Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός
Μια φορά και έναν καιρό (αρχές του 1976, αν δεν με απατά η μνήμη) ένας Καματερός ξεσήκωσε κυριολεκτικά τους πολίτες αυτής της έρμης χώρας, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε το “θαυματουργό” νερό που θεραπεύει κάθε μορφή καρκίνου.
Τα βυτιοφόρα του με το “θαυματουργό” νερό έφτασαν σ’ όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας και μετά σε πόλεις της επαρχίας, πουλώντας πανάκριβα την ελπίδα, που αποδείχθηκε όμως μια μεγάλη απάτη με τις αναλύσεις που έγιναν από διάφορα επιστημονικά ιδρύματα.
Βρέθηκε έτσι σε δικαστικές περιπέτειες, υποχρεώθηκε να φύγει στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, αλλά μέχρι που πέθανε δήλωνε υπερήφανος, αμετανόητος για το ελεεινό παιχνίδι που έπαιζε σε βάρος όλων εκείνων των ανθρώπων που κουβαλούσαν μέσα τους τον καρκίνο και των οικογενειών τους.
Σήμερα, ένας άλλος Καματερός, βουλευτής Δωδεκανήσου, ήρθε να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων παίζοντας επικίνδυνα με τα μεγάλα εθνικά θέματα αυτής της έρμης χώρας, τα πατριωτικά αισθήματα των πολιτών της Μακεδονίας, που αντιτάχθηκαν στη συμφωνία των Πρεσπών, εντείνοντας παράλληλα τον προβληματισμό και το αίσθημα ανασφάλειας μεταξύ των κατοίκων των νησιών μας.
Απεχθάνομαι τους γυρολόγους πολιτικούς, εκείνους που εκλέγονται με τη σημαία κάποιου κόμματος αλλά, στη διαδρομή του χρόνου, όταν νιώσουν ότι η καρέκλα τους κλυδωνίζεται, τρέχουν να εγκαταλείψουν το καράβι, σαν τα ποντίκια, όταν αντιλαμβάνονται ότι βουλιάζει, σαλτάροντας σε άλλα κόμματα, πετώντας στον σκουπιδοτενεκέ τις σημαίες τους, και μαζί αρχές και αξίες, όπως η πολιτική ηθική, η συνέπεια και εντιμότητα, και προ παντός τον οφειλόμενο σεβασμό προς τους πολίτες εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους.
Απεχθάνομαι όμως και εκείνους τους “γενίτσαρους” που συναντά κανείς στα πολιτικά κόμματα -φανατικά ανθρωπάκια-, που σπέρνουν μόνο μίσος και διχασμό.
Στις τελευταίες “Ημέρες των Πρεσπών” είδαμε -δυστυχώς- πολλούς τέτοιους “σαλτιμπάγκους” και “γενίτσαρους” της πολιτικής, μέσα κι έξω από τη Βουλή.
Και δεν συμπαθώ καθόλου όλους εκείνους τους πολιτικούς, που δεν έχουν το σθένος να παραδεχθούν τυχόν λάθη ή αστοχίες τους, όταν τους ασκείται κριτική, κι αν ακόμα είναι αυστηρή και σκληρή, από τα μέσα ενημέρωσης, επανορθώνοντας με μια δημόσια συγγνώμη.
Πολλών μάλλον όταν “βγάζουν γλώσσα” κι από πάνω, ισχυριζόμενοι ότι διαστρεβλώθηκαν σκοπίμως τα λεγόμενα, υποτιμώντας αναίσχυντα την νοημοσύνη πολιτών και δημοσιογράφων.
Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και ο δικός μας ψευτοαριστερός βουλευτής Δωδεκανήσου Ηλίας Καματερός. Με την ομιλία του στη Βουλή για τη συμφωνία των Πρεσπών ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, αλλά έσπευσε, σαν την κυρά Κατίνα της γειτονιάς μου να τονίσει «κάποιοι διαστρεβλώνουν αυτό που ήθελα να πω, όπως τους βολεύει». Κι όμως, ποτέ άλλοτε, δεν ήταν τόσο σαφής, όσο στην ομιλία του στη Βουλή. Μια ομιλία θλιβερή, ανερμάτιστη και εθνικά επικίνδυνη.
Έπαιξε, πρωτίστως, εντελώς ηλίθια και αβασάνιστα, με τα συναισθήματα πικρίας και απογοήτευσης εκείνων των Μακεδόνων που είχαν αντίθετη γνώμη ως προς τη “συμφωνία των Πρεσπών”, τους οποίους ο ίδιος και το κόμμα του, αποκαλούσαν -και επιμένουν να αποκαλούν- πατριδοκάπηλους και εθνικιστές.
Με ποιητικό οίστρο, χρησιμοποίησε εντελώς ειρωνικά πάλι, τον χαρακτηρισμό “αγαπητοί μου συμπατριώτες Μακεδόνες” επισημαίνοντας ότι αυτοί είναι “τυχεροί”, διότι τώρα πλέον μπορεί να αισθάνονται ασφαλείς από τους γείτονες, παραπέμποντας συνειρμικά στο γνωστό λαϊκό άσμα τους συμπαθούς Τόλη Βοσκόπουλου “αδέλφια μου αλήτες πουλιά”. Κι εμείς εδώ, στην εσχατιά της Ελλάδας, “άτυχοι” που δεν έχουμε μιαν παρόμοια συμφωνία με την Τουρκία.
Κρετίνος πολιτικός, νυχτωμένος βαθιά και επικίνδυνα ανιστόρητος ο κύριος Καματερός, με την ευχή που εξέφρασε για «μια συμφωνία και με την Τουρκία, όμοια με αυτήν των Πρεσπών, δεν έριξε μόνο νερό στον μύλο του τουρκικού επεκτατισμού, στον οποίο συχνά αναφέρεται ο Σουλτάνος Ερντογάν και με κάθε τρόπο καλλιεργεί στη διεθνή σκακιέρα.
Δίνει, και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, την εικόνα και τη λαβή στους αμερικανούς και ευρωπαίους “εταίρους” και “συμμάχους” να σκέπτονται προφανώς, ότι έχουν ωριμάσει πια οι προϋποθέσεις και συνθήκες, ώστε Ελλάδα και Τουρκία να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να λύσουν τις διαφορές τους, με κορυφαία θέματα το Κυπριακό, το Αιγαίο και ο ωμός εκβιασμός του αμερικανού διαμεσολαβητή ότι μπορεί στο μέλλον η Ελλάδα να αντιμετωπίσει “επικίνδυνες καταστάσεις” αν δεν επικυρώσει τη “συμφωνία των Πρεσπών” μόνον ως αυστηρή προειδοποίηση μπορεί να εκληφθεί.
Προσφάτως, επίσης, και ο πρόεδρος της Κύπρου εξέφρασε τις ανησυχίες του για τη στασιμότητα του Κυπριακού.
Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, αν το “μακάρι”, που εξέφρασε στη Βουλή ο κύριος Καματερός, για μια συμφωνία με την Τουρκία υποδηλώνει απλώς το μέγεθος του κρετινισμού του ή μήπως υποδηλώνει και την κυβερνητική πρόθεση, στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής της, η οποία -εν πολλοίς- προσδιορίζεται βάσει των επιθυμιών του κυνικού, αλλοπρόσαλλου, και γι’ αυτό απρόβλεπτου, πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ και της σιδηράς κυρίας των Βρυξελλών, Άγκελας Μέρκελ.
Ίσως, κάτι να διαφανεί από τη συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Ερντογάν που θα γίνει, σε λίγες ημέρες, στην Τουρκία.
Ας έχουμε υπομονή, λοιπόν. Επί της ουσίας, πάντως, και πέραν από το “μακάρι”, που εκφράζει ευχή, επιθυμία, (και στο βάθος υποκρύπτει θέληση και βούληση) οι Δωδεκανήσιοι και γενικότερα ο ελληνικός λαός δεν έχουν καμιάν ανάγκη συμφωνίας με τους γείτονές μας.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η Τουρκία δεν μπορεί να μας δώσει τίποτε. Άλλωστε, στις συμφωνίες μεταξύ δύο χωρών κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν συμβατικά.
Στην περίπτωσή μας, η άλλη πλευρά θέλει το Καστελόριζο, το Αγαθονήσι, τις βραχονησίδες του Αιγαίου, μέχρι και τη Γαύδο, νότια της Κρήτης.
Θέλει τα νησιά μας χωρίς υφαλοκρηπίδα, θέλει την αιγιαλίτιδα ζώνη στα έξι μίλια, θέλει τα πετρέλαια του Αιγαίου, του Ιονίου και της Κρήτης.
Αυτά και πολλά άλλα “θέλω” λέει και στην Κύπρο. Επιμένει ακόμα στο θλιβερό “μακάρι” του ο ανόητος βουλευτής μας; Μπορεί να πει στους δωδεκανήσιους πολίτες που τον ψήφισαν και τον έστειλαν στη Βουλή, ως εκπρόσωπό τους, τι περιμένει να πάρει από τον Ερντογάν, αν η ευχή του για συμφωνία με την Τουρκία πάρει “σάρκα και οστά”.
Εκτός κι αν πιστεύει πια ότι θα μας δώσει την Πόλη με την Αγιά Σοφιά της.
Αν ο ανιστόρητος κύριος Καματερός ανατρέξει στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας, της Βαλκανικής και της Τουρκίας, ίσως κάτι να μάθει για τα εγκληματικά παιχνίδια των Αμερικανών και Ευρωπαίων “συμμάχων” σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της.
Αυτών που ο ίδιος και η κυβέρνηση προσκυνούν σήμερα ως υποτακτικοί.
