Συνέντευξη
στο Μάκη Δούβαλη
Όταν αναφέρεσαι στο Μιχάλη Σεΐτη, οι λέξεις “μαχητής” και “πρωταθλητής” είναι οι πρώτες που σου έρχονται στο μυαλό, ασυναίσθητα. Όχι λόγω του ατυχήματος, που είχε το 2013, αλλά γιατί πολύ απλά είχε μάθει από μικρός να κερδίζει τις δυσκολίες της ζωής και του αθλητισμού.
Ο Μιχάλης Σεΐτης «καταπίνει» τα μετάλλια, ανεβάζει τις… μετοχές του και μέρα με τη μέρα βρίσκει τη δύναμη για να γίνεται καλύτερος. Όχι φυσικά ότι όλα είναι ρόδινα ή στρωμένα με… ροδοπέταλα. Με πολύ σκληρή δουλειά και αγώνα και κόντρα σε όλα τα εμπόδια, ο ίδιος επέστρεψε… νικητής και από το Λονδίνο, κερδίζοντας ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο. Η ζωή του Μιχάλη Σεΐτη ξεκίνησε στα… κουλουάρ. Πέντε χρονών είχε την πρώτη του επαφή με το στίβο και τίποτα δεν ήταν αρκετό για να τον τραβήξει μακριά. Στα 16 του χρόνια ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας Παίδων στα 400 μέτρα εμπόδια, αγώνισμα που συνέχισε για τα 10 επόμενα χρόνια. Μέχρι το 2013 όταν η ζωή του άλλαξε από ένα ατύχημα με μια μηχανή που δανείστηκε, γιατί είχε το αυτοκίνητό του στο συνεργείο.
Ο ίδιος σε παλιότερη συνέντευξη μνημόνευσε το «φαινόμενο της πεταλούδας» γι’ αυτό που του συνέβη, αφού η μηχανή που οδηγούσε εκείνη τη μέρα βρέθηκε τυχαία στην κατοχή του, καθώς το αυτοκίνητό του ήταν στο συνεργείο, ενώ λίγο πριν είχε αφήσει σε φίλο του, το μηχανάκι μικρότερου κυβισμού που χρησιμοποιούσε. Έχασε το πόδι του αλλά όχι και το πάθος του για τον αθλητισμό. Αντίθετα μάλιστα, το γεγονός αυτό τον πείσμωσε… Δεν το έβαλε κάτω και από την πρώτη στιγμή έδειξε έτοιμος για πιο μεγάλα πράγματα. Τρεις μήνες μετά την προσθήκη τεχνητού μέλους έλαβε μέρος στους αιγαιοπελαγίτικους αγώνες και σήμερα είναι κάτοχος παγκόσμιου ρεκόρ και πανέτοιμος να φτάσει μέχρι το… Τόκιο. Και μπορεί ο ίδιος να κάνει υπερήφανη την Ελλάδα κάθε ώρα, κάθε μέρα, όμως φαίνεται ότι στον τόπο του, προφανώς αυτές οι επιτυχίες δεν συγκινούν κάποιους. Διαβάστε και θα καταλάβετε γιατί μέσα από τη συνέντευξη που παραχώρησε στην «δημοκρατική».
-Προφανώς για να τα καταφέρεις στο Λονδίνο, θα πρέπει να έκανες και καλή προετοιμασία, έτσι δεν είναι;
«Για να είναι καλές οι συνθήκες μίας προετοιμασίας, πρέπει να υπάρχει το απαραίτητο μπάτζετ. Για να κάνεις δηλαδή αυτό που θέλεις. Αυτό δεν ισχύει όμως, γιατί πλέον είναι δύσκολο να βρεις χορηγούς. Εμείς οι σπρίντερ για να κάνουμε προετοιμασία θέλουμε ζεστό κλίμα, έτσι κάθε χειμώνα πρέπει να φεύγω από τη Ρόδο. Πήγα για προετοιμασία στη Νότια Αφρική και στη συνέχεια όταν επέστρεψα στο νησί με φιλοξένησε ο κ. Καμπουράκης στο Rodos Palace. Θέλω μάλιστα να τον ευχαριστήσω θερμά, ήταν πολύ σημαντικό το ενδιαφέρον του».
-Αλήθεια οι αρμόδιοι τοπικοί φορείς σε στηρίζουν έτσι όπως θα ήθελες;
«Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με στήριξε και πέρσι και το ίδιο έκανε και φέτος, δεν έχω παράπονο. Από τον Δήμο Ρόδου δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον. Το να σε πάρει κάποιος τηλέφωνο και να σε συγχαρεί δεν σημαίνει ότι σε στηρίζει κιόλας. Θα σου πω κάτι όμως, δεν έχω παράπονο, συνεχίζω επειδή μου αρέσει.. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ και κοιτάζω το πώς μπορώ να βελτιωθώ. Αυτό με απασχολεί».
-Είναι σε εκκρεμότητα και η δικαστική απόφαση για το ατύχημα…
«Το δικαστήριο έχει γίνει και περιμένω να βγει η απόφαση. Πιστεύω ότι θα δικαιωθώ έστω και καθυστερημένα».
-Πώς είναι η ζωή σου μετά το ατύχημα;
«Πολλή προπόνηση, πολλή δουλειά… Το ατύχημα δεν με πήρε από κάτω, ξεκίνησα σχεδόν αμέσως. Το είδα απλά ως ένα εμπόδιο στη ζωή μου, το προσπέρασα και το ξεπέρασα με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και κάποιων φίλων. Συνεχίζω δυνατά και κάθε μέρα επιζητώ το καλύτερο δυνατό».
-Σκέφτεσαι ακόμη εκείνη τη στιγμή;
«Ξύπνησα δύο ημέρες μετά το ατύχημα. Όταν κοίταξα κάτω από το σεντόνι αντιλήφθηκα ότι μου έλειπε το ένα πόδι. Δεν χρειάστηκε νομίζω να με ενημερώσει κάποιος για τα άσχημα νέα, τα είχα ήδη νιώσει. Οι γιατροί πάντως προσπάθησαν για το καλύτερο. Τη στιγμή που ένιωσα ότι ήμουν ζωντανός, ήμουν χαρούμενος και ήθελα να δώσω στη ζωή μου ένα πραγματικό νόημα. Έτσι επέστρεψα γρήγορα με φόρμες και παπούτσια με σπάικς, πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος. Και να σου πω και κάτι, δεν με τρομάζει το μεταλλικό μέλος μου, αφού είναι κομμάτι του σώματος μου. Ίσως το ατύχημα να ήταν για μένα ένας τρόπος ώστε να αντιληφθώ ότι στη ζωή δεν πρέπει να έχουμε τίποτα δεδομένο».
-Μετά το ατύχημα κέρδισες ή έχασες φίλους;
«Δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό, δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο λόγω προπόνησης. Όταν είσαι όλη μέρα μέσα στο γήπεδα, δεν μπορείς να κάνεις και πολλές παρέες. Πάντως στη ζωή μας είναι δεδομένο ότι κάποιοι φίλοι έρχονται και κάποιοι φεύγουν. Το θέμα είναι να μαθαίνεις τα ωραία και να κρατάς τις όμορφες στιγμές».
-Τα μελλοντικά σχέδια του Μιχάλη Σεΐτη;
«Δεν μου αρέσει να κάνω… Προχωράω βήμα- βήμα και θέτω βραχυπρόθεσμους στόχους. Αν θέλεις ο μελλοντικός μου στόχος είναι να πάω στο Τόκιο και εκεί να κλείσω την καριέρα μου».
-Δεν μου αρέσει αυτό που μου λες, νομίζω ότι είσαι ακόμη μικρός για κάτι τέτοιο…
«Κοίταξε να δεις, όταν όλα αυτά τα κάνεις με πολλές δυσκολίες, κουράζεσαι. Προσωπικά δεν έχω να αντιμετωπίσω μόνο τις προπονήσεις και τους αγώνες. Αν ήμουν σε άλλη χώρα και σκεφτόμουν μόνο την προπόνησή μου, θα σου απαντούσα διαφορετικά. Εκεί οι αθλητές είναι επαγγελματίες, πληρώνονται και σκέφτονται μόνο την ώρα που θα μπουν στο γήπεδο. Εκεί θα πήγαινα… όσο πάει. Εδώ η ίδια πολιτεία δεν σε προστατεύει και δεν σε στηρίζει».
-Τι θα έκανες λοιπόν αν ήσουν πρωθυπουργός της χώρας;
«Θα πρόσεχα πολύ τον αθλητισμό και όχι μόνο για τα άτομα που έχουν κάποια αναπηρία. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Έχουμε παράδοση σαν λαός από τα αρχαία χρόνια να αναδεικνύουμε πρωταθλητές. Οι αθλητές είναι τα πρότυπα για να έρχονται νέα παιδιά στα γήπεδα, είναι υγεία ο αθλητισμός. Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στον… αθλητισμό, αποφεύγουν τις κακοτοπιές και γυμνάζουν το σώμα τους».
-Είναι τρόπος ο αθλητισμός για σένα;
«Φυσικά πέρασα από πολλά αθλήματα, έτσι έμαθα να ζω, έτσι έμαθα να σκέφτομαι. Υπάρχει καλύτερο πράγμα»;
-Ένιωσες ότι σε αγκάλιασαν μετά τις επιτυχίες που είχες;
«Όταν βγεις 4ος και δεν ανέβεις στο βάθρο, δεν θα έρθουν να βγουν φωτογραφίες μαζί σου. Δεν έχω τη στήριξη που πρέπει, αλλά θα συνεχίσω. Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με στηρίζει και την ευχαριστώ θερμά».
-Τι θέλεις να πεις στον κόσμο για επίλογο;
«Θέλω να τον ευχαριστήσω για την αγάπη, τη στήριξη και τα μηνύματά του. Κάθε μέρα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να βελτιωθώ και να γίνομαι καλύτερος. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι κάποιοι είναι δίπλα σου έστω και νοερά και σε αγαπάνε και σαν αθλητή και σαν άνθρωπο».
