Από την μια, έχεις δημοσιογράφο να μας πληροφορεί πως «προκάλεσε» η μητέρα του Παύλου Φύσσα στη περιβόητη δίκη. Γυναίκα δημοσιογράφο να σημειώσω.
Από την άλλη, έχεις τον γνωστό, επικίνδυνο, χυδαίο (και καθόλου γραφικό) «πολιτικό» του διαδικτύου τον Θάνο Τζήμερο, ο οποίος έγραφε προχθές : «Βλέποντας τη μάνα του Φύσσα καταλαβαίνεις πώς έγινε έτσι ο φασισταράς, που επειδή τον μαχαίρωσε ένας άλλος φασισταράς πάνε να τον μεταμορφώσουν σε περιστέρι της ειρήνης».
Από τη μία τα τάγματα εφόδου που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθερα μετά από τρία χρόνια και από την άλλη τα τάγματα βλακείας.
Όχι δεν μπορείς να κάνεις σχόλια για τον ξεπεσμό των ανθρώπων αυτών. Ακόμη και οι πλέον βάρβαροι και απολίτιστοι λαοί, πολιτισμοί, έχουν σεβαστεί μια μάνα όταν χάνει το παιδί της. Ποια μάνα σε ολόκληρο τον πλανήτη θα αντιδρούμε με ψυχραιμία όταν θα βρισκόταν απέναντι στο σφαγέα του παιδιού της;
Το μόνο που μπορεί να παρηγορήσει από τον ξεπεσμό και να γαληνέψει το μυαλό σου είναι οι στίχοι του Παλαμά για το χαμένο γιο του,
“Άφκιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω…”
οι στίχοι του Βάρναλη που αποτυπώνουν τον πόνο της Παναγιάς. Τον πόνο κάθε μάνας που χάνει ότι πολυτιμότερο έχει στον κόσμο…
«Πού να σε κρύψω γιόκα μου/να μη σε φτάνουν οι κακοί/σε ποιο νησί του ωκεανού/σε πια κορφή ερημική.»
Οι στίχοι του Ρίτσου, για τη μάνα που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της, σκοτωμένου στα επεισόδια του 1936, αφιερωμένοι εξαιρετικά στα τάγματα βλακείας:
«…Και χύμηξαν απάνου σου τα σμουλωχτά κοράκια και σούπιαν το αίμα, γιόκα μου, σου κλείσαν τα χειλάκια.
Τώρα οι παλάμες σου οι αχνές, μονάκριβέ μου κρίνε, σα δυο πουλάκια ανήμπορα και πληγωμένα μου είνε.
Που τα φτερά τους δίπλωσαν και πια δε φτερουγούνε και τα κρατώ στα χέρια μου και δε μου κελαϊδούνε.
Ω, γιε μου, αυτοί που σ΄ έσφαξαν σφαγμένα να τα βρούνε τα τέκνα τους και τους γονιούς και στο αίμα να πνιγούνε.
Και στο αίμα τους τη φούστα μου κόκκινη να τη βάψω και να χορέψω. Αχ, γιόκα μου, δεν πάει μου να σε κλάψω.»
