Η σελίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας φιλοξενεί φέτος μερικές μικρές συνεντεύξεις αθλητών σχετικά με πρώτες τους εντυπώσεις από τον αθλητισμό και τη ζωή.
Μεταξύ αυτών και η Νικόλ Κυριακοπούλου του ΑΓΕΣ Κάμειρος 2009, που μοιράστηκε με την IAAF και μαζί μας ορισμένες από αυτές. Αναλυτικά:
Πρώτος προπονητής
Τον έλεγαν Θανάση και ήταν ο πρώτος μου προπονητής στην ενόργανη γυμναστική, όπου δεν ήταν και η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Ο πρώτος μου προπονητής στο στίβο είναι αυτός που έχω ακόμη, ο Μανόλης Καραγιάννης που ήταν και ο ίδιος επικοντιστής.
Πρώτο άθλημα
Ενόργανη Γυμναστική. Προπονήθηκα σκληρά για 5 χρόνια και αγωνίστηκα σε εθνικό επίπεδο. Στην αρχή ήταν ωραία, αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα και αποφάσισα να δοκιμάσω τον στίβο. Έκανα μήκος, εμπόδια, ταχύτητες, αλλά ερωτεύτηκα το άλμα επί κοντώ.
Πρώτος αγώνας
Ήταν σε μια επίδειξη ενόργανης γυμναστικής όταν ήμουν 8 ετών. Φυσικά η περήφανη μητέρα μου κατέγραψε τα πάντα με μια καινούρια κάμερα που είχε αγοράσει για την περίσταση και αργότερα εκείνο το βράδυ, περάσαμε όμορφα βλέποντας ξανά και ξανά την επίδειξη.
Πρώτη απογοήτευση στο στίβο
Ήταν σε ένα διασυλλογικό πρωτάθλημα το 2007. Είχα πυρετό αλλά ήθελα πολύ να αγωνιστώ. Δυστυχώς, επειδή ήμουν αδύναμη και δεν ένοιωθα καλά, σε μια προσπάθεια έχασα τη λαβή και έπεσα με το κεφάλι. Έπρεπε να περιμένω ξαπλωμένη το ασθενοφόρο για 45 λεπτά μέχρι να πάω στο νοσοκομείο. Ήταν αρκετά σοβαρός τραυματισμός, έμεινα στο νοσοκομείο δυο μέρες και έπειτα για 10 μέρες στο κρεβάτι στο σπίτι. Λίγοι πίστευαν ότι θα καταφέρω να ξαναπηδήξω, αλλά δύο εβδομάδες μετά επέστρεψα στις προπονήσεις και τρεις εβδομάδες μετά τον τραυματισμό, έκανα και άλματα.
Πρώτος διεθνής αγώνας
Ήταν το Ευρωπαϊκό Εφήβων –Νεανίδων του 2004 στο Γκροσσέτο της Ιταλίας. Πήδηξα 4 μέτρα και ισοφάρισα το ατομικό μου ρεκόρ κατακτώντας την 6η θέση. Ήταν ο πρώτος και τελευταίος αγώνας στη ζωή μου που είχα άγχος .Θυμάμαι είχα νοιώσει μεγάλη απογοήτευση με την 6η θέση, αλλά ο προπονητής μου με έκανε να νιώσω καλύτερα, εξηγώντας μου ότι θα έπρεπε να ήμουν περήφανη με αυτό που πέτυχα στην πρώτη μου μεγάλη διεθνή διοργάνωση.
Πρώτη συνέντευξη
Μετά την 6η θέση στο Ευρωπαϊκό Εφήβων –Νεανίδων του 2004 στο Γκροσσέτο, έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη σε μια αθλητική εφημερίδα. Ήταν πολύ συναρπαστικό να διαβάζουν οι φίλοι και η οικογένεια μου για μένα σε μια γνωστή, καθημερινή εφημερίδα.
Πρώτο παιχνίδι
Ένας μεγάλος αρκούδος, μεγαλύτερος κι από μένα! Ήμουν 3-4 ετών και νόμιζα ότι με προστάτευε ενώ εγώ κοιμόμουν. Ήταν ο πρώτος καλός μου φίλος.
Πρώτη παιδική φίλη
Την έλεγαν Ειρήνη. Ήμουν έξι χρονών και καθόμασταν μαζί στο σχολείο και κάναμε καλή παρέα, προσπαθώντας να πρoσαρμοστούμε στο καινούριο περιβάλλον του σχολείου.
Πρώτο ρούχο που αγόρασα
Ήταν ένα τζην που αγόρασα στα 14 μου με το πρώτο μου χαρτζηλίκι. Μέχρι τότε ήθελα να φοράω μόνο αθλητικά ρούχα, αλλά από εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα ότι υπάρχει και ζωή έξω από τον στίβο.
Πρώτη καταστροφή της μόδας
Ευτυχώς για μένα δεν είχα καμία! Αφού ασχολούμαι με το στίβο, τον περισσότερο χρόνο φοράω αθλητικά ρούχα λόγω των απαιτήσεων της προπόνησης.
Πρώτο πράγμα που έμαθα να μαγειρεύω
Ιταλική μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας και τυρί Gouda. Ήθελα να εντυπωσιάσω τους φίλους που είχα καλέσει στο σπίτι. Όμως δεν ήταν και η καλύτερη προσπάθεια και ευτυχώς το delivery της πιτσαρίας ήρθε γρήγορα και έφερε αληθινό φαγητό στο σπίτι!
Το πρώτο μου αυτοκίνητο
Ένα μικρό κίτρινο Fiat Panda. Το αγόρασα στα 18α γενέθλια μου με τα χρήματα που μάζευα και το έχω ακόμα. Εύχομαι το Panda μου σύντομα να μεταμορφωθεί σε μια Ferrari, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη!
Πρώτο κατοικίδιο
Ένα μικρό μαλτεζάκι που ζύγιζε δύο κιλά. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη που έχασα τη σεζόν του κλειστού το 2012, λόγω ενός τραυματισμού στο γόνατο και έτσι αποφάσισα να αγοράσω ένα κατοικίδιο. Από τότε ο μικρός μου φίλος πάντα καταφέρνει να μου φτιάξει το κέφι όταν δε νοιώθω και τόσο καλά.
