Με μεγάλη ταχύτητα περνά ο χρόνος κι η ζωή από μπροστά μας κι ολοένα ταχύτερα φεύγουν άπραγες οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Πάει κι αυτός ο Αύγουστος. Τελειώνει άλλο ένα καλοκαίρι. Ισως κάποτε να γράψω για τα καλοκαίρια. Για τα ζεστά. Για ‘κείνα με τον θόρυβο των πολλών ή εκείνα των σιωπών. Για τα παλιά καλοκαίρια της ζωής μας. Για τα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, εκείνα με τα ερωτευμένα ποδήλατα τα γεμάτα άμμο, ηλιοβασιλέματα κι αστέρια, Ισως κάποτε γράφω για τα καλοκαίρια. . Πώς στολίζουν οι αχιβάδες τις ακρογιαλιές, πώς τα κύματα χορεύουν στην ακτή . Για τις αποχρώσεις του μπλε της θάλασσας. Για σούρουπο που γίνεται μοβ , κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο. Για μια αυλή με βασιλικούς , Για Μια βεράντα, ένα βιβλίο, για μια γαρδένια που κολυμπά σ’ ένα μπολάκι κι ένα δειλινό. Για τις νύχτες που θα φλέγονται από επιθυμία για μια πιο δροσερή ζωή. Με όνειρα μικρά για την επόμενη χρονιά. Για τις κουρασμένες αντοχές, για τις αμήχανες παρουσίες, για τις αναπληρωμένες όπως-όπως απουσίες. Για τις βαθιές ανάσες πολλών καλοκαιριών. Ισως κάποτε γράψω για τα καλοκαίρια…
