ο νέος φορέας και προχωρήσει στα παραπάνω,σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι προφανές ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Ν.Δ θα υποχρεώνονταν σε αλλαγή των πολιτικών τους, επανακαθορίζοντας αυτές σε συσχέτιση με το τι πρεσβεύουν οι πλησιέστερες ιδεολογικές και πολιτικές δυνάμεις. Θα στόχευαν δηλαδή περισσότερο στο να μην απωλέσουν δυνάμεις από τα ισχυρά κοντινά κόμματα, αλλά και το σημαντικότερο, στο να διαμορφώσουν με αυτά μελλοντικές συμμαχίες.
Θα βλέπαμε δηλαδή, την μεν Ν.Δ. να μην ασκείται τόσο πολύ (ιδίως δια του αντιπροέδρου της κ. Γεωργιάδη) σε επιθέσεις κατά του συγγενικού της κόμματος των ΑΝΕΛ, και τον ΣΥΡΙΖΑ να μην ενθαρρύνει την αντιπασοκική ρητορική ενισχύοντας την υστερία που διακατέχει πολλά μέλη του και που περισσότερο η ερμηνεία της απαιτεί ψυχαναλυτικές, παρά πολιτικές προσεγγίσεις. Αποτελεί ούτως ή άλλως ένα ακόμη παραλογισμό της σημερινής μας πολιτικής, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να μιμείται ακόμη και στο ύφος και τις εκφράσεις τον αείμνηστο Ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, τα δε στελέχη του να διακατέχονται από ένα ανυπέρβλητο σύμπλεγμα (κόμπλεξ) σε ότι σχετίζεται με την Ιστορία και την δράση του ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ που αν επιδίωκαν μια στοιχειώδη διαλεκτική ανάλυση (για όσους από τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν κάτι, ή ενθυμούνται το διαλεκτικό υλισμό), θα μπορούσαν να καταλογίσουν αρκετά κακά στο ΠΑΣΟΚ , αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα αναγνώριζαν τη μεγάλη συμβολή του στο να αλλάξει αυτός ο τόπος, να αναγνωριστεί η Εθνική Αντίσταση, να αποκτήσουμε ισχυρή και αιρετή Αυτοδιοίκηση στο Β’ βαθμό , να υπάρξει η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος που έγινε ποτέ στη χώρα, να αλλάξει ο Αστικός Κώδικας και να επέλθει ισότητα των ανδρών και των γυναικών, να γίνει το ΑΣΕΠ, να δημιουργηθούν τα ΚΕΠ, να εισέλθει η Κύπρος στην ΕΕ, να γίνουν τα μεγαλύτερα έργα υποδομής στη χώρα και τόσα άλλα.
Όλα τα παραπάνω , καθίστανται εκ των πραγμάτων γεγονότα που πρέπει να γίνουν από όλους αποδεκτά για να εξελιχθεί με ομαλό τρόπο η πολιτική ζωή και για να μάθουμε να ζούμε με την απλή αναλογική που ορθώς και ανεξαρτήτως των λόγων που την επιβάλλουν , προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μάθουμε να εξορκίζουμε και να καταδικάζουμε ότι κρίνουμε κακό, αλλά να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα χωρίς ίχνος λογικής.
Η Απλή αναλογική απαιτεί για να κυβερνηθεί με ομαλό τρόπο η χώρα , κόμματα με ξεκάθαρες θέσεις και ταυτοχρόνως κόμματα που είναι έτοιμα να κάνουν τις αναγκαίες υποχωρήσεις για το κοινό καλό. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις για να σταθούν θέλουν ειλικρινείς συμμάχους, χωρίς κουτοπονηριές και χωρίς πισωμαχαιρώματα.
Στην κατεύθυνση αυτή, ο χώρος του κέντρου, ο χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, οφείλει όχι απλώς να είναι έτοιμος, αλλά να είναι και όσο πιο ισχυρός γίνεται. Γι’ αυτό το λόγο οι πρωτοβουλίες της κας Γεννηματά και οι προθέσεις του Γ.Παπανδρέου, πρέπει να συναντηθούν και με τις προθέσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, όλων των άλλων δυνάμεων της κεντροαριστεράς και γιατί όχι και τις δυνάμεις της Ένωσης Κεντρώων. Αν αυτό επιτευχθεί, ο μεγάλος κερδισμένος θα είναι η πολιτική ζωή και κατ’ επέκταση η χώρα. Ας το ευχηθούμε και ας προτρέψουμε τους πρωταγωνιστές όχι απλώς να μην ολιγωρήσουν , αλλά και να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο. Μοναδικός κερδισμένος, θα είναι η πατρίδα μας.”
