Ο «φάρος» της ελληνικής ομογένειας στην Πόλη έσβησε μετά από 89 χρόνια. Για δεκαετίες αποτέλεσε σύμβολο των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, καθώς σε όλη του τη ζωή παρέμεινε ακλόνητος δάσκαλος και ακούραστος υπηρέτης τους
Την τελευταία του πνοή άφησε νωρίς το πρωί της Παρασκευής, 29 Σεπτεμβρίου, μετά από σύντομη νοσηλεία στο νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης, «Βαλουκλή», ο τέως διευθυντής του «Ζωγραφείου», φιλόλογος, Δημήτρης Φραγκόπουλος, σε ηλικία 89 ετών.
Ο «Δάσκαλος του Γένους» όπως τον αποκαλούσαν τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στην Ελλάδα, αποτέλεσε για δεκαετίες σύμβολο της Ρωμιοσύνης στην Πόλη, καθώς σε όλη του τη ζωή παρέμεινε ακλόνητος δάσκαλος και ακούραστος υπηρέτης της ομογένειας. Υπόδειγμα ήθους, συνέπειας, αξιοπρέπειας και αρχοντιάς, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε ο τελευταίος πραγματικός άρχοντας της Πόλης, όπως παραδέχονται άνθρωποι που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Με τον θάνατό του κλείνει μία ολόκληρη εποχή την οποία σφράγισαν με την παρουσία και το έργο τους οι διανοούμενοι του Γένους, αφήνοντας πίσω τους πολύτιμη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου επί τριάντα πέντε χρόνια, έζησε όλη την θυελλώδη περίοδο της μεγάλης κρίσης για τον Ελληνισμό της Πόλης, τα Σεπτεμβριανά του 1955, την αβάσταχτη εμπειρία της μεγάλης φυγής. Εκείνος όμως ποτέ δεν σκέφτηκε να φύγει, δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με πάθος για το σχολείο του, για τα παιδιά, για την ελληνική εκπαίδευση και στο πέρασμα των χρόνων έγινε ο ίδιος παράδειγμα με τη δική του στάση ζωής.
«Να πάω πού;», απαντούσε στην ερώτηση αν σκέφτηκε ποτέ να φύγει από την Πόλη. «Εδώ είναι το σπίτι μου και η ζωή μου. Αν έβλεπαν και τον Φραγκόπουλο να φεύγει, θα έλεγαν όλοι ότι τέλειωσε η ελληνική ομογένεια… Δεν με ενδιέφερε να σώσω το τομάρι μου, οι μαθητές μου με ενδιέφεραν», έλεγε με φλόγα στα μάτια σε μια συνέντευξή του στο Protagonτο 2010. Μιλούσε για το Ζωγράφειο Λύκειο και για τον αριθμό των μαθητών του και βούρκωνε.
Για την περίφημη ελληνοτουρκική φιλία ο ίδιος μετέφερε τα βιώματά του από την ταραγμένη περίοδο των Σεπτεμβριανών. Διηγείτο τη δυνατή και αληθινή φιλία που είχε αναπτύξει με έναν τούρκο έφεδρο αξιωματικό, τον Σουλεϊμάν, καθώς τότε ήταν φαντάρος στη Σμύρνη :«Οπου κι αν πήγαινα ερχόταν από πίσω μου, ακόμα και κρυφά. Φοβόταν μήπως με πειράξουν επειδή είμαι Ρωμιός, μήπως πουν κάτι εναντίον μου. Ό,τι κι αν έκανα ένιωθα ότι είναι κάπου κοντά και με παρακολουθεί».
Οσο για το λειτούργημα του δασκάλου, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος ποτέ δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες του. «Οι σημερινές εποχές είναι διαφορετικές από τις δικές μου. Ως διευθυντής του σχολείου οφείλει να προσαρμόζει τη διοίκησή του με βάση τις συνθήκες. Αυτό άλλωστε έκανα και εγώ. Από την άλλη, αν έβγαζα μαθητές ίδιους με εμένα δεν θα ήμουν καλός δάσκαλος, αλλά ικανός τύραννος», έλεγε επαινώντας τη δουλειά των συνεχιστών του στο Ζωγράφειο.
Την Παρασκευή το πρωί ο φάρος της ελληνικής ομογένειας στην Πόλη έσβησε, το έργο του όμως και η σπουδαία παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του θα φωτίζει για πάντα την προσπάθεια των συνεχιστών του.
Σε δήλωσή του για την απώλεια του μεγάλου δασκάλου, ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργος Κουμουτσάκος ανέφερε:
«Βαριά ημέρα σήμερα για τον Ελληνισμό της Πόλης.
Η απώλεια του Δασκάλου Δημήτρη Φραγκόπουλου σκοτείνιασε μάτια και βάρυνε καρδιές. Όχι μόνον εκεί, στην αγαπημένη του Πόλη, αλλά και εδώ στη Μητέρα Ελλάδα.
Πώς αλλιώς μπορεί να αισθανθείς ως Ελληνας όταν χάνεται ένα κεφάλαιο πολύτιμο, γνώσης, πατριωτισμού και εθνικής ενότητας.
Η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να αποτίσουμε στον Δημήτρη Φραγκόπουλο είναι η δέσμευσή μας ότι θα σεβαστούμε την παρακαταθήκη της προσφοράς του, περνώντας την στις επόμενες γενιές.
Εδώ και στην Πόλη».
protagon.gr
