Είναι αυτά που ζούμε καθημερινά είτε δίπλα μας είτε μέσα από την πληροφόρηση που παρέχουν τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Είναι πολλές φορές οι πόλεμοι, όταν αποφασίζουν οι «μεγάλοι» κυβερνήτες κρατών να ασκήσουν βία σε χώρες για να κερδίσουν την εξουσία. Την εξουσία σε τι; Στα παιδιά; Στο μέλλον; Αφού μέλλον δεν άφησαν πουθενά, δεν έμεινε τίποτε όρθιο, μόνο φρίκη και πόνος.
Κι ενώ ήδη από το 2019 ασχολούμαστε όλοι με τον Κορωνοϊό και την επιβίωση της ανθρωπότητας μετά την Πανδημία, ξαφνικά αντικρίσαμε εικόνες μικρών παιδιών με μάσκες μέσα σε πολεμικά καταφύγια της Ουκρανίας. Στη συνέχεια διανύσαμε τις χρονιές που δήθεν «ανέπνευσε» ο πλανήτης μέσα στην Καραντίνα και σώθηκε η ατμόσφαιρα από την παύση εκπομπών ρύπων. Φέτος είδαμε παντού εκρήξεις από πυρομαχικά και καταστροφές, ε, ίσως δεν μας νοιάζει ο πλανήτης και τόσο πολύ τελικά… Κι αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της παράνοιας που επικρατεί.
Δεν ξέρω ποια η λογική της Παγκοσμιοποίησης όταν γίνονται τέτοιοι καταστροφικοί πόλεμοι γιατί ποιος θεώρησε ανώτερο είδος τον εαυτό του απέναντι στα μικρά παιδιά.
Και μιας και μιλάμε για παιδιά, οι πρόσφατες εξελίξεις στην υπόθεση της Πάτρας των τριών μικρών παιδιών και την δολοφονία τους από την σύγχρονη Μήδεια που τους γέννησε ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που φοβόμαστε και ζούμε καθημερινά. Πόσο αλλάζει ο κόσμος μας προς το χειρότερο καθημερινά.
Γιατί υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι του τίποτα που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο είδος ώστε να καθορίζουν τις ζωές των άλλων. Είτε πρόκειται για μικρές κοινωνικές ομάδες ή οικογένειες είτε για μεγάλα κοινωνικά σύνολα, ο εγωισμός τους είναι ο κοινός παράγοντας που τους οδηγεί στο να καταστρέφουν τις ζωές γύρω τους αναλόγως της εξουσίας που τους δόθηκε.
Ούτε πολιτικοί αναλυτές, ούτε ψυχολόγοι, ούτε πνευματικοί θα είναι σε λίγο ικανοί να σχολιάσουν και να χαρακτηρίσουν αυτά που ζούμε καθημερινά. Σίγουρα δεν είμαστε εμείς οι ειδικοί σχολιασμών για τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τα δε αντανακλαστικά της κοινωνίας σε κάποιες περιπτώσεις λειτουργούν.
Όσο όμως και να θέλουμε να πάρουμε θέση για τέτοια εγκλήματα δεν μπορούμε. Δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε αφενός τη φρίκη του πολέμου με δύο κυβερνήτες χωρών να «τραβάνε» το σχοινί, να καταστρέφουν χώρες, πολιτισμό, Πανεπιστήμια κ.λπ σκοτώνοντας αθώους πολίτες μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν την εγωιστική υπεροχή τους. Είναι οι ανθρώπινες απώλειες που μας συγκλονίζουν και το χάος σε κάθε περίπτωση.
Οι υπεύθυνοι γι αυτό είναι άνθρωποι του «Τίποτα» όσα χρήματα ή εξουσία κι αν έχουν. Κι αν ο Θεός γεννιέται μέσα από το τίποτα ας γεννηθεί λίγη αγάπη μέσα από τις μεγάλες καταστροφές που έφεραν στην ιστορία αυτοί οι άπληστοι αρχηγοί κρατών. Τελικά το μόνο που θα μείνει για την ιστορία στον απόηχο της καταστροφής θα είναι ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ δίπλα στο όνομά τους.
Όσο για τις πολιτικές και τους θεσμούς που υπάρχουν μπορούν να προστατεύουν το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο στο βαθμό που πρέπει; Τελικά υπάρχει η πρόβλεψη για το απρόβλεπτο, αυτό που ζούμε αλλά δεν περιμέναμε ότι θα ζούσαμε;
Ελένη Ν. Καραγιάννη
