Μια μέρα ακόμη, η σημερινή, μέχρι να αποβιβαστούμε από το πλοίο του Αυγούστου.
Κι έρχεται ο Σεπτέμβρης που γύρευε τι κι αν θα τρυγήσουμε. Θα μπορούσες να τον συνδέσεις λόγω τρύγου με τα σταφύλια της οργής, αλλά τελευταία στη χώρα ευδοκιμούν οι λωτοί!
Ας είναι… Εχουμε ακόμα λίγες ώρες να ρίχνουμε ματιές από την κουπαστή, οι τυχεροί και προλαβαίνουμε και μερικές βουτιές. Αλλά το μικρό καλοκαιράκι του Σεπτέμβρη θα μας ταξιδεύει ακόμη στο απέραντο γαλάζιο και θα μας κάνει, έστω και συγκυριακά, να ξεφεύγουμε.
Το απέραντο γαλάζιο του Ελύτη, του Σεφέρη και των άλλων μεγάλων, κρύβει τουλάχιστον για την ώρα την μπόρα. Όχι την καλοκαιρινή, που πολλές φορές τη γυρεύεις ανακουφιστικά, αλλά αυτή που καταστρέφει, που σέρνει τα μαύρα σύννεφα.
Και μέχρι την θύελλα ή μέχρι να εμφανιστεί το «ουράνιο τόξο» , το απέραντο γαλάζιο είναι μια μικρή διαφυγή και η παρηγοριά του χρειαζόμαστε για τον χειμώνα που έρχεται.
“Κύμα στο φως/ Ξαναγεννάει τα μάτια / Όπου η Ζωή αρμενίζει προς Τ’ αγνάντεμα” Ζωή (Οδ. Ελύτης)
“Υπάρχει πάντα το αρχιπέλαγος για να περιπλανήσεις τη λύπη σου, το αρχιπέλαγος με τις νήσους των θησαυρών κρυμμένες στο βυθό του γιαλού ,στα σύνορα του ματιού, στα όριά σου.” (“Μέρες Δεμένες Σε Σπάγγο” της Μιράντας Ποτηριάδου)
