Ο έρωτας.
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι.
Δυο μέρες μείνανε, μέχρι να αποβιβαστούμε από το πλοίο του Αυγούστου. Κι έρχεται ο Σεπτέμβρης που γύρευε τι και αν θα τρυγήσουμε. Θα μπορούσες να τον συνδέσεις λόγω τρύγου με τα σταφύλια της οργής, αλλά λόγω προεκλογικής περιόδου ευδοκιμούν οι λωτοί!
Ας είναι…έχουμε ακόμα λίγο χρόνο να ρίχνουμε ματιές από την κουπαστή , οι τυχεροί και μερικές βουτιές. Το μικρό καλοκαιράκι του Σεπτέμβρη θα μας ταξιδεύει ακόμη στο απέραντο γαλάζιο και θα μας κάνει, έστω και συγκυριακά, να ξεφεύγουμε…
Δίνει ο μάϊστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοισιά του ονείρου του
Δροσιά-
Το απέραντο γαλάζιο του Ελύτη, του Σεφέρη και των άλλων μεγάλων, κρύβει τουλάχιστον για την ώρα την μπόρα. Όχι την καλοκαιρινή, που πολλές φορές τη γυρεύεις ανακουφιστικά, αλλά αυτή που καταστρέφει, που σέρνει τα μαύρα σύννεφα, Και μέχρι την θύελλα ή μέχρι να εμφανιστεί το «ουράνιο τόξο» , το απέραντο γαλάζιο του ελληνικού καλοκαιριού είναι μια μικρή διαφυγή και την παρηγοριά του την χρειαζόμαστε για τον χειμώνα που έρχεται.
Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ’ αγνάντεμα
Ζωή-
