Πολλές ερμηνείες γράφονται και ακούγονται για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ολοι το ερμηνεύουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε. Σε ένα πάντως πρέπει να συμφωνήσουμε. Και κυρίως όσοι ερμηνεύουν το αποτέλεσμα από την πλευρά του ηττημένου. Ο λαός, δεν μπορεί να είναι σοφός όταν ψηφίζει όπως θέλουμε και ανόητος, όταν ψηφίζει αυτό που δεν θέλουμε. Και δεν είναι καθόλου σοφό να κουνάς το δάχτυλο στους πολίτες, λέγοντας πως θα το μετανιώσουν, γιατί τίποτε δεν κατάλαβαν και πως δεν θα τους λυπηθούν όταν έρθουν τα χειρότερα.
Και αυτό, δεν αφορά μόνον την κεντρική πολιτική σκηνή. Για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι ισχυρίζονται στις «αναλύσεις» τους, πως οι πολίτες δεν κατάλαβαν το σχέδιο του Δημάρχου. Δεν κατάλαβαν ένα σχέδιο με προοπτική δεκαετιών και στάθηκαν στην λακκούβα του δρόμου, γεμίζοντας μάλιστα το διαδίκτυο με…λακκούβες από τους δρόμους. Και σκουπίδια επίσης να πω. Γιατί, καλά τα σχέδια δεκαετιών, αλλά η καθημερινότητα των πολιτών είναι οι λακκούβες, τα σκουπίδια, τα σπασμένα πεζοδρόμια, το κυκλοφοριακό, η ποιότητα ζωής τους, η βελτίωση αυτής της καθημερινότητας και της ποιότητας. Γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, αρνείσαι στον εαυτό σου τη δυνατότητα να τη βελτιώσεις. Οι «αναλύσεις» περί ανόητου, αχάριστου, μειωμένης αντίληψης κλπ λαού, δεν συνιστούν πολιτική αλλά ηθικολογία, συναισθηματική εκτόνωση και ελιτισμό. Για όποιον πάντως αισθάνεται την… αχαριστία του κόσμου ας του αφιερώσουμε κάποιους στίχους του Μπρεχτ: «…Δεν θα ήταν ευκολότερο, στην περίπτωση αυτή, να διαλύσει τον λαό / Και να εκλέξει έναν άλλο;»
