Μαθήματα απ’ το κοντινό μας μέλλον…

Ο Guardian, έγραφε πριν λίγους μήνες για την κοντινή μας Ιταλία: «Η ακτογραμμή της Ιταλίας αποτελεί δημόσια περιουσία, όμως η διαχείριση των περισσότερων παραλιών γίνεται μέσω παραχωρήσεων τους σε ιδιώτες. Μάλιστα, ένας σημαντικός αριθμός παραλιών ανατίθεται αυτομάτως στον ίδιο ιδιοκτήτη ξανά και ξανά, χωρίς να προηγηθεί διαγωνιστική διαδικασία, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα φαινομενικά αδιαπέραστο σύστημα δυνάστευσης του δημόσιου χώρου. Σύμφωνα με στοιχεία της περιβαλλοντικής ένωσης Legambiente, ο αριθμός των ιδιωτικών παραλιών έχει διπλασιαστεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε 12.166. Επιπλέον, σχεδόν 2.000 συμβάσεις που αφορούν σε παραθαλάσσιες κατασκηνώσεις ή αθλητικές δραστηριότητες έχουν επίσης παραχωρηθεί σε επιχειρήσεις,  όπου είναι δύσκολο ακόμη και αντικρύσει κανείς τη Μεσόγειο λόγω των περιφράξεων και των τσιμεντένιων εγκαταστάσεων, επί πολλά χιλιόμετρα, που εμποδίζουν ακόμη και τη θέα της θάλασσας σε όλους πλην όσων έχουν πληρώσει εισιτήριο. «Κάποτε πηγαίναμε στην παραλία για ηλιοθεραπεία. Τώρα, μέσω των παραχωρήσεων, οι ιδιοκτήτες ασχολούνται περισσότερο με την ανέγερση τσιμεντένιων εγκαταστάσεων που φιλοξενούν μια ποικιλία δραστηριοτήτων – από κλαμπ μέχρι γάμους– επειδή είναι περισσότερο κερδοφόρες» λένε οι κάτοικοι. Αυτά με αφορμή την μεταφορά στην ΕΤΑΔ δια νόμου της διαχείρισης όλων των παραλιών (βλέπε σε μεγάλες εταιρίες) και τον φόβο ότι το Αιγαίο θα το βλέπουμε με αντίτιμο και μάλιστα «αλμυρό». Ας αφήσουμε την καταστροφή του περιβάλλοντος, του ιδιαίτερου χρώματος των νησιών, της αισθητικής μας… Υ.Γ. Η φωτογραφία από τον «Μαύρο κάβο», μια από τις ομορφότερες παραλίες στη Νότια Ρόδο με τους αμμόλοφους και τους κέδρους.