Δεν υπάρχει ημέρα που οι έμποροι της…δόσης να μην περνούν από τις στήλες των ΜΜΕ. Μας κλείνουν το μάτι, μας σφίγγουν το χέρι και μας διαβεβαιώνουν πως όλα πάνε απ’ το καλό στο καλύτερο, σύμφωνα με τους κανόνες του marketing των απανταχού ναρκεμπόρων. Ο θάνατος κυκλοφορεί παντού και σε μοιραίες δόσεις… Και η Πολιτεία; Τι κάνει χρόνια τώρα η Πολιτεία για τα άρρωστα παιδιά της; Ποιο χέρι της τα ακουμπάει; Και πως; Με σκούπες…Παίρνει την επιχείρηση σκούπα, κατεβαίνει στα στέκια του θανάτου και μαζεύει τα μισοπεθαμένα «σκουπίδια». Τα χώνει κάτω απ’ το χαλί να μην τα βλέπουμε και χαλά η εικόνα.’ Οτι δεν βλέπουμε άλλωστε δεν υπάρχει.’ Ετσι κι αλλοιώς ξεγραμμένους τους έχει απ’τα κατάστιχά του το σύστημα. Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε πελάτες ούτε ψηφοφόροι. Η ευθύνη του πόνου, της αρρώστιας τους, της ελπίδας τους, της ζωής τους μπορεί να παραχωρηθεί ως εκ τούτου στους ναρκέμπορους, στους αστυνομικούς ,στους «αγανακτισμένους» πολίτες που ενοχλούνται. Τώρα μάλιστα που έχουμε εύκολα τα παραχωρητήρια…Η πολιτεία έχει ξεγράψει τα πιο όμορφα παιδιά της.’ Οποιος πονάει γίνεται πιο όμορφος ξέρετε… Όχι δεν το ξέρουμε. Ο πόνος βλέπετε αφορά πάντα άλλους. Μπορούμε να τον βλέπουμε από μακρυά,να τον διαβάζουμε και να κουνάμε το κεφάλι μας με λύπη αν δεν το στρέφουμε από την άλλη μεριά για να μην τον βλέπουμε. Τον καταλαβαίνουμε μόνο όταν χτυπήσει την πόρτα μας. Μόνο που τότε είναι πολύ αργά…Εξαρτημένοι κι ανήμποροι περιμένουμε τη επόμενη… «δόση» μας από τις στήλες των εφημερίδων.
Τα «σκουπίδια»
