Με την υπ’ αρίθμ. 83/2020 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου απορρίφθηκε αγωγή που άσκησαν εις βάρος του Δήμου Ρόδου τρεις κάτοικοι Ρόδου.
Με την αγωγή τους, που θα εξεταστεί και σε δεύτερο βαθμό, διεκδικούν χρηματική αποζημίωση συνολικού ύψους 1.240.000 ευρώ για βλάβες που υπέστησαν αλλά και με τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού.
Πιο συγκεκριμένα οι ενάγοντες έχουν στην κυριότητά τους ένα αγρό εκτάσεως 2.654 τ.μ στην Ιαλυσό.
Το ακίνητο αυτό είναι μεγάλης αξίας καθώς έχει πρόσωπο επί της λεωφόρου Ηρακλειδών, που είναι η κεντρική αρτηρία από την πόλη της Ρόδου προς το αεροδρόμιο και λόγω της αρτιότητας και οικοδομησιμότητάς του καθώς και του μεγάλου συντελεστή δόμησής του εξαιτίας του μεγέθους και της θέσης του, αφού κείται εντός σχεδίου πόλεως.
Ο πρώην Δήμος Ιαλυσού, το έτος 1971, δέσμευσε ένα μέρος του ακινήτου και συγκεκριμένα 1.285 τ.μ για να το κάνει πρασιά.
Οι ενάγοντες το έτος 1995 ζήτησαν εγγράφως να αποδεσμεύσουν το τμήμα των 1.285 τ.μ του ακινήτου λόγω του ό,τι ο Δήμος δεν είχε προβεί σε καμία απολύτως ενέργεια, ούτε καν προκαταρκτική, σχετική με την δημιουργία πρασιάς και σαν απάντηση στο αίτημα αυτό ενημερώθηκαν από τον Δήμο ότι αντί να τους επιστρέψει το έως τότε δεσμευμένο τμήμα του ακινήτου αντιθέτως προέβη σε αναθεώρηση του σχεδίου πόλεως και στην δέσμευση ολόκληρου πλέον του ακινήτου και παρέμεινε έτσι εξ ολοκλήρου δεσμευμένο μέχρι τον Ιούλιο του 2014, οπότε και τους επεστράφη δικαστικώς.
Όλα αυτά τα χρόνια, κατά τα οποία ήταν δεσμευμένο το ακίνητο, τους προσέγγιζαν αρκετοί υποψήφιοι αγοραστές λόγω και της τότε καλής οικονομικής κατάστασης και ειδικά μέχρι και το 2007, λόγω και των μεγάλων επενδύσεων που γίνονταν τότε σε ακίνητα αλλά και λόγω της ευκολίας με την οποία δινόντουσαν τότε τα δάνεια από τις Τράπεζες, κάποιοι δε από τους αγοραστές είχαν προσφέρει μέχρι και 1.300.000€ για την αγορά του ακινήτου αυτού.
Αναφέρουν ότι η τότε αντικειμενική αξία του ακινήτου ήταν περίπου 500.000€.
Το έτος 2007, δηλαδή όσο ήταν ακόμη σε έξαρση η αγορά ακινήτων, κατέθεσαν, στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου, προσφυγή, ζητώντας να αρθεί η δέσμευση αυτή, με κύρια βάση το ό,τι είχε παρέλθει το όριο των 8 ετών από την ημέρα δέσμευσης του ακινήτου χωρίς να πραγματοποιηθεί ο σκοπός της απαλλοτρίωσης. Πράγματι, εξεδόθη η υπ’αριθμ.145/2014 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου επί της προσφυγής η οποία και τους δικαίωσε.
Εν τω μεταξύ όμως η αγορά ακινήτων είχε ήδη αλλάξει δραματικά, λόγω της οικονομικής κρίσης που επήλθε, και όπως είναι λογικό οι προτάσεις για αγορά μειώθηκαν δραματικά.
Πάρα ταύτα, τον Απρίλιο του 2019 τους προσέγγισε ένας υποψήφιος αγοραστής προτείνοντάς τους ένα ποσό της τάξεως των 500.000€ ζητώντας να του προσκομίσουν έγγραφο της Πολεοδομίας σχετικά με τους επίσημους όρους δόμησης.
Όταν όμως ο μηχανικός τους απευθύνθηκε στη Πολεοδομία, ο αρμόδιος υπάλληλος, τον ενημέρωσε ότι λόγω της ύπαρξης κάποιου “ρέματος”, που περνά κοντά από το ακίνητο, είχε ανατεθεί μια «Υδραυλική Μελέτη» σε μηχανικό, που αφορούσε στην περιοχή και ότι αν και η μελέτη αυτή δεν έχει εγκριθεί και “περάσει” από Φ.Ε.Κ., δεν μπορεί να οικοδομηθεί το ακίνητο το οποίο σε αυτή την περίπτωση, και ήτοι στην περίπτωση έγκρισης της «Υδραυλικής Μελέτης», το ακίνητο θα χαρακτηριστεί πολεοδομικά ως «άρτιο αλλά μη οικοδομήσιμο», με αποτέλεσμα πάλι να μην μπορούν να το πωλήσουν λόγω του νέου προβλήματος.
Μάλιστα όταν μίλησε ο δικηγόρος τους με τον μηχανικό αυτός του είπε ότι όταν έκανε την “Υδραυλική Μελέτη”, στα στοιχεία που του προσκόμισε ο Δήμος Ρόδου, η ιδιοκτησία εμφανιζόταν ως χώρος πρασίνου κι αυτό γιατί ο Δήμος για 4 ολόκληρα έτη δεν προχώρησε στην αναγκαία και υποχρεωτική τροποποίηση του σχεδίου πόλεως η οποία θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί λόγω της προαναφερόμενης με αριθμό 145/2014 δικαστικής απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου με την οποία τους επεστράφη το ακίνητο τον Ιούλιο του 2014.
Ο Δήμος Ρόδου εκπροσωπήθηκε από τον δικηγόρο κ. Δημήτρη Σαλαμαστράκη και οι ενάγοντες από τον δικηγόρο κ. Αντώνη Ρούσσο.
