Η Μιρέλα Πάχου ασχολείται από παιδί με τη μουσική, ωστόσο, όλοι την γνωρίσαμε όταν μας έκανε να τραγουδάμε το όνομα της… τον περιβόητο πλέον στίχο: «Εγώ να λέω “μίλα ρε” κι αυτός να λέει “Μιρέλα”».
Η Μιρέλα Πάχου ασχολείται από παιδί με τη μουσική, ωστόσο, όλοι την γνωρίσαμε όταν μας έκανε να τραγουδάμε το όνομα της… τον περιβόητο πλέον στίχο: «Εγώ να λέω “μίλα ρε” κι αυτός να λέει “Μιρέλα”».
Ωστόσο, το χαμογελαστό κορίτσι από τη Ρόδο δεν είναι μία κλασική τραγουδίστρια… Έχει τελειώσει Νομική και αυτή τη στιγμή παρά το έντονο πρόγραμμα της κάνει μεταδιδακτορικό στο τμήμα πληροφορικής της Νομικής, το αχώριστο ταίρι της στις εμφανίσεις της είναι ένα… ακορντεόν ενώ τα τραγούδια της είναι άκρως χρωματιστά!
Αυτή την περίοδο μέχρι και την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, η Μιρέλα Πάχου εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου Plus κάθε Παρασκευή αλλά όχι μόνο της αλλά με έναν… καλλιτέχνη έκπληξη.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Ρόδο. Πώς είναι να μεγαλώνεις στην επαρχία και ποια η σχέση με την οικογένεια σου;
Η Ρόδος είναι υπέροχη και νιώθω πολύ τυχερή που είναι ο τόπος μου. Ζω στην Αθήνα εδώ και 15 χρόνια, αλλά η Ρόδος παραμένει ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια σε μια επαρχία που μου παρείχε, εκτός από το ιδανικό φυσικό περιβάλλον, θάλασσα, κλίμα κλπ., όλες τις ευκαιρίες που παρέχει μια μεγάλη πόλη σε όλα τα επίπεδα: εκπαίδευση, ψυχαγωγία, πολιτισμός. Μου λείπει η Ρόδος, όπως και η οικογένεια και οι φίλοι μου και μακάρι να μπορούσα να πηγαίνω πιο συχνά.
Από πόσο χρονών ασχολείσαι με τη μουσική;
Άρχισα να «παίζω» με ένα πιανάκι που μου έκαναν δώρο για τα γενέθλιά μου, ακολούθησε ένα αρμόνιο γύρω στα 5 και στα 7 ξεκίνησα μαθήματα με κλασικό πιάνο. Ο Αγαπητός ήταν εκείνος που εντόπισε την ιδιαίτερη σχέση μου με τη μουσική και με παρότρυνε να εκφραστώ μέσα από αυτή, αρχικά σαν παιχνίδι και στη συνέχεια περισσότερο οργανωμένα και μεθοδικά.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους είπες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Οι γονείς μου δε με ώθησαν να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά υποστήριξαν τις επιλογές μου. Το βέβαιο είναι πως και οι δύο χαίρονται πολύ που συνεχίζω τη διαδρομή μου στο χώρο της νομικής επιστήμης.
Γιατί επέλεξες το ακορντεόν και όχι κάποιο πιο συνηθισμένο όργανο;
Ξεκίνησα με σπουδές στο πιάνο, τις οποίες και ολοκλήρωσα. Αυτή η «κλασική» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) επιλογή ήταν νομίζω σωστή, γιατί μέσω του πιάνου εξοικειώθηκα με πολλά είδη μουσικής. Όταν ήρθα στην Αθήνα για σπουδές ξεκίνησα μαθήματα ακορντεόν, επειδή ανέκαθεν αγαπούσα τον ήχο του. Στην πορεία ο δάσκαλός μου με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο.
Πώς γίνεται κάποιος να συνδυάζει Νομική και μουσική; Ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη σου από τις δυο;
Όσον αφορά στη μουσική, ποτέ δε σκέφτηκα το ενδεχόμενο να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτή, ούτε και θα μπορούσα να προβλέψω ότι θα αποκτούσε τόσο σημαντική θέση στη ζωή μου. Αντίθετα, η επιλογή της Νομικής ήταν από πολύ νωρίς συνειδητή για πολλούς λόγους. Αρχικά υπήρχε μια ρομαντική, αλλά ισχυρή, αντίληψη του δικαίου ως μέσου προσφοράς και παροχής βοήθειας και βέβαια οι επαγγελματικές επιλογές που θα μπορούσε να μου προσφέρει το συγκεκριμένο πτυχίο.
Στη συνέχεια, όταν μπήκα στη σχολή ανακάλυψα πτυχές της νομικής επιστήμης που δεν είχα φανταστεί: τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της, τη σχέση της με την καθημερινή ζωή και την επικαιρότητα, τη γοητεία της θεμελίωσης του νομικού επιχειρήματος, την οργάνωση της νομικής σκέψης μέσα από μια αλληλουχία συλλογισμών και πολλά άλλα. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, πορεύομαι με δύο μεγάλες αγάπες και δε θα ήθελα να αποχωριστώ καμία από τις δύο.
Υπάρχει κάποιος που έχεις συνεργαστεί και δεν θα ήθελες; Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζεις;
Όλες τις συνεργασίες μου τις ήθελα πολύ, κάποιες μάλιστα τις ονειρευόμουν από παιδί. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρισκόμουν δίπλα σε καλλιτέχνες που έγραψαν και γράφουν ιστορία: τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Χρήστο Θηβαίο, τον Βασίλη Καζούλλη, τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον Νότη Μαυρουδή, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά, τον Γιάννη Κούτρα.
Έπαιξα μαζί τους στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Καλλιμάρμαρο, σε συναυλίες και μουσικές σκηνές, ταξίδεψα μαζί τους στην Φρανκφούρτη, το Μόναχο, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, ερμήνευσα τραγούδια τους και μελοποίησαν στίχους μου στο πρώτο μου CD. Δεν έχω τίποτα παραπάνω να ευχηθώ, παρά να φανώ άξια όλης αυτής της αγάπης και της εμπιστοσύνης. Και αυτό είναι ένα μεγάλο άγχος και μια τεράστια ευθύνη!
Πέρυσι συνεργάστηκες με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πώς ήταν μαζί σου και τι δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ από την συνύπαρξη σας;
Δε θα ξεχάσω απολύτως τίποτα, γιατί ο Λαυρέντης ήταν ο πιο σπουδαίος καλλιτέχνης, αλλά και ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στη σκηνή πριν από 9 χρόνια, εκτίμησα βαθιά την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, τη δοτικότητα και την υποστηρικτική στάση προς τους νεότερους καλλιτέχνες.
Εκτός από το ότι δίπλα του έμαθα πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα, του οφείλω κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καλλιτεχνική μου πορεία. Όταν έκανα το πρώτο μου δίσκο, έγραψε μουσική σε στίχους μου στα τραγούδια «Κι εμείς καλύτερα» και «Δύο και κάτι», με τίμησε με τη συμμετοχή του στο video clip του τραγουδιού «Λίγο χρώμα» και όταν τολμούσα κάτι καινούργιο ήταν πάντα παρών.
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή για σένα στην πορεία σου μέχρι τώρα;
Χάρη στον Λαυρέντη έζησα την εμπειρία της συμμετοχής στη συναυλία του «Οι άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο», στο Καλλιμάρμαρο, τον Ιούλιο του 2012. Ιδιαίτερα δυνατές στιγμές ήταν ακόμα οι παραστάσεις-αφιερώματα του Διονύση Σαββόπουλου στον Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής, στη μεγάλη συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στο Θέατρο Βράχων αλλά και στην πρώτη προσωπική μου παράσταση στο Σταυρό του Νότου.
Έχεις κάποιο γούρι ή υπάρχει κάποιο μότο που ακολουθείς πάντα;
Aut viam inveniam aut faciam («ή θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε»).
Ποια είναι τα επόμενα βήματα και τα όνειρα σου;
Ξεκινάω μεταδιδακτορική έρευνα και παράλληλα κάνω προσωπικές συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο. Νέο single σε λίγους μήνες: Συνεργασία-έκπληξη!
Αυτή την περίοδο μέχρι και την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, η Μιρέλα Πάχου εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου Plus κάθε Παρασκευή αλλά όχι μόνο της αλλά με έναν… καλλιτέχνη έκπληξη.
Η Μιρέλα μίλησε στο newsbeast.gr για τη ζωή της στη Ρόδο, για την οικογένεια της αλλά και για τον σπουδαίο άνθρωπο – όπως η ίδια χαρακτήρισε – Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που «έφυγε» πρόσφατα, βυθίζοντας σε πένθος μικρούς και μεγάλους.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Ρόδο. Πώς είναι να μεγαλώνεις στην επαρχία και ποια η σχέση με την οικογένεια σου;
Η Ρόδος είναι υπέροχη και νιώθω πολύ τυχερή που είναι ο τόπος μου. Ζω στην Αθήνα εδώ και 15 χρόνια, αλλά η Ρόδος παραμένει ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια σε μια επαρχία που μου παρείχε, εκτός από το ιδανικό φυσικό περιβάλλον, θάλασσα, κλίμα κλπ., όλες τις ευκαιρίες που παρέχει μια μεγάλη πόλη σε όλα τα επίπεδα: εκπαίδευση, ψυχαγωγία, πολιτισμός. Μου λείπει η Ρόδος, όπως και η οικογένεια και οι φίλοι μου και μακάρι να μπορούσα να πηγαίνω πιο συχνά.
Από πόσο χρονών ασχολείσαι με τη μουσική;
Άρχισα να «παίζω» με ένα πιανάκι που μου έκαναν δώρο για τα γενέθλιά μου, ακολούθησε ένα αρμόνιο γύρω στα 5 και στα 7 ξεκίνησα μαθήματα με κλασικό πιάνο. Ο Αγαπητός ήταν εκείνος που εντόπισε την ιδιαίτερη σχέση μου με τη μουσική και με παρότρυνε να εκφραστώ μέσα από αυτή, αρχικά σαν παιχνίδι και στη συνέχεια περισσότερο οργανωμένα και μεθοδικά.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους είπες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Οι γονείς μου δε με ώθησαν να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά υποστήριξαν τις επιλογές μου. Το βέβαιο είναι πως και οι δύο χαίρονται πολύ που συνεχίζω τη διαδρομή μου στο χώρο της νομικής επιστήμης.
Γιατί επέλεξες το ακορντεόν και όχι κάποιο πιο συνηθισμένο όργανο;
Ξεκίνησα με σπουδές στο πιάνο, τις οποίες και ολοκλήρωσα. Αυτή η «κλασική» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) επιλογή ήταν νομίζω σωστή, γιατί μέσω του πιάνου εξοικειώθηκα με πολλά είδη μουσικής. Όταν ήρθα στην Αθήνα για σπουδές ξεκίνησα μαθήματα ακορντεόν, επειδή ανέκαθεν αγαπούσα τον ήχο του. Στην πορεία ο δάσκαλός μου με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο.
Πώς γίνεται κάποιος να συνδυάζει Νομική και μουσική; Ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη σου από τις δυο;
Όσον αφορά στη μουσική, ποτέ δε σκέφτηκα το ενδεχόμενο να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτή, ούτε και θα μπορούσα να προβλέψω ότι θα αποκτούσε τόσο σημαντική θέση στη ζωή μου. Αντίθετα, η επιλογή της Νομικής ήταν από πολύ νωρίς συνειδητή για πολλούς λόγους. Αρχικά υπήρχε μια ρομαντική, αλλά ισχυρή, αντίληψη του δικαίου ως μέσου προσφοράς και παροχής βοήθειας και βέβαια οι επαγγελματικές επιλογές που θα μπορούσε να μου προσφέρει το συγκεκριμένο πτυχίο.
Στη συνέχεια, όταν μπήκα στη σχολή ανακάλυψα πτυχές της νομικής επιστήμης που δεν είχα φανταστεί: τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της, τη σχέση της με την καθημερινή ζωή και την επικαιρότητα, τη γοητεία της θεμελίωσης του νομικού επιχειρήματος, την οργάνωση της νομικής σκέψης μέσα από μια αλληλουχία συλλογισμών και πολλά άλλα. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, πορεύομαι με δύο μεγάλες αγάπες και δε θα ήθελα να αποχωριστώ καμία από τις δύο.
Υπάρχει κάποιος που έχεις συνεργαστεί και δεν θα ήθελες; Υπάρχει κάποια συνεργασία που να ξεχωρίζεις;
Όλες τις συνεργασίες μου τις ήθελα πολύ, κάποιες μάλιστα τις ονειρευόμουν από παιδί. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρισκόμουν δίπλα σε καλλιτέχνες που έγραψαν και γράφουν ιστορία: τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Χρήστο Θηβαίο, τον Βασίλη Καζούλλη, τον Φίλιππο Πλιάτσικα, τον Νότη Μαυρουδή, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά, τον Γιάννη Κούτρα.
Έπαιξα μαζί τους στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Καλλιμάρμαρο, σε συναυλίες και μουσικές σκηνές, ταξίδεψα μαζί τους στην Φρανκφούρτη, το Μόναχο, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, ερμήνευσα τραγούδια τους και μελοποίησαν στίχους μου στο πρώτο μου CD. Δεν έχω τίποτα παραπάνω να ευχηθώ, παρά να φανώ άξια όλης αυτής της αγάπης και της εμπιστοσύνης. Και αυτό είναι ένα μεγάλο άγχος και μια τεράστια ευθύνη!
Πέρυσι συνεργάστηκες με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πώς ήταν μαζί σου και τι δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ από την συνύπαρξη σας;
Δε θα ξεχάσω απολύτως τίποτα, γιατί ο Λαυρέντης ήταν ο πιο σπουδαίος καλλιτέχνης, αλλά και ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στη σκηνή πριν από 9 χρόνια, εκτίμησα βαθιά την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την ευθύτητα και την ειλικρίνειά του, τη δοτικότητα και την υποστηρικτική στάση προς τους νεότερους καλλιτέχνες.
Εκτός από το ότι δίπλα του έμαθα πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα, του οφείλω κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καλλιτεχνική μου πορεία. Όταν έκανα το πρώτο μου δίσκο, έγραψε μουσική σε στίχους μου στα τραγούδια «Κι εμείς καλύτερα» και «Δύο και κάτι», με τίμησε με τη συμμετοχή του στο video clip του τραγουδιού «Λίγο χρώμα» και όταν τολμούσα κάτι καινούργιο ήταν πάντα παρών.
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή για σένα στην πορεία σου μέχρι τώρα;
Χάρη στον Λαυρέντη έζησα την εμπειρία της συμμετοχής στη συναυλία του «Οι άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο», στο Καλλιμάρμαρο, τον Ιούλιο του 2012. Ιδιαίτερα δυνατές στιγμές ήταν ακόμα οι παραστάσεις-αφιερώματα του Διονύση Σαββόπουλου στον Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής, στη μεγάλη συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στο Θέατρο Βράχων αλλά και στην πρώτη προσωπική μου παράσταση στο Σταυρό του Νότου.
Έχεις κάποιο γούρι ή υπάρχει κάποιο μότο που ακολουθείς πάντα;
Aut viam inveniam aut faciam («ή θα τον βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε»).
Ποια είναι τα επόμενα βήματα και τα όνειρα σου;
Ξεκινάω μεταδιδακτορική έρευνα και παράλληλα κάνω προσωπικές συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο. Νέο single σε λίγους μήνες: Συνεργασία-έκπληξη!
