Να «ζητήσει ένα συγνώμη ο κ. Τσίπρας» καλεί ο κ. Μητσοράκης τουιτάροντας. ( σ.σ. έτσι για την ιστορία: η συγγνώμη γράφεται με δύο «γ» και είναι γένους θηλυκού). To αυτό καλούν και από την άλλη πλευρά. Αν και στην περίπτωση τους ισχύει το «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο», ας κάνουν για αρχή, κάτι σαν αυτό που έκανε ένας υποδειγματικά απαλλαγμένος από την επαγγελματική ασθένεια της πολιτικής (τον πολιτικαντισμό) υπουργός- ο Γιάννης Μουζάλας. Ο οποίος είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμην από τον Νίκο Δένδια επειδή διαδήλωνε εναντίον του. Βλέπεις , όταν είσαι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Το έπραξε δημόσια, μέσα σε ένα περιβάλλον από ξερόλες και διαρκείς καταγγελίες, καθώς η ευθύνη βαρύνει πάντα τους «προηγούμενους». Οχι, δεν τα έκανε σωστά όλα ο κ. Μουζάλας. Δεν έλυσε τα προβλήματα. Οι προσπάθειές του πάντως, αναγνωρίζονται από φίλους και αντιπάλους και χαίρει σεβασμού στο εξωτερικό. Βέβαια, παίζει ρόλο πως ο κ. Μουζάλας, αν και μέλος της κυβέρνησης, δεν είναι σάρκα από τη σάρκα τους. Γι’ αυτό και εξόργισε τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί μέρος ενός πολιτικού πολιτισμού , όπου το ήθος, είναι άγνωστη λέξη αρετή σπανιότατη στα κόμματα του λαϊκισμού. Οσο για τη “Συγγνώμη” δεν τρέφει καμία συμπάθεια. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Εδώ η αμετροέπεια έχει χτυπήσει ταβάνι. Ψάχνουμε και ψηφαλάκια λαϊκίζοντας -καιρός που είναι. Είναι ώρα για συγγνώμες και μάλιστα στους αντιπάλους;
Αγνωστες λέξεις
