Στον απόηχο της Συμφωνίας

Της Νεκταρίας Μπίλλη

Η κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες και σχετική πλειοψηφία έκλεισε ένα θέμα χρονίζον, ένα θέμα μείζονος εθνικής σημασίας, ένα θέμα που πολλές κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί διαχειρίστηκαν αλλά που κανείς δεν τόλμησε να προχωρήσει στην επίλυση του. Η επόμενη μέρα της ψήφισης της περιβόητης Συμφωνίας των Πρεσπών βρίσκει τους Έλληνες πληγωμένους, θυμωμένους και απογοητευμένους. Τα γεμάτα παλμό και πάνδημα συλλαλητήρια όπως επίσης και οι δημοσκοπήσεις που διενεργούνται αυτό καταγράφουν και αποτυπώνουν. Εθνική διπλωματική επιτυχία χαρακτηρίζουν την αναφερόμενη συμφωνία ο Πρωθυπουργός και ο πρώην ΥΠΕΞ, για εθνική ήττα κάνει λόγο ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και ο ιστορικός του μέλλοντος καταγράφει.
Το γεγονός ότι εκχωρήσαμε στους κατοίκους των Σκοπίων μακεδονική γλώσσα, και εθνότητα στοιχεία που συνθέτουν την συλλογική εθνική ταυτότητα ενός κράτους δεν είναι ούτε εύληπτο ούτε και τόσο εύπεπτο για την πλειονότητα των Ελλήνων και δη των Μακεδόνων. Δεν το αντέχει ο Μακεδόνας να ακούει τον Πρωθυπουργό των Σκοπίων να αναφέρεται σε Μακεδόνες, σε μακεδονικό λαό και μακεδονική γλώσσα. Δεν το αντέχουν οι Έλληνες οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί με τα λόγια του Εθνάρχη Κ. Καραμανλή που δακρυσμένος ανέφερε ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» όπως και του αείμνηστου Α. Παπανδρέου ο οποίος ανέφερε «ότι και μόνο η χρήση του ονόματος Μακεδονία από τη γείτονα χώρα είναι όχημα αλυτρωτισμού» να εκχωρούνται αυτά που εκείνοι δεν τόλμησαν να ακουμπήσουν διαμιάς και με την Ελλάδα ως επισπεύδουσα αρχή.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και χρήζουν απαντήσεων. Κατά αρχάς γιατί να είμαστε η επισπεύδουσα χώρα για ένα ζήτημα που άλλοι καίγονται και πρέπει να επιλύσουν. Και αναφέρομαι στις ενταξιακές διαδικασίες του κράτους των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Κατά δεύτερο και σύμφωνα με τα λεγόμενα του π. ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά οι διαπραγματεύσεις των δύο μερών άρχισαν δύο χρόνια πριν από το 2017. Γιατί λοιπόν δεν κλήθηκε το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για ένα εθνικό θέμα; Δεν ματάγινε στην πολιτική μας ιστορία. Άραγε η διαπραγματευτική διπλωματική μας ομάδα συμβουλεύτηκε τις προηγούμενες; Τουλάχιστον την τελευταία, τους διπλωμάτες, δηλαδή που διαχειρίστηκαν αρμοδίως το θέμα το 2008. Και εν πάση περιπτώσει μια χώρα που εξέρχεται μιας πολυετούς κρίσης και είναι ευάλωτη σε πολλούς τομείς είναι δόκιμο να ανοίγει και να επισπεύδει εθνικά θέματα;
Το επιχείρημα που τίθεται ότι 140 χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια Μακεδονία είναι εντελώς έωλο και δεν αποτελεί κίνητρο για να πράξουμε και εμείς το ίδιο. Η αναγνώριση αυτή αφορούσε τις μεταξύ τους σχέσεις σε διμερές επίπεδο. Η Ελλάδα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας με το δικαίωμα της αρνησικυρίας που κατείχε, τώρα το έχασε. Έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο για την αναγνώριση των δίκαιων αιτημάτων της Ελλάδας από τον ΟΗΕ ο οποίος δέχτηκε κατά παρέκκλιση κράτος στους κόλπους του με προσωρινή συνταγματική ονομασία. Και σχετικά με την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας από τον ΟΗΕ νισάφι πια. Μια τεχνική διαδικασία μεταγραφής από το κυριλικό στο λατινικό αλφάβητο τη θεωρούμε αναγνώριση. Ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης που παρίστατο στη συγκεκριμένη διάσκεψη διαψεύδει τον όποιο σχετικό ισχυρισμό. Εμείς γιατί να πιστέψουμε αυτά που μας σερβίρονται προς επίρρωση επιχειρήματα. Ακόμη και τον αείμνηστο ευπατρίδη Αβέρωφ (του οποίου τα κόκκαλα πρέπει να τρίζουν) επιστράτευσαν κάποιοι για να πείσουν για την αναγνώριση και ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας. Ο Αβέρωφ μίλησε για τιτοϊκό συνοθυλευματικό γλωσσικό ιδίωμα. Καλό είναι πριν ερμηνεύουμε κάποιον πρώτα να τον μελετούμε κυρίως όταν πρόκειται για εμβληματική ιστορική προσωπικότητα.
Συμφωνήσαμε στη σύγκληση επιστημονικών επιτροπών για να μελετήσουν τα βιβλία των δύο χωρών για τυχόν αναφορές αλυτρωτισμού. Αλήθεια η Ελλάδα είναι αλύτρωτη χώρα; Τα αποτελέσματα της συμφωνίας αυτής θα φανούν πρωτίστως μέσα από τις σχολικές αίθουσες στις επόμενες γενιές όταν θα δέχονται ιστορικές προκλήσεις για τη Βυζαντινή περίοδο και τη Χριστιανική ιστορία από τους κατοίκους των Σκοπίων… Ήδη άρχισαν τα όργανα με τις αναφορές στον Κύριλλο και τον Μεθόδιο.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.